Γιάννης Μακρυγιάννης

Στην ουσία πρόκειται για το πιο δύσκολο μνημονιακό μέτρο, την πιο βαριά μνημονιακή υποχρέωση: Αφορά άμεσα ή έμμεσα περισσότερο από τον μισό πληθυσμό και σχετίζεται ευθέως με αυτό που ενδιαφέρει τους πάντες, το οικονομικό. Ό,τι εφαρμοστεί δηλαδή, θα επηρεάσει την τσέπη των ενδιαφερομένων με ευθύ και αδιαμφισβήτητο τρόπο. Και σε αυτό θέμα δεν χωρούν «ερμηνείες», καθώς η μείωση είναι μείωση και η διατήρηση του εισοδήματος είναι διατήρηση.

Η τύχη των συντάξεων σχετίζεται ευθέως με το κεντρικό διακύβευμα, επί του οποίου στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ όλη την αντεπίθεσή του τα τελευταία χρόνια και τελικά κατάφερε να κερδίσει αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις: Τη λιτότητα. Τίποτα και κανένα μέτρο από όσα εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια δεν αποτυπώνει και δεν συμβολίζει την πολιτική της λιτότητας, που επιβλήθηκε από τους δανειστές, όσο οι μειώσεις στις συντάξεις. Αυτό ήταν και το πιο κρίσιμο θέμα στις πολύμηνες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους Θεσμούς. Ήταν το ασφαλιστικό το σημείο που οι δανειστές δεν έκαναν πίσω με τίποτα. Ήταν μάλιστα το μέτωπο εκείνο, στο οποίο ο Τσίπρας βρήκε τους λιγότερους – κανέναν ουσιαστικά – συμμάχους. Μέχρι και ο Ρέντσι επιτέθηκε στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που ισχύουν στο ελληνικό σύστημα.

Τυχόν νέα μείωση στις κύριες συντάξεις σε αυτή τη φάση, από την κυβέρνηση της αριστεράς, θα σημάνει και την οριστική βύθισή της στο μνημονιακό πηγάδι και την πλήρη αποδοχή της μνημονιακής συνταγής της λιτότητας. Ακόμη κι αν οι μειώσεις είναι μικρές, ακόμη κι αν τίθενται οι βάσεις για τον εξορθολογισμό μεσομακροπρόθεσμα του συστήματος, καθώς μέχρι τώρα δεν εφαρμόστηκε κανένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το ασφαλιστικό σύστημα, παρά μόνο περικοπές.

Κυρίως όμως μία εκτεταμένη μείωση συντάξεων και μάλιστα των κύριων συντάξεων, θα αποτελεί και την διάρρηξη των σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία και τις προσδοκίες της από την κυβέρνηση της αριστεράς. Εάν δεν καταφέρει να υπερασπίσει ούτε αυτό το «οχυρό» ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε ποια ελπίδα μπορεί να παραμείνει ζωντανή;  

Γι’ αυτό και η κυβέρνηση παρουσίασε ένα σχέδιο που δεν αγγίζει τις υπάρχουσες κύριες συντάξεις, με την ευχή και την προσδοκία ότι ούτε οι απαιτήσεις των δανειστών στην επικείμενη διαπραγμάτευση θα παραβιάσουν αυτή την κόκκινη γραμμή.

Το μάρμαρο  το πληρώνουν φυσικά οι νέοι ασφαλισμένοι, αλλά αυτό είναι κάτι που αναμενόταν έτσι κι αλλιώς και πρόκειται για κάτι περίπου προεξοφλημένο. Ποιος στα αλήθεια από τους μελλοντικούς συνταξιούχους περίμενε, μετά από όλη αυτή την πολυετή μνημονιακή κρίση ότι θα τον περιμένουν οι συντάξεις του παρελθόντος;

Η σύγκρουση για το ασφαλιστικό δικαίως χαρακτηρίζεται ως «μητέρα των μαχών». Γιατί θα κρίνει το κοινωνικό κλίμα, την κοινωνική αντοχή και ανοχή απέναντι στην  κυβέρνηση. Και ως εκ τούτου τις πολιτικές της προοπτικές, το «χώρο» και το χρόνο, που έχει στη διάθεσή της να αντιστρέψει το παιχνίδι…