Γιώργος Διονυσόπουλος

Όσος δηλαδή χρόνος χρειάστηκε για να καταλάβουν τα περισσότερα στελέχη του υπουργικού συμβουλίου, ότι η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη και η  προοπτική υιοθέτησης ενός άλλου νομίσματος (π.χ δραχμή), δεν θα μας έκανε περισσότερο ανεξάρτητους από τους πιστωτές μας, αλλά θα μας βύθιζε για αρκετά χρόνια σε ένα σκληρό καθεστώς φτώχειας, από το οποίο ωφελημένοι θα έβγαιναν κυρίως εκείνοι που έχουν τοποθετήσει τα χρήματά τους στις τράπεζες του εξωτερικού. Δηλαδή κατά βάση οι ήδη πλούσιοι. 

Αδιαμφισβήτητα η νέα συμφωνία που όπως όλα δείχνουν πρόκειται σύντομα να υπογραφεί μεταξύ Αθήνας και Βρυξελών, θα είναι περίπου το ίδιο σκληρή με όλες τις προηγούμενες. Εξάλλου η ίδια η κυβέρνηση έχει πλέον πάψει να κάνει λόγο για παροχές και φοροελαφρύνσεις, προτιμώντας τον όρο «ανακατανομή σε περισσότερους των οικονομικών βαρών». Αυτή τη φορά οι πιέσεις των δανειστών μας εστιάζονται κυρίως στα εργασιακά και το συνταξιοδοτικό. Η διατήρηση του υφιστάμενου νομικού πλαισίου στα πρώτα αποτελεί μία από τις κυβερνητικές «κόκκινες γραμμές», ενώ αντίθετα σε ότι αφορά το δεύτερο, όλα δείχνουν ότι τελικά θα υπάρξει μία σύγκλιση.

Η επιμονή των «θεσμών» ως προς την κατάργηση μιας σειράς προστατευτικών εργασιακών νόμων, όπως είναι ο κατώτατος μισθός, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η μετενέργεια και το όριο απολύσεων, επί της ουσίας μικρή σημασία έχει. Η ίδια η πορεία της ελληνικής οικονομίας έχει προ πολλού επιβάλει όλα τα παραπάνω. Ως εκ τούτου το εάν θα τα υιοθετήσει ή όχι η νέα κυβέρνηση, δεν αφορά παρά μόνο την ίδια. Ότι και εάν κάνει, όσο και εάν νομοθετήσει, η σημερινή πραγματικότητα γύρω από τα εργασιακά ζητήματα δεν πρόκειται να αλλάξει δραματικά. Όπως αν καταργούσαμε δια νόμου τα διαζύγια δεν θα είχαμε και περισσότερους γάμους, έτσι και με την οικονομία. Όσο περισσότερες απαγορεύσεις βάζεις, τόσο μικρότερο κύκλο εργασιών έχεις. Κατά γενική παραδοχή άλλωστε, με εξαίρεση τους κρατιστές, η οικονομία έχει ανάγκη από ελευθερία και οι εργαζόμενοι από ανάπτυξη.

Αρκεί εξάλλου να αναρωτηθεί κανείς σε τι ωφέλησαν μέχρι σήμερα τους εργαζομένους οι τόσοι προστατευτικοί νόμοι που υπάρχουν και ισχύουν ακόμη. Σχεδόν σε τίποτα και αυτό είναι κάτι που αυταπόδεικτα προκύπτει από το 1,5 εκατ. επίσημα ανέργους που έχει η χώρα.

Δυστυχώς η κυβέρνηση Σύριζα, όπως ίσχυε και όταν το κόμμα ήταν στην αντιπολίτευση, μοιάζει να έχει μπερδέψει τα συνδικαλιστικά συμφέροντα με την εργασιακή νομοθεσία. Αυτά τα συμφέροντα δηλαδή που σε αγαστή διαπλοκή με τα κόμματα, επί σειρά ετών διαδήλωναν για «ψύλλου πήδημα» προκειμένου να διασφαλίσουν τα «κεκτημένα», πιστώνοντας τώρα τον λογαριασμό στους εργαζόμενους που υποτίθεται ότι υπεράσπιζαν. Οι καιροί όμως άλλαξαν και η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς καλείται πλέον να διαχειριστεί τα προβλήματα του τόπου με βάση τα πολιτικά και οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν και όχι τις ψυχαναλυτικές της αναζητήσεις. Σε διαφορετική περίπτωση, τα χειρότερα έπονται…