Χάρης Θεοχάρης

Το δημοψήφισμα της επόμενης Κυριακής έχει ήδη καθορίσει το παρόν μας και το αποτέλεσμά του θα καθορίσει το μέλλον και το μέλλον των παιδιών μας.

Η χώρα πτώχευσε. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των επιλογών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Όλοι γνώριζαν πως χωρίς πρόγραμμα δε μπορούσε ο κ. Draghi με τον Γιάννη Στουρνάρα  να παλέψουν ενάντια στα γεράκια του ΔΣ της ΕΚΤ. Αυτό ήταν γνωστό και δεδομένο.

Γνωστό ήταν ακόμη, πως δε θα γινόταν παράταση του υπάρχοντος προγράμματος--μια διαδικασία που θέλει ψήφιση από πέντε κοινοβούλια, χωρίς κάποια συμφωνία σε προαπαιτούμενα.

Συνεπώς, η πτώχευση που ήρθε με τις ουρές στα ΑΤΜ και τις κλειστές τράπεζες  ήταν – ή θα έπρεπε να ήταν – γνωστή στην κυβέρνηση.

Μην ξεχνάμε πως η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή για την Ελλάδα που συστάθηκε μετά την πτώχευση του 1894 έκλεισε τα γραφεία της το 1978!

Αυτή η πτώχευση λοιπόν αλλάζει το παιχνίδι και τη μοίρα της χώρας μας.

Με τις τράπεζες κλειστές το πρώτο μας μέλημα θα πρέπει να είναι να τις ανοίξουμε. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες αυτής της πτώχευσης.

Τι διακυβεύεται με το δημοψήφισμα;

Οι φίλοι του ΝΑΙ πρέπει να εξηγήσουν πως μας περιμένουν δύσκολες μέρες αν το επιλέξουμε μέχρι να επαναφέρουμε την οικονομία σε θετική κατεύθυνση.

Δύσκολα μέτρα που θα πονέσουν τον Ελληνικό λαό. Μέτρα όμως που αν σχεδιαστούν καλά και συνδυαστούν με μεταρρυθμίσεις μπορεί να μην είναι άσκοπα και να μας οδηγήσουν στο τέλος της κρίσης.

Η γενιά μας θα δυσκολευτεί για να περάσουν καλύτερα τα παιδιά μας. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι και να το αποδεχτούμε.

Οι φίλοι του ΟΧΙ μας αποκρύπτουν πως πίσω του κρύβεται η  καταστροφή. Όχι μόνο η δική μας  αλλά και των παιδιών μας.

Οι ΣΥΡΙΖ-ΑΝΕΛ έχουν πλάνο να επιστρέψουν στη δραχμή ώστε να μην υπάρχει έλεγχος και περιορισμοί από την ΕΕ. Θέλουν να κερδίσουν στο δημοψήφισμα, να κάνουν προσχηματική διαπραγμάτευση για λίγο, να μας οδηγήσουν στη δραχμή (με ένα περίπου έτος δυσκολιών), και να μπορούν να κάνουν διορισμούς και ρουσφέτια μέχρι να αναγκαστούν να υποτιμήσουν το “νόμισμα μονόπολης” που θα μοιράζουν.

Να κοροϊδεύουν δηλαδή τον κόσμο και να του δίνουν αυξήσεις με το ένα χέρι και να τις παίρνουν με τον πληθωρισμό από το άλλο.

Μεγάλωσα τη δεκαετία του 70 και του 80 και η γιαγιά μου συζητούσε συνέχεια για την ακρίβεια και τον πληθωρισμό. Γιατί καταλάβαιναν τότε όλοι την κλοπή που γινόταν. Εκεί θέλουν να επιστρέψουμε.

Και εν τω μεταξύ, να χάσουμε την δυνατότητα να ζούμε και δραστηριοποιούμαστε χωρίς περιορισμούς στη μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Κάνουν όμως δυο σημαντικά λάθη.

Η ανικανότητα της κυβέρνησης- αν δεν ματαιώσει το δημοψήφισμα που ούτως ή άλλως  δεν προλαβαίνει να διοργανώσει σωστά- σημαίνει πως αντί για ένα έτος πόνου θα περάσουμε 5 και πάλι με αβέβαιο αποτέλεσμα.

Και δεύτερον, αυτή η πολιτική χρειάζεται δανεικά. Αυτά δεν υπάρχουν και δε θα υπάρχουν όσο η κυβέρνηση δεν εμπνέει εμπιστοσύνη σε όσους μπορούν να της δανείσουν: στο Eurogroup ή εναλλακτικά στις αγορές.

Συνεπώς η κυβέρνηση βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο. Δε θέλει να μείνει στην ΕΕ γιατί πιέζεται από τους κανόνες αλλά όταν θα αποχωρήσει θα καταλάβει πως οι πιεστικοί κανόνες ισχύουν και εκτός ευρωζώνης.

Η λιτότητα συνεπώς της πρότασης του ΝΑΙ είναι μικρότερη από τη λιτότητα του όχι- της επιλογής του ΣΥΡΙΖΑ.

Κυρίως όμως θα πρέπει να μετατραπεί σε λιτότητα που έχει σκοπό και αποτέλεσμα και όχι σε άδικες και άσκοπες θυσίες.