Χρ. Ι. Στεφανάδης

Η αχαριστία του ευεργετημένου προς τον ευεργέτη του είναι ένα φαινόμενο διαχρονικό και παγκόσμιο.

Λέγεται ότι κάποτε είπαν στον Μέγα Ναπολέοντα για κάποιον στρατηγό από το πολύ στενό του περιβάλλον ότι συνωμοτούσε εναντίον του. Και ο μεγάλος ηγέτης απάντησε: «Τι ευεργεσία τού έχω κάνει;»!...

Και αφού το φαινόμενο αυτό είναι τόσο διαδεδομένο, σίγουρα έχει κάποια σταθερή ψυχολογική βάση. Φαίνεται δηλαδή ότι ο ευεργετημένος αχάριστος με το να στραφεί κατά του ευεργέτη του αισθάνεται αυτοδύναμος και απελευθερωμένος. Προσπαθεί δηλαδή να πείσει τον εαυτό του ότι δεν ευεργετήθηκε, αλλά απλώς ο ευεργέτης του αναγνώρισε την αξία του και υποχρεώθηκε να τον ευεργετήσει…

Βέβαια, ο βαθμός αχαριστίας -ή ακόμα και εχθρότητας- του ευεργετημένου προς τον ευεργέτη του έχει άμεση σχέση με την ψυχική δομή του ευεργετημένου αλλά και με το μέγεθος της ευεργεσίας. Είναι δηλαδή διαφορετική η αντίδραση ενός ατόμου με αυτογνωσία και με αυτοεικόνα που είναι κοντά στην πραγματικότητα και διαφορετική εκείνη ενός ατόμου με ανασφάλεια, συμπλέγματα και επομένως στρεβλή εκτίμηση του περιβάλλοντος. 

Ο αχάριστος διακρίνει γύρω του μόνο εχθρούς, ανθρώπους που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα μεγάλα προσόντα του και τον ζηλεύουν επειδή υπερέχει. Δεν κάνει ποτέ αυτοκριτική, αλλά πάντα ψάχνει στους άλλους να βρει λάθη και ελαττώματα. Και μόλις γίνει κάποιο σφάλμα, κάποια παράλειψη, γίνεται άδικος. Και μέσα από αυτή την τακτική που ακολουθεί πιστεύει ότι μεταμορφώνεται σε κάτι ξεχωριστό, έστω για λίγο διάστημα.

Παραδείγματα αχαριστίας από ευεργετημένους έχουμε πάρα πολλά και στην πολιτική μας ζωή.
Το πιο πρόσφατο, αλλά κραυγαλέο:

Ενας άγνωστος στο ευρύ κοινό που είχε ένα συγγραφικό έργο στον τομέα της οικονομικής επιστήμης, χωρίς κάποια σημαντική διεθνή αναγνώριση, όπως αυτή αποτυπώνεται με αντικειμενικούς δείκτες.

 Αλλά είχε συνεχή παρουσία στα ΜΜΕ, ιδίως τα ηλεκτρονικά, την περίοδο 20013-20014.

Παρουσία που προέκυπτε από έναν αιρετικό λόγο και μια πρωτόγνωρη ευμεταβλητότητα στις απόψεις του.

Το αποτέλεσμα ήταν να συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια του κυβερνώντος σήμερα κόμματος και να εκλεχθεί πρώτος σε σταυρούς βουλευτής.

Ακολούθως έγινε υπουργός στο κρισιμότερο υπό τις σημερινές συνθήκες υπουργείο.

Διαπραγματεύτηκε για πέντε μήνες την οικονομία και τη γενικότερη τύχη της χώρας μας.

Τροφοδότησε τον διεθνή Τύπο και τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης με άφθονο υλικό που αρκετές φορές εξέθετε την πατρίδα μας.

Ωστόσο απέτυχε παταγωδώς σε αυτό που είχε ταχθεί: δηλαδή να οδηγήσει τις διαπραγματεύσεις σε έναν στοιχειωδώς έντιμο συμβιβασμό.

Αποπέμφθηκε, όπως ήταν φυσικό, από την κυβέρνηση.

Και αντί να επιλέξει τη σιωπή και την αυτοκριτική, συνεχίζει με κάθε τρόπο, σε κάθε Μέσο και με κάθε ευκαιρία να βάλλει κατά του ευεργέτη του. Του πρωθυπουργού της χώρας. Αυτού που τον εμπιστεύτηκε. Που τον στήριξε και τελικά εισέπραξε το κόστος αυτής της επιλογής του.

Καθημερινά ονομάζοντας την αποπομπή του παραίτηση, εκτοξεύει βολές κατά του συστήματος που τον ανέδειξε πολιτικά.

Αλλά, το σοβαρότερο, αφήνει υπόνοιες για μυστικά σχέδια και συνωμοσίες  ερήμην του ελληνικού λαού, τα οποία, όπως λέει, γνώριζε και ο πρωθυπουργός της χώρας .

 Ο Δημόκριτος από τα Αβδηρα είπε: «Οταν ευεργετείς, σκέψου από πριν αυτόν προς τον οποίο προσφέρεις την ευεργεσία σου, μήπως είναι άνθρωπος που θα σου επιστρέψει κακό αντί για καλό».

Και ο Αγιος Παΐσιος είπε: «Η αχαριστία είναι θανάσιμο αμάρτημα».

*Ο κ. Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι καθηγητής Καρδιολογίας