Αντώνης Ν. Βγόντζας

Ο πρωθυπουργός; Οχι! Γιατί έβαλε την υπογραφή του σε ιστορικά κρίσιμες συμφωνίες μετά από εκβιασμό. Ετσι, τουλάχιστον, ομολόγησε.

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Πάντως όχι οι υπουργοί. Γιατί ο υπουργός Εθνικής Αμυνας δεν πιστεύει σε κανένα κεφάλαιο της συμφωνίας. Και γιατί ο κατεξοχήν αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης εισηγείται τον νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που και αυτός δεν τον πιστεύει.

Ποιος «κυβερνά» αυτόν τον τόπο; Οπωσδήποτε όχι η Βουλή των Ελλήνων. Γιατί η Βουλή νομοθετεί μετά από εκβιασμούς και μετά από πραξικόπημα που διοργάνωσαν οι λοιπές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Τουλάχιστον έτσι μας διαβεβαιώνει η πρόεδρός της.

Και οπωσδήποτε όχι ο λαός μας. Αυτός, όχι. Γιατί άλλα ψήφισε ως προεκλογικό πρόγραμμα.

Και άλλα του βγήκαν. Γιατί ποτέ δεν ενημερώθηκε όλους αυτούς τους μήνες σε τι έχουν συμφωνήσει οι κυβερνήτες μας και σε τι όχι. Γιατί, παρά το κάλπικο ερώτημα, που τέθηκε με άνισους όρους στο δημοψήφισμα και την ώριμη αντίδρασή του, η απάντησή του πλαστογραφήθηκε. Τη διαχειρίστηκαν ως οικτρό «παίγνιο». Αδέξια και πομπωδώς!

Ποιος νομοθετεί σ’ αυτόν τον τόπο και πώς; Τα στοιχεία είναι αρκετά. Και δεν αμφισβητούνται.
Το πρώτο. Στις 10 Ιουλίου 2015 η Ελληνική Βουλή με συντριπτική πλειοψηφία αποφάσισε να εξουσιοδοτήσει τον πρωθυπουργό και δυο συναρμόδιους υπουργούς του για τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων με τους δανειστές-εταίρους μας. Στο περιεχόμενο της απόφασης δεν υπήρχε καμία ένδειξη για τις προτάσεις και διαπραγματευτικές θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

Παρεμβλήθηκε μία λαθροχειρία. Στην αιτιολογική έκθεση, που έφερε τις υπογραφές της κυβέρνησης, είχε διευρυνθεί η εξουσιοδότηση. Ωσάν οι βουλευτές αυτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας είχαν εγκρίνει το άγνωστο σε αυτούς περιεχόμενο των διαπραγματευτικών θέσεων της κυβέρνησης.

Το δεύτερο. Στις 14 Ιουλίου 2015 κατατέθηκε το νομοσχέδιο με τίτλο «Επείγουσες ρυθμίσεις για τη διαπραγμάτευση και σύναψη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (Ε.Μ.Σ.)». Με περιεχόμενο την κύρωση της απόφασης της Συνόδου Κορυφής, καθώς και τη σε εκτέλεσή της επιβολή μέτρων φορολογικού και συνταξιοδοτικού περιεχομένου. Τελικά, δημοσιεύτηκε νόμος με άλλο τίτλο: «Ρυθμίσεις θεμάτων αρμοδιότητας του Υπουργείου Οικονομικών». Με μερικά από τα μέτρα που είχαν συμφωνηθεί. Και με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής, στις πρώτες σελίδες της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, έξω, όμως, από το περιεχόμενο του νόμου, που κύρωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Περίπου ως μια είδηση που απλώς δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως! Χωρίς να ξέρουμε ποιος έδωσε την εντολή. Χωρίς την κάλυψη της ψήφου της Βουλής.

Μπορεί όλα αυτά να μοιάζουν ότι συνιστούν νομοτεχνικές ασυνέπειες, ακαταστασίες και τσαρλατανισμούς. Λυπάμαι, είναι κάτι πολύ σοβαρότερο. Αφορά την τύχη της κύρωσης μιας δυσάρεστης, πλην ιστορικής συμφωνίας, που κράτησε την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ. Η κυβερνητική πλειοψηφία δεν θέλησε να αναγνωρίσει στην εσωτερική έννομη τάξη μια πολιτική απόφαση που έτσι ή αλλιώς τη δεσμεύει πολιτικά και νομικά. Δεν θέλησε καν να τη συζητήσει. Δεν τη συνέφερε η καταιγιστική δημοσιότητα που προσφέρουν οι συζητήσεις στην Ολομέλεια της Βουλής.

Το τρίτο. Την Τετάρτη που μας πέρασε εισήχθη στη Βουλή ένα ογκωδέστατο νομοθέτημα με δύο άρθρα: την κύρωση του νέου Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και την ένταξη στην εσωτερική έννομη τάξη της οδηγίας «για τη θέσπιση πλαισίου για την ανάκαμψη και την εξυγίανση πιστωτικών ιδρυμάτων». Η κυβέρνηση ψέλλισε ελάχιστες κουβέντες για το πρώτο άρθρο. Και προσπάθησε να θριαμβολογήσει για το περιεχόμενο του δεύτερου άρθρου. Οτι δήθεν με αυτή την οδηγία εισάγεται καθεστώς διασφάλισης των καταθέσεων μέχρι 100.000 ευρώ. Οποία πλάνη! Οποία απάτη! Τουλάχιστον από άγνοια. Η συγκεκριμένη οδηγία θέτει μια βασική αρχή. Τη «νύφη» σε περίπτωση πτώχευσης της τράπεζας δεν την πληρώνουν οι φορολογούμενοι, αλλά ουσιαστικά οι ίδιοι οι καταθέτες.

Η Βουλή είναι ο κορυφαίος θεσμός μιας σύγχρονης Δημοκρατίας. Τα τελευταία χρόνια ο θεσμός αυτός δοκιμάζεται. Από πρόσωπα. Και από εξαιρετικές περιστάσεις. Αυτό, όμως, που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες δεν έχει προηγούμενο. Ποτέ τόσες πολλές λαθροχειρίες! Ποτέ τόσες πολλές υποκρισίες! Και ποτέ τόσα πολλά και ξεδιάντροπα ψέματα!