Βασίλης Στεφανακίδης

Αν δεν ήμασταν απόλυτα πεπεισμένοι πως οι αριστεροί αυτού του τύπου δεν διαθέτουν χιούμορ, θα μπορούσαμε να γελάσουμε με το χαριτωμένο και ευρηματικό αστειάκι. Πλην όμως, επειδή όλοι ξέρουμε ή έχουμε μάθει ότι το μεγαλύτερο προσόν αυτής της κυβέρνησης είναι η διαστρέβλωση της πραγματικότητας και το περισσό θράσος να μας παρουσιάζουν το μαύρο άσπρο δεν γελάσαμε καθόλου.

Να μας λένε ότι αυτοί είναι οι πιο γνήσιοι αντιμνημονιακοί και να θεωρούν ότι το μνημόνιο που υπέγραψαν -και είναι το σκληρότερο από τα δύο προηγούμενα- δεν είναι μνημόνιο αλλά απλώς μια... νέα συμφωνία απόλυτα επωφελής. Να μας λένε ότι οι νέες σχεδιαζόμενες περικοπές των συντάξεων, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις μόλις πριν από δυο μήνες, δεν είναι ακριβώς περικοπές αλλά ένας εξορθολογισμός για να σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα!

Να υποστηρίζουν ότι η νέα φορολογική λαίλαπα δεν είναι νέοι φόροι και δεν αφορούν τους αδύναμους αλλά κυρίως τους πλούσιους που επιτέλους η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση τους τα παίρνει.

Να κομπορρημονούν ότι διαπραγματεύονται σκληρά με τους δανειστές αδιαφορώντας αν το αποτέλεσμα αυτών των διαπραγματεύσεων είναι τρισχειρότερο από αυτό που έφερναν οι άλλοι, οι γερμανοτσολιάδες που δεν διαπραγματεύονταν και ήταν στημένοι στα τέσσερα, κατά την... ευφυή παρομοίωση του Καμμένου! 

Να εξοβελίζουν στο πυρ το εξώτερον τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές αλλά στην πράξη να ενεργούν χειρότερα και από τη Θάτσερ.

Να ομνύουν στο όνομα του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος, λες και το έχουν κληρονομήσει με διαθήκη από τους αγωνιστές πατεράδες και παππούδες τους, την ώρα που πληθαίνουν καθημερινά τα φαινόμενα που χρήζουν εισαγγελικής έρευνας.

Να ρητορεύουν υπέρ των αδυνάτων και των ανήμπορων πολιτών, όταν οι δικοί τους τραπεζικοί λογαριασμοί στην Ελλάδα και την Εσπερία μπορούν να συγκριθούν μόνο με αυτούς των μεγαλοαστών και των λαμόγιων.

Να έχουν καταντήσει με τα καμώματά τους τη χώρα περίγελο της Ευρώπης και να επιμένουν ακόμα ότι με την πολιτική της αξιοπρέπειάς τους και τις παρεμβάσεις τους θα αλλάξουν όλη την Ευρώπη.

Να πλημμυρίζει καθημερινά η χώρα από τους χιλιάδες πρόσφυγες, αλλά επειδή είμαστε υπερήφανοι και φιλόξενοι να μην καταδεχόμαστε τα λεφτά των Ευρωπαίων γιατί δεν είμαστε επαίτες.

Να ευαγγελίζονται τη συναίνεση και τη σύγκλιση με τους άλλους κομματικούς σχηματισμούς, αλλά αυτό να το επιχειρούν μόνο όταν διαισθάνονται ότι κινδυνεύει η καρέκλα της εξουσίας.

Να εμφανίζονται ως απλοί υπηρέτες του λαού, όταν την ίδια ώρα ξεχειλίζουν η έπαρση και η αλαζονεία τους.

Να καταδικάζουν μπροστά στις κάμερες την τρομοκρατία και από πίσω να συνομιλούν με τα «παιδιά» της τρομοκρατίας ή να παρεμβαίνουν για την απελευθέρωσή τους. Και να ’ταν μόνο αυτά. Πλείστα άλλα καθημερινά πιστοποιούν αυτό το ιδιότυπο χιούμορ των αριστερών της εξουσίας, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια κοροϊδία του ελληνικού λαού, ο οποίος μέσα στην αφέλειά του πίστεψε ότι και ένα στα δέκα από αυτά που έταξαν αν κάνουν πάλι καλά θα είναι, αδιαφορώντας για όλα εκείνα που γίνονται και δεν ήταν αναμενόμενα ή του απέκρυπταν δολίως.

Αδιαφορώντας για τους εγκληματικούς πειραματισμούς στην Παιδεία, για την ασχετοσύνη περί των εθνικών κινδύνων και της εξωτερικής πολιτικής, για την τριτοκοσμική δημόσια υγεία, για την εκμηδένιση όλων των αξιών της κοινωνίας στο όνομα της απόλυτης αριστερής αλήθειας.

Με μικροπολιτικά τερτίπια και κουτοπονηριές, για το μόνο που νοιάζονται είναι πώς θα καταφέρουν να καθίσουν όσο γίνεται περισσότερο στην καρέκλα της εξουσίας, χωρίς να συναισθάνονται πόσο βαρύ κόστος επιβάλλουν στον πολλαπλά πληττόμενο Ελληνα πολίτη. Και το τραγικότερο είναι ότι ουκ έστι δίκης οφθαλμός!