Γιάννης Μακρυγιάννης

Υπό αυτή την έννοια, ο Αλέξης Τσίπρας που έχει στο ενεργητικό του τέσσερις συνεχόμενες εκλογικές νίκες (ευρωεκλογές '14, δύο γενικές το '15 και το δημοψήφισμα του Ιουλίου), σημείωσε μία… ισοπαλία στη χθεσινή διαδικασία στη γαλάζια παράταξη. Κατέγραψε μία… νίκη και μία… ήττα.

Τα ευχάριστα πρώτα: Όπως και να είχε το αποτέλεσμα των εκλογών στη ΝΔ, με τους συγκεκριμένους υποψήφιους ο κ. Τσίπρας θα είχε έτσι κι αλλιώς κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος. Με τα δεδομένα που διαμορφώνονται θα έχει αντίπαλό του είτε τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη, είτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και με τους δύο δεν χρειάζεται να ανησυχήσει, τουλάχιστον όχι αμέσως. Ο μεν πρώτος αποδείχθηκε στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές ότι δεν μπορεί να τον ανταγωνιστεί στα ίσια. Η σύγκριση ανάμεσά τους βοηθά τον Τσίπρα να αναδείξει τη σύγκρουση παλιού και νέου πολιτικού συστήματος, παλιάς και νέας γενιάς. Επιπλέον ο Μεϊμαράκης είναι ο πιο μετριοπαθής και διαλλακτικός, εκείνος που αντιλαμβάνεται, έχοντας και την καραμανλική επιρροή, ότι δεν πρέπει να κάνει μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση. Άρα ο Τσίπρας θα έχει ακόμα χρόνο.

Ο δε Μητσοτάκης είναι πολύ νεοφιλελεύθερος και για την ίδια την παράταξή του, η οποία, ως κλασική συντηρητική και λαϊκή δεξιά δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να τον «αντέξει», αλλά και για την κοινωνία, όπου κυριαρχούν πιο προοδευτικές ιδέες. Και ο Μητσοτάκης επίσης, παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας του, έχει τα βάρη του παλιού πολιτικού συστήματος και ο νοών νοείτω.

Σε κανονικές συνθήκες, έστω κι αν είναι δύσκολο να υπάρξουν, και εφόσον δεν κάνει τραγικά λάθη, ο Τσίπρας έχει σαφή υπεροχή έναντι των δύο πιθανών αντιπάλων του. Η εκλογική διαδικασία στη ΝΔ ανέδειξε το πρόβλημα της έλλειψης μεγάλων ηγετικών φυσιογνωμιών και άρα ο Τσίπρας βγαίνει κερδισμένος από αυτό.

Τα κακά νέα τώρα για την κυβέρνηση ή αλλιώς η «ήττα» του Τσίπρα, έχει δύο πλευρές: Η μία είναι η αυξημένη συμμετοχή που έστειλε μήνυμα ότι η ΝΔ παραμένει ισχυρή παράταξη, με μάλλον μηδενικές πιθανότητες διάσπασης ή διάλυσης. Και ότι υπό ορισμένες προϋποθέσεις, τις οποίες μπορεί να επιβάλλει αυτή η μεγάλη συμμετοχή, ίσως να ανασυγκροτηθεί πολύ γρηγορότερα απ’ όσο το περίμεναν και τα ίδια τα στελέχη της και οι οπαδοί της. Έχει δε αποδειχθεί ότι επειδή οι κυβερνήσεις φθείρονται κι από μόνες τους – ενίοτε αποκλειστικά από μόνες – δεν έχει σημασία από ένα σημείο και μετά ποιος είναι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ή τι λέει και προτείνει. Αρκεί να είναι απλά εκεί και να ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να κερδίσει τις εκλογές, ως αποτέλεσμα της συνδρόμου του «ώριμου φρούτου», που χτυπάει τις κυβερνήσεις – τρανή απόδειξη ο Γιώργος Παπανδρέου, που ενώ ήταν περίγελος το 2008, ένα χρόνο μετά εμφανιζόταν ως σωτήρας και κέρδιζε τις εκλογές, με τα γνωστά επίσης αποτελέσματα.

Η δεύτερη πλευρά της ήττας του Τσίπρα είναι ότι και οι δύο που πέρασαν στο δεύτερο γύρο (Μεϊμαράκης και Μητσοτάκης) δείχνουν ότι η ΝΔ θα βαδίσει προς το κέντρο και όχι προς τα ακροδεξιά. Και τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα τις βγάζει το κέντρο, ούτε η πολύ δεξιά, ούτε η πολύ αριστερά. 
 
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι ο Τσίπρας με αυτή την «ισοπαλία», που σημείωσε στην εκλογική διαδικασία της ΝΔ, έχει μεν χρόνο ακόμα, αλλά όχι ανεξάντλητο. Δεν θα τον ρίξει η ΝΔ με όποιον αρχηγό κι αν εκλέξει, αλλά τα λάθη και οι καθυστερήσεις πλέον δεν θα συγχωρούνται, ούτε θα περνούν στο ντούκου. Και με μία ΝΔ ενωμένη και υπαρκτή, τα λάθη μπορεί να αποδειχθούν μοιραία.