Βασίλης Δαλιάνης

Αν όχι αδιαφιλονίκητη, τουλάχιστον μια νίκη στα σημεία. Το «ανατολίτικο παζάρι» που διεξήχθη στις Βρυξέλλες, σε καθεστώς πανικού, ήταν μια από τις χειρότερες στιγμές στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Οι 28 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, παρά τις τεράστιες διαφορές τους, αποφάσισαν να καταβάλουν στην Τουρκία 3 δισ. ευρώ. Ένα ποσό που στη θεωρία χαρακτηρίζεται ως «κεφάλαια για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης», ενώ στην πράξη πρόκειται για την καταβολή λύτρων στην Τουρκία.

Καταβολή λύτρων που συνοδεύεται και από μια σειρά άλλων αποφάσεων, όπως την σταδιακή απελευθέρωση της visa για τους Τούρκους πολίτες και την αναβάθμιση της Τουρκίας σε βασικό εταίρο της Ε.Ε. Μια πρωτοφανής «καταβολή λύτρων» από την Ε.Ε. σε μια πρωτοφανή κατάσταση «ομηρίας» από την Τουρκία.  Μια κατάσταση ομηρίας στην οποία η Ελλάδα ήταν απούσα. Στα μοναδικά σημεία στα οποία το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεν παρέδωσε γη και ύδωρ στην γείτονα οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην στάση της Λευκωσίας. Την ώρα που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, μέσω του θρυλικού πλέον λογαριασμού στο twitter του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα,  γινόταν περίγελως  διεθνώς, η σαφής και ρητή αναφορά στα ενταξιακά κεφάλαια της Τουρκίας (ήτοι 17, 23 και 24) που αναγράφονταν στο προσχέδιο της συμφωνίας ήδη από το Σάββατο, δεν συμπεριελήφθησαν  στην τελική ανακοίνωση, χωρίς ο κ. Τσίπρας να έχει κατανοήσει έστω και τα προφανή.

Η παντελής απουσία της Ελλάδας και η αδυναμία κατανόησης από τον κ. Τσίπρα, έστω, και των στοιχειωδών συσχετισμών στην Ε.Ε. δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες της την ίδια την Ένωση. Οι 28 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων απέδειξαν για ακόμα μία φορά πως η Ευρώπη εξακολουθεί να πάσχει από εθνικό στραβισμό.

Μπροστά στον κίνδυνο μαζικής εισροής προσφύγων, αλλά και μεταναστών, που συνεπάγεται την de facto κατάργηση της Συνθήκης Σένγκεν εντός των επομένων λίγων μηνών, οι «28» κλείνουν τα μάτια τους και επιλέγουν την εθνική περιχαράκωση. Κάθε φορά όμως που στην Ευρώπη ανέμισαν εθνικές σημαίες και ακούγονταν εθνικοί ύμνοι, η κατάληξη ήταν δάκρυα και πόνος. Και φυσικά χωρίς να λυθούν τα προβλήματα της Ευρώπης.  

Αν η οικονομική Κρίση έθεσε σε δοκιμασία τη συνοχή της Ευρώπης, η προσφυγική Κρίση θέτει σε δοκιμασία την ίδια την ύπαρξη της. Η Ε.Ε φυσικά και θα επιβιώσει. Οι διεθνείς συσχετισμοί δεν αφήνουν άλλη επιλογή. Η επιβίωση όμως της Ε.Ε. σημαίνει τη μετεξέλιξή της. Μια περισσότερο ταχεία και εμφανή μετεξέλιξη από αυτήν της Ευρωζώνης. Η Ελλάδα έχει φανεί ανίκανη τα τελευταία χρόνια να δώσει μια ευρωπαϊκή απάντηση στα εγγενή της προβλήματα. Η ανικανότητα όμως της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ να θέσει έστω και το σωστό ερώτημα σε αυτήν την Κρίση θα κρατήσει ομήρους όλους τους Έλληνες χωρίς την παραμικρή πιθανότητα καταβολής λύτρων.