Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Επιβεβαιώνεται διαρκώς η πολιτική στόχευση των συντηρητικών κύκλων της ευρωζώνης να δείξουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στις περιοριστικές πολιτικές αλλά και ότι δεν υπάρχει χώρος για «αριστερά πειράματα» στην ευρωζώνη.

Η ελληνική πλευρά μέχρι σήμερα έδειξε αρκετή ανθεκτικότητα. Αφού το ευρωπαϊκό διευθυντήριο δεν κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση, τώρα επιχειρεί να τη διασπάσει και για το λόγο αυτό επιδιώκει να την φέρει μπροστά σε δύσκολες επιλογές οι οποίες θα δοκιμάσουν τη συνοχή των κομμάτων που τη στηρίζουν.

Υπήρξαν λάθη, καθυστερήσεις, εσφαλμένες εκτιμήσεις, ελλιπής προετοιμασία όπως παραδέχονται και κυβερνητικά στελέχη, αλλά το γεγονός είναι ότι η επίθεση που δέχθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα είναι πρωτοφανής και περιελάμβανε χτυπήματα κάτω από τη μέση.

Στράγγισμα της ρευστότητας, οικονομικός στραγγαλισμός και απειλή "ατυχήματος" είναι τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν για να πληγεί η λειτουργία της αγοράς με σκοπό να τροφοδοτηθεί η ανασφάλεια και η δυσαρέσκεια των πολιτών και να καμφθεί η στήριξη που παρείχαν στην κυβέρνηση.

Τα "γεράκια" της ευρωζώνης, με εμβληματική φυσιογνωμία τον κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στην προσπάθειά τους αυτή στηρίχθηκαν και από εγχώριες δυνάμεις, οι οποίες για να πλήξουν πολιτικά την κυβέρνηση συμμετείχαν σε μια επίθεση κατά της αγοράς και κατά της εθνικής οικονομίας -πέρα από κάθε όριο θεμιτής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι ορισμένοι από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθούν τώρα.

Ο εκβιασμός των δανειστών είναι προφανής, ανήθικος και παραβιάζει τις δημοκρατικές αρχές πάνω στις οποίες -υποτίθεται ότι- βασίζεται η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα η οποία διαμορφώνει τα πραγματικά περιθώρια πολιτικών χειρισμών.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι αντί για συμβιβασμό πέρα από κάποια όρια πρέπει να επιδιωχθεί η ρήξη με τους δανειστές, αλλά είναι πολύ αμφίβολο ότι η προοπτική αυτή είναι πραγματική. Δεν υπάρχουν ούτε οι κοινωνικές δυνάμεις που θα την υποστηρίξουν, αλλά ούτε το πολιτικό και τεχνοκρατικό σχέδιο που θα χρειαζόταν για ένα τέτοιο βήμα. Δεν φαίνεται άλλωστε να υφίστανται ούτε οι εναλλακτικές συμμαχίες στις οποίες ορισμένοι υπολόγιζαν.

Είναι βάσιμη η πολιτική εκτίμηση ότι η ευρωζώνη δεν αντέχει ούτε εκείνη τις συνέπειες μιας ρήξης με την Ελλάδα, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ελληνική πλευρά δεν έχει προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο.

Επομένως, το πραγματικό δίλημμα για την κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ανάμεσα στη ρήξη και τη συμφωνία με ένα δύσκολο συμβιβασμό.

Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν είναι έτοιμοι να υποστούν το όποιο πολιτικό κόστος απαιτεί η συμφωνία, διατηρώντας την εξουσία και επιχειρώντας να προωθήσουν τις τομές και τις εσωτερικές ρήξεις (με τη διαπλοκή, την ανισότητα και τη φοροδιαφυγή) που έχουν υποσχεθεί, εν αναμονή και ευνοϊκότερων συσχετισμών στην Ευρώπη αργότερα.