Κλεοπάτρα Κοντονίκα

 Η δυστυχής για τη χώρα συγκυρία, ευνόησε τον κ. Τσίπρα οδηγώντας τον ίδιο στην πρωθυπουργία και το κόμμα του στην εξουσία και την ευθύνη διακυβέρνησης. Ένα κόμμα, για ορισμένους, αντισυμβατικό, λίγο χαοτικό, με πολλές φωνές και απόψεις, χωρίς πειθαρχία, ένα κόμμα συνηθισμένο σε ρόλο αντιπολίτευσης, καταγγελτικό έως επιθετικό πολλές φορές. 
Αυτή η δυστυχής για τη χώρα συγκυρία, η απελπισία των πολιτών, τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα και η βαθιά απογοήτευση των ψηφοφόρων έδωσαν τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ, που υποσχόταν καλύτερες ή μάλλον αντιμνημονιακές μέρες. 

Δεν είναι μυστικό πως ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κομματικά του στελέχη δεν είχαν την παραμικρή διοικητική εμπειρία, ούτε πως το συγκεκριμένο κόμμα δεν διέθετε στελέχη με τεχνοκρατικές ικανότητες και προηγούμενη εμπειρία διακυβέρνησης, με γνώσεις της λειτουργίας των κρατικών μηχανισμών, των υπηρεσιών των υπουργείων, των φορέων και των αγορών, όπως επίσης δεν είχαν τη γνώση των κανόνων και της λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών. Δυστυχώς η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας δεν έδωσε στην κυβέρνηση Τσίπρα την περίοδο χάριτος που όλες οι κυβερνήσεις έχουν. Κι ενώ η κυβέρνηση σχηματίστηκε ταχύτατα δίνοντας την εντύπωση πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προετοιμαστεί για τη διακυβέρνηση, οι εξελίξεις τον διέψευσαν. Ο απολογισμός των πρώτων αυτών μηνών είναι αρνητικός για την κυβέρνηση Τσίπρα. Πολύτιμος χρόνος χάθηκε, από την πεποίθηση πως το οικονομικό πρόβλημα θα επιλυθεί μέσω πολιτικής διαπραγμάτευσης, που όμως δεν ευοδώθηκε, αποκαλύπτοντας τα κενά και τις αδυναμίες της κυβέρνησης. 

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν οτι ορισμένα από τα προβεβλημένα κυβερνητικά στελέχη, δεν πιστεύουν και δεν προσπαθούν ειλικρινά να καταλήξουν σε μια συμφωνία με τους εταίρους, βγάζοντας τη χώρα από την ασφυξία. Θεωρούν πως ορισμένοι από αυτούς αγκυλωμένοι στις ιδεοληψίες τους δεν μπορούν να υπηρετήσουν το στόχο της συμφωνίας και άλλοι δρουν υπονομευτικά ορμώμενοι από προσωπικές ατζέντες και ιδιοτελείς σκοπούς και συμφέροντα. 
Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς πιστεύει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας για τους υπουργούς της κυβέρνησής του. Κατεδείχθη όμως πως ο πρωθυπουργός ανέλαβε προσωπικά να αποτρέψει το ναυάγιο και πήρε την υπόθεση της συμφωνίας στα χέρια του, κάνοντας επαφές με τους ευρωπαίους ηγέτες, δίνοντας κατευθύνσεις με στόχο την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων και την επίτευξη μιας συμφωνίας που ακόμα κι αν είναι επώδυνη, είναι η μόνη αξιόπιστη λύση για την αποκατάσταση της ομαλότητας στη χώρα. 

Ωστόσο, καθ’ όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων τα μηνύματα για την πορεία τους, τόσο από το εξωτερικό, όσο και από το εσωτερικό είναι διφορούμενα, ανεξήγητα πολλές φορές, από τη σωτηρία στην καταστροφή, από την αισιοδοξία στον τρόμο. Οτι μπορεί να φανταστεί κανείς, πέφτει στο τραπέζι. Το πρωϊ δημοψήφισμα, το μεσημέρι εκλογές, το απόγευμα συμφωνία, το βράδυ ρήξη. 

Ένα διαρκές παιχνίδι του ποντικού με τη γάτα, υπό συνθήκες ασφυκτικής ρευστότητας και με δηλώσεις αρμοδίων που τρελαίνουν –κυριολεκτικά- κόσμο. Τη μία βδομάδα δηλώνουν πως θα πληρωθούν οι δόσεις των δανείων με διαβεβαιώσεις περί συνέπειας και σεβασμού της χώρας στις υποχρεώσεις της και την επόμενη το τροπάριο αλλάζει πως θα αφήσουμε απλήρωτες τις δόσεις γιατί προτεραιότητα έχει η καταβολή μισθών και συντάξεων, σεβόμενοι τις κόκκινες γραμμές που έχουν πάρει τη μορφή καρδιογραφήματος. 

Ακόμη και οι πλέον καλόπιστοι, που ερμήνευσαν τις παλινωδίες αυτές ως διαπραγματευτική τακτική απέναντι στην άτεγκτη πρώην τρόικα και νυν θεσμούς, ακόμη κι αυτοί οι πιο πιστοί ψηφοφόροι της κυβέρνησης, αναρωτιούνται αν γνωρίζει κανείς τι πρέπει να κάνει, αν υπάρχει ένας έστω υποτυπώδης σχεδιασμός, αν υπάρχει οργάνωση και τακτική, αν έχουν αξιολογηθεί οι κίνδυνοι ή ακόμα κι αν υπάρχει συναίσθηση αυτών των κινδύνων. 

Ο κ. Τσίπρας είναι ένας νέος άνθρωπος, φιλόδοξος σίγουρα, φρέσκος πολιτικός που κλήθηκε να κολυμπήσει στα βαθιά απροετοίμαστος. Από τη στιγμή που έγινε πρωθυπουργός ανέλαβε μια τεράστια ευθύνη. Κι αν δεν την είχε συνειδητοποιήσει εξ αρχής, σήμερα δεν μπορεί να μην έχει επίγνωση της ευθύνης αυτής. Πιεζόμενος από τις αριστερότερες πτέρυγες του κόμματός του, προσπαθεί να ισορροπήσει και να συνταιριάξει τις εσωτερικές διαφορές, τις ακραίες φωνές με τις μετριοπαθείς, την ιδεολογική ακαμψία με τον επιτακτικό ρεαλισμό. Ψηφίστηκε με βάση ένα πρόγραμμα που σήμερα γνωρίζουμε πως δεν βγαίνει. Ψηφίστηκε επίσης για να εφαρμόσει αυτό πρόγραμμα σε μια χώρα που είναι και θέλει να παραμείνει μέλος της ΕΕ, από πολίτες που θέλουν να συνεχίσουν να συναλλάσσονται με το ευρώ. Αυτό δεν μπορεί και δεν δικαιούται να το αγνοήσει. Αναλαμβάνοντας το βάρος ολοκλήρωσης της συμφωνίας με τους εταίρους μας, ο κ. Τσίπρας δεν υπηρετεί μόνο τη χώρα. Υπηρετεί και το πολιτικό μέλλον.
 
Τι είναι πιο εύκολο; Να ανακοινώσει πως δεν υπερβαίνει τις κόκκινες γραμμές και να οδηγήσει μπροστάρης τη χώρα σε ρήξη ή να αναλάβει ο ίδιος το κόστος ενός  επώδυνου συμβιβασμού; Ενός συμβιβασμού που μπορεί από τους συντρόφους του ή και την -εν υπνώσει- αντιπολίτευση να χαρακτηρισθεί ως «προδοσία», πλην όμως μπορεί να διασφαλίσει την επιβίωση και την ομαλότητα; 

Ένας οποιοσδήποτε πρωθυπουργός, παγιδευμένος στις εσωτερικές πιέσεις, είναι πιθανόν να ακολουθήσει το παρελθόν του. Να κρύψει τους φόβους του πίσω από την ιδεολογική καθαρότητα και την ατολμία του πίσω από επαναστατικές ασκήσεις. Και να καταγραφεί στην ιστορία ως πρωθυπουργός της πτώχευσης. 

Ένας ηγέτης, βλέποντας πέρα και έξω από το στενό κομματικό περιβάλλον, θα πάρει την πιο δύσκολη απόφαση, εγγράφοντάς τη ως παρακαταθήκη για το πολιτικό του μέλλον. Ο ηγέτης έχει όραμα και πιστεύει σ’ αυτό και στον εαυτό του. Τολμά να κάνει και λάθη, τολμά να τα αναγνωρίσει, τολμά να πάει κόντρα σε κάθε ρεύμα. Ο ηγέτης κάνει αυτό που λίγοι στη θέση του μπορούν να τολμήσουν. 

Ο 40ρης κ. Τσίπρας που ευτύχησε να γίνει σ’ αυτή τη δυστυχή χώρα, πρωθυπουργός, πρέπει να αποδείξει αν είναι και ηγέτης και αν θα συνεχίσει να βρίσκεται στην πολιτική σκηνή και τα επόμενα χρόνια. Ο ηγέτης κ. Τσίπρας θα τσαλακώσει τη δική του εικόνα σήμερα για να σώσει τη χώρα, ο συγκυριακός πρωθυπουργός θα εξασφαλίσει απλώς μια θέση δίπλα σε μια επονείδιστη χρεοκοπία.