Σπύρος Γκουτζάνης

Πόση εμπιστοσύνη να εμπνεύσει ένα κόμμα ότι μπορεί να κυβερνήσει όταν δεν μπορεί να φέρει σε πέρας ούτε καν την εκλογή του αρχηγού του; Πόση αξιοπιστία να έχουν οι καταγγελίες των υποψηφίων αρχηγών εναντίον του “ανίκανου πρωθυπουργού”, όταν οι ίδιοι δεν μπορούν να διαχειριστούν με στοιχειώδη επάρκεια τα του οίκου τους. Ακούγοντας τις προτάσεις πρώην υπουργών για το πώς πρέπει να συνεχιστεί η διαδικασία απορεί κανείς τί σόι διοίκηση ασκούσαν όταν ήταν στην κυβέρνηση.


Είναι προσχηματική η έγνοια των υποψηφίων αρχηγών όπως και της πλειοψηφίας των στελεχών για τις δημοκρατικές διαδικασίες και ακόμη περισσότερο τους είναι αδιάφορος ο θεσμικός ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επί δύο μήνες ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης απαξίωνε την διαδικασία εκλογής, θεωρώντας ότι αυτό τον ευνοεί να βγει πρόεδρος και οι ανθυποψήφιοί του απέφευγαν να τον καταγγείλουν “για να μην θιγεί η ενότητα της παράταξης”, ωσάν αυτή να είναι αυτοσκοπός. Υπ αυτή την έννοια είναι όλοι συνυπεύθυνοι για την κατάληξη. 


Φέουδα, πελατειακές σχέσεις, βαρωνείες, οικογένειες, αποτελούν την παθογένεια της ΝΔ. Οι περισσότεροι από αυτούς τους παίκτες δεν επιθυμούσαν μία εκλογή που θα κλείσει οριστικά το θέμα της ηγεσίας για τα επόμενα χρόνια. Οικογένειες προωθούν τους γόνους τους, δελφίνοι που ακόμη δεν ξεπετάχθηκαν θα ήθελαν να τεθεί ξανά θέμα ηγεσίας ώστε να έχουν κι εκείνοι την ευκαιρία τους, βαρώνοι που θέλουν μία ηγεσία που θα τους επιτρέπει να διατηρούν τις πελατείες τους και την επιρροή τους στο κόμμα. 

Έχοντας περάσει από τον μεσαίο χώρο του Κώστα Καραμανλή, στα δεξιά του πολιτικού φάσματος και έχοντας απωλέσει τα όποια κοινωνικά της χαρακτηριστικά από την στιγμή που εγκολπώθηκε με θέρμη το νεοφιλελεύθερο μνημόνιο, η ΝΔ δεν στερείται μόνο αρχηγού: δεν διαθετεί ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα, η οργανωτική της δομή έχει αποσαθρωθεί, δεν μπορεί να προσφέρει όραμα και να χαράξει αντιπολιτευτική τακτική κατά τρόπο που να προσελκύσει ξανά ψηφοφόρους και να προσφέρει υπηρεσία στην χώρα. Στους δύο μήνες που διήρκεσε η προεκλογική περίοδος κανένας διάλογος δεν έγινε για την πολιτική φυσιογνωμία και την αντιπολιτευτική τακτική. Πασαρέλα έκαναν οι υποψήφιοι προβάλλοντας τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά, ο νέος, ο παλαιός, ο συστηματικός, ο ενθουσιώδης. 

Αδικώς ανησυχούν για την ενότητα του κόμματος όσοι ανησυχούν. Η ΝΔ δεν κινδυνεύει από διάσπαση. Αυτή προυποθέτει έναν αρχηγό με απήχηση τουλάχιστον στο κομματικό ακρωατήριο και με ένα όραμα για την σύγχρονη κεντροδεξιά αν όχι για την χώρα. Ο κίνδυνος για τη ΝΔ είναι η αποσύνθεση, μέσα από την συνεχή απαξίωση και υποβάθμιση, καθώς δεν διαθέτει τα ενοποιητικά χαρακτηριστικά σύγχρονου κόμματος και ούτε θέλει να τα αποκτήσει.