Γιάννης Μακρυγιάννης

Μερικά συμπεράσματα κι ας είναι κόντρα στο ρεύμα:

Πρώτον: Ο Βαρουφάκης δεν είχε σχέδιο grexit. Υπηρετούσε το σχέδιο του Τσίπρα για σκληρή διαπραγμάτευση, με οριακή πίεση προς τους δανειστές, εντός όμως του ευρώ. Αυτός άλλωστε, ο Βαρουφάκης δηλαδή, ήταν από εκείνους που πήγαν τον Τσίπρα το 2013 στο Τέξας όπου είπε το περίφημο «έξοδος από το ευρώ σημαίνει καταστροφή» - δήλωση που σηματοδότησε την οριστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την ευρωζώνη.  . Μόλις ο Τσίπρας αντιλήφθηκε ότι δεν αποδίδει αυτή η τακτική, τράβηξε πίσω τον Βαρουφάκη και άλλαξε γραμμή πλεύσης. Πολιτική επιλογή ήταν το ένα, πολιτική επιλογή και το άλλο.

Δεύτερον, το σχέδιο για ένα παράλληλο «βοηθητικό» ψηφιακό νόμισμα – το λεγόμενο IOUs - προέκυψε περισσότερο από την ανάγκη να απαντηθούν οι ασφυκτικές πιέσεις του Σόιμπλε και δευτερευόντως από τη λογική επιλογή να υπάρχει ένα εναλλακτικό σχέδιο ρευστότητας εξ αρχής, ώστε να πειστούν οι εταίροι πως η κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί σκληρά. Με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να παραπαίει πολύ πριν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση και την ΕΚΤ να δέχεται πολιτικές πιέσεις, το πρόβλημα ρευστότητας ήταν έτσι κι αλλιώς κομβικό στην όλη διαπραγμάτευση.

Τρίτον, σχετικό με  το δεύτερο: Τα λεγόμενα IOUs δεν ήταν μόνο ιδέα του Βαρουφάκη. Το συζητούσαν έτσι κι αλλιώς και στην ΕΚΤ – μάλλον ανεξάρτητα από τα όσα σκεφτόταν η ελληνική κυβέρνηση τότε – ως εναλλακτική λύση σε ένα αδιέξοδο. Ούτε περίεργο, ούτε κατ’ ανάγκην αρνητικό είναι να συζητά κανείς τέτοια σχέδια. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες τι και πώς εκδηλώνεται.

Τέταρτον, αν αποκαλύπτει κάτι το λεγόμενο «χακάρισμα» των ΑΦΜ είναι ότι τον έλεγχο της νευραλγικής γενικής γραμματείας εσόδων τον έχουν οι δανειστές. Η ηγεσία του ΥΠΟΙΚ υπό τον Βαρουφάκη, ήθελε να έχει τα στοιχεία των ελλήνων πολιτών – δικαίωμα λογικό για μία κυβέρνηση -, χωρίς να το αντιληφθεί η τρόικα, ώστε να μην αποκαλυφθούν πράγματα για το σχέδιο για τα IOUs. Ουσιαστικά δηλαδή και επειδή η χώρα είναι παραδομένη στα χέρια και τις ορέξεις των δανειστών, ο Βαρουφάκης ήθελε απλά να κινηθεί με μυστικότητα απέναντι σε εκείνους με τους οποίους γινόταν μία σκληρή διαπραγμάτευση. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερα, έστω κι αν τίτλοι όπως «χακάρισμα ΑΦΜ!!!» γαργαλάνε την περιέργεια και εξάπτουν τη φαντασία. Δηλαδή η τρόικα μπορεί να έχει τα ΑΦΜ μας, αλλά ο υπουργός Οικονομικών της χώρας όχι;

Πέμπτον, για μία ακόμη φορά μία «βαρουφακειάδα» είναι η βολική υπεκφυγή για να μην συζητούνται τα σοβαρά ή μάλλον για να περνάνε ως φυσιολογικά τα εξόχως δραματικά και τραγικά που εξελίσσονται: Στην Αθήνα ήλθε ξανά η τρόικα, με την πιο σκληρή από ποτέ σύνθεσή της και με το πιο σκληρό, σε σχέση με το παρελθόν, πρόγραμμα. Και ζητά αίμα, δάκρυα και πάλι αίμα και ξανά δάκρυα και λόγο αίμα ακόμα. Αντί αυτού όμως αναπτύσσεται μία γελοία και αποπροσανατολιστική δημόσια συζήτηση, με επίκεντρο τον Βαρουφάκη, ως το εύκολο θύμα, όπου κάθε πικραμένος βρίσκει αφορμή να κάνει καριέρα τιμητή, ντέτεκτιβ, ερευνητή, θεματοφύλακα του... ευρώ και οτιδήποτε άλλο που αγγίζει τα όρια της γραφικότητας: από τον Γλέτσο και την ανυπόληπτη αντιπολίτευση, έως ξεπεσμένους πολιτικούς ή και, όλως παραδόξως, νυν υπουργούς που σπεύδουν να καταθέσουν διαπιστευτήρια στη… νέα παλιά τάξη πραγμάτων…

ΥΓ: τα περί ποινικών ευθυνών του Βαρουφάκη δεν αξίζουν καν σχολιασμό, είναι στα όρια της παραφροσύνης και του ληρολογήματος. Αν είναι κάποιοι για εισαγγελέα, έστω τον εισαγγελέα… πάταξης της κοροϊδίας, είναι όσοι προσβάλλουν έτσι ξεδιάντροπα τη νοημοσύνη μας…