Στο «πανηγύρι των ζουρλών», αφήστε με απ' έξω
anastasopoulos_www

Βασ. Αναστασόπουλος

Στο «πανηγύρι των ζουρλών», αφήστε με απ' έξω

Ιδιοκτήτης, πάλαι ποτέ, της ΚΑΕ ΑΕΚ, ο «mr. ΦΑΓΕ», Γιάννης Φιλίππου, απηυδισμένος από τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στον τρίτο ημιτελικό του πρωταθλήματος της Α1 μπάσκετ των ανδρών, το 1998, ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την «Ένωση», είχε περιγράψει τα θλιβερά γεγονότα με αυτήν ακριβώς τη φράση: «το πανηγύρι των ζουρλών».

Σήμερα, 17 χρόνια μετά, τα λόγια εκείνα του άλλοτε διοικητικού ηγέτη των «κιτρινόμαυρων» έρχονται στο μυαλό μου, καθώς βαδίζουμε -και επισήμως, πλέον- στο μονοπάτι που οδηγεί στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. Στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, στον τόπο που έμαθε στον υπόλοιπο κόσμο ότι οι ηγέτες ενός λαού πρέπει να εκλέγονται με δημοκρατικές, συμμετοχικές, συλλογικές, αδιάβλητες διαδικασίες και πως οι πολίτες οφείλουν να ασχολούνται με τα κοινά, πετύχαμε να «ευτελίσουμε» τόσο πολύ την εκλογική διαδικασία, που η απαξίωσή της ουδεμία εντύπωση προκαλεί πια.
 
Είναι, πραγματικά, απορίας άξιον γιατί θα βρεθούμε εκ νέου μπροστά στις κάλπες. Και αν στις 25 Ιανουαρίου ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που συντηρούσε την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει δρόμος εναλλακτικός, πέρα από τα Μνημόνια, σήμερα κάθε ουτοπία έχει ξεπεραστεί από την σκληρή πραγματικότητα. Αντίθετα, είναι πλέον τέσσερα τα κόμματα -ο μνημονιακά «μεταλλαγμένος» ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ- που, είτε εξ ανάγκης είτε επειδή βρίσκεται έμφυτο στο... DNA τους, έχουν ευθυγραμμιστεί πλήρως με την πολιτική της εφαρμογής των Μνημονίων. Με αυτό το δεδομένο, είναι απορίας άξιον -και θα έπρεπε να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό- γιατί δεν κάθισαν σε ένα τραπέζι όλοι μαζί να τα βρουν, παρά επιδίωξαν (ο ΣΥΡΙΖΑ) ή και επέτρεψαν (οι άλλες τρεις προαναφερθείσες παρατάξεις) να οδηγηθεί η χώρα στις πιο... αχρείαστες εκλογές από καταβολής της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ποιοι όμως και γιατί ζητούν την ψήφο μας; Πάμε να δούμε λίγο πιο αναλυτικά:


Κλείσιμο
- Ο ΣΥΡΙΖΑ
, αποδεκατισμένος μετά τη φυγή βουλευτών και στελεχών που καταδίκασαν τη στροφή του στο... ρεαλισμό, θέλει την ψήφο μας, για να κάνει κυβέρνηση και... αντιπολίτευση μαζί -«2 σε 1» που λέμε. Το είπε, μιλώντας στον Alpha προ ολίγων ημερών, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: «Θα εφαρμόζουμε το Μνημόνιο, αλλά θα προσπαθούμε σταδιακά να απεγκλωβιστούμε». Άρα, παρά το λαϊκό έρεισμα, που ακόμα εν μέρει διατηρεί, ο απελθών πρωθυπουργός δεν είναι 100% αφοσιωμένος στην εφαρμογή του προγράμματος και, συνεπώς, δεν μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχία του. Όταν μάλιστα λέει πως «το Μνημόνιο που υπογράψαμε εμείς, είναι καλύτερο να μην εφαρμοστεί», τότε καταλαβαίνεις πως βρίσκεται σε μία τέλεια... τρικυμία εν κρανίω, στην οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητά να τον ακολουθήσουμε και εμείς.

- Η ΝΔ
, οιστρηλατούμενη από το... εκτόπισμα του «πολλά βαρύ και ασήκωτου» Βαγγέλη Μεϊμαράκη, δείχνει να καλύπτει το χαμένο έδαφος στις δημοσκοπήσεις και «παίζει» πια πολύ δυνατά ως το μεγάλο αουτσάιντερ των εκλογών, που μπορεί να ανακτήσει τα χαμένα... σκήπτρα. Στο λαϊκό προφίλ του τέως προέδρου της Βουλής, οι «γαλάζιοι» ψηφοφόροι μοιάζουν πανέτοιμοι να «ακουμπήσουν» και να απαρνηθούν τις πιο... εκλεπτυσμένες καταβολές τους, εάν είναι αυτό που απαιτείται, προκειμένου να γυρίσουν στην εξουσία. Όσο... ατακαδόρος κι αν είναι όμως ο κ. Μεϊμαράκης, δεν παύει στιγμή να θυμίζει τον... ταβερνιάρη του χωριού, που στο «τσακίρ κέφι» θα τραβήξει μια ρουφηξιά από το τσιγάρο του, θα βάλει ένα ποτήρι κρασί και «θα γίνει ένα» με την παρέα των θαμώνων, αρχίζοντας να μοιράζεται μαζί τους μερικά από τα καλύτερά του ανέκδοτα και ατάκες, παρά τον τεχνοκράτη ηγέτη μιας νεοφιλελεύθερης παράταξης, στοχοπροσηλωμένης στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που ζητούν οι δανειστές.
 
- Αυτόν ακριβώς τον... τεχνοκρατικό «αέρα» μοιάζει να τον διαθέτει ο Σταύρος Θεοδωράκης του Ποταμιού και, πολύ περισσότερο, ορισμένα εκ των πρωτοκλασάτων στελεχών του, όπως για παράδειγμα ο κ. Χάρης Θεοχάρης. Το γεγονός, όμως, πως το Ποτάμι δεν έχει στην πραγματικότητα καμία πρόταση να κάνει, παρά να μιλά γενικά και αόριστα για «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης» και να ζητά την απαρέγκλιτη εφαρμογή των συμφωνηθέντων με τους δανειστές, σε συνδυασμό με την ταύτισή του με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, δεν του επιτρέπει να ελπίζει σε τίποτα περισσότερο από ένα καλό «πλασάρισμα» στη νέα Βουλή, που θα του επιτρέψει να παίξει ρόλο στο σχηματισμό, ενδεχομένως, μίας κυβέρνησης συνασπισμού.

- Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, είναι να το... κλαίνε οι ρέγγες. Το όνομα «Γεννηματά», που φέρει η αρχηγός του, δεν αρκεί από μόνο του, για να... επαναπατρίσει τους χαμένους ψηφοφόρους και η αναζήτηση συμμαχιών με το ανυπόληπτο ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου ή με την εξαφανισμένη ΔΗΜΑΡ μόνο ως... ανέκδοτο μπορεί να θεωρηθεί. Όσο για την πολιτική του πρόταση, όσο δεν είναι άλλη από την κατά γράμμα εφαρμογή του Μνημονίου, τόσο περισσότερο θα μειώνονται οι πιθανότητές του να διαδραματίσει ξανά εμβληματικό ρόλο στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Κοινώς, τα λένε κι άλλοι αυτά που λέει το ΠΑΣΟΚ -και τα λένε και καλύτερα.

Στον αντίποδα των παραπάνω, υπάρχουν τα κόμματα που αναφανδόν έχουν ταχθεί κατά του Μνημονίου, που ευαγγελίζονται ακόμα και την έξοδο της χώρας από την ΕΕ, προκειμένου να ανακτηθεί η εθνική κυριαρχία. Είναι το ΚΚΕ, με τις γνωστές του παθογένειες, που παραμένει συνεπές μεν στη ρητορική του, αλλά δεν έχει τίποτα νέο να πει και έχει διατρανώσει κιόλας πως δεν θέλει να κυβερνήσει, και η Χρυσή Αυγή, η οποία υπάρχει μόνο για να... ρίχνει ξύλο και να κάνει τον «μπαμπούλα» στους μετανάστες, αλλά δεν δύναται, από τη στιγμή που κατηγορείται ως εγκληματική οργάνωση, να «συσπειρώσει» γύρω της μία μάζα ψηφοφόρων πολύ μεγαλύτερη, από αυτήν που έχει ήδη κερδίσει.

Είναι ακόμα η Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, που διεκδικεί την ψήφο μας στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, δίχως ωστόσο να μπορεί να ελπίζει σε πολλά περισσότερα, από την είσοδό της στη Βουλή και, ενδεχομένως, ένα ποσοστό κατά τι μεγαλύτερο από το 3%. Λίγο το... αντιτουριστικό προφίλ του αρχηγού της, κάτι η «δανεική» συνθηματολογία από τον ΣΥΡΙΖΑ προ... Μνημονίου και, πολύ περισσότερο, η... μη αποκάλυψη -καθώς φυλάσσεται ως «επτασφράγιστο μυστικό»- εκείνου του εναλλακτικού δρόμου, που μπορεί να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο, αποτελούν από μόνα τους στοιχεία ικανά να απομακρύνουν τους ψηφοφόρους από το νεοπαγές κόμμα.

Όσο για εκείνους που θέλουν την Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη να μπαίνει με τα... μπούνια στη Βουλή, αποτελώντας την έκπληξη των εκλογών; Προσωπικά, ευχή μου είναι να μην καταλήξει ο συμπαθής αρχηγός της να γίνει η... Έφη Θώδη της πολιτικής -να το πιστέψει, δηλαδή, τόσο πολύ ότι «ήγγικεν η ώρα» της δικαίωσης και της εισόδου στο Κοινοβούλιο που, αν συμβεί το αντίθετο, να χάσει τα λογικά του. Οι δημοσκοπήσεις και οι... καλοθελητές, βέβαια, που ανέλαβαν αίφνης να φτιασιδώσουν το «προφίλ» του κ. Λεβέντη, τον θέλουν να καταλαμβάνει πανηγυρικά τη βουλευτική έδρα, όμως αυτό καθιστά αυτομάτως πιο θλιβερή την εικόνα ένδειας της πολιτικής μας σκηνής. Αρκεί να αναλογιστούμε μόνο ότι ο ηγέτης της Ένωσης Κεντρώων ξεχωρίζει έναντι των αντιπάλων του, επειδή προέβλεψε πολλά από τα δεινά που βρήκαν τον τόπο, και όχι επειδή έχει στην πραγματικότητα να παρουσιάσει κάποια πρόταση, για το πώς μπορούμε να εξέλθουμε από την περιδίνηση αυτή...

Εάν λοιπόν οι επιλογές μου για την 20ή Σεπτεμβρίου είναι οι παραπάνω, τότε... ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω. Οι ηγέτες μας τελείωσαν, οι «παρτάκηδες» μας περισσεύουν και η ένδεια προσώπων και πολιτικών ρίχνει βαριά τη σκιά της πάνω από την κάλπη -μια κάλπη, που δεν θα έπρεπε, στην πραγματικότητα, να στηθεί ποτέ.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν μπορώ, παρά να αναφωνήσω: «στο πανηγύρι των ζουρλών, αφήστε με απ' έξω».
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

BEST OF NETWORK