Αντώνης Ν. Βγόντζας

Αιφνιδίασε με άλλη μία καταραμένη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Και τσακίστηκε στα βράχια της πρωτεύουσας της Λετονίας. Της Ρίγα. Και του Eurogroup. Στην πόλη, δηλαδή, που σημαίνει στα λόγια αρχαίων κατοίκων της: «Στον αχυρώνα που γίνεται τ’ αλώνισμα». Εκεί που γίνεται ο διαχωρισμός των κόκκων από τα στάχυα. Και ό,τι αυτό συμβολίζει. Και τότε. Και τώρα.

Με ενοχλεί η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Οχι γιατί τη χλεύαζε η σημερινή κυβέρνηση στα σύντομα χρόνια της αντιπολιτευτικής της πορείας. Ούτε γιατί αυτή η μέθοδος επιτρέπει σε μια νόμιμη εξουσία να παίρνει γρήγορες αποφάσεις και να επιβάλλει γρήγορα μέτρα. Αφού στο τέλος-τέλος η νομοθετική εξουσία (η Βουλή) τα εγκρίνει.

Με ενοχλεί, οπωσδήποτε, η επικοινωνιακή μέθοδος διαχείρισης της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Η κυβέρνηση δεν είπε την αλήθεια. Επαιξε επικοινωνιακά με διάφορα σενάρια.

Το πρώτο: ήθελε να ενισχύσει τη διαπραγματευτική της θέση έναντι των δανειστών. Της προσφέρθηκε η ευκαιρία (ίσως και να την επεδίωξε) να διακινήσει ένα επόμενο σενάριο. Ηταν επιθυμία των δανειστών. Γρήγορα κατανόησε ότι είναι δύσκολο να πείσεις την ελληνική κοινή γνώμη ότι αυτοί, οι διαβόητοι «δανειστές» (και άλλοτε «εταίροι»), επιθυμούν την ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της κυβέρνησης έναντι των δανειστών! Υπάρχει, βέβαια, και ένα τρίτο σενάριο. Χρειαζόμαστε 1,5 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος Απριλίου. Και τα πιο πολλά για να τα δώσουμε στα ασφαλιστικά ταμεία για τις συντάξεις. Του Μαΐου. Που δεν τα έχουμε. Το σενάριο αυτό είναι το πιο πιθανό. Ενισχύεται από τα μισόλογα των υπουργών της κυβέρνησης.

Με ενοχλεί η επαιτεία στις αυλές της οικονομικής Ευρώπης για μια ανέξοδη καταναλωτική ευμάρεια. Και τα παράλληλα υβρεολόγια σε βάρος των ξένων ηγετών. Ισχυριζόμαστε ότι μας εκβιάζουν. Ενώ εμείς τους απειλούμε με τη δική μας αυτοκτονία. Σαν τον Σαμψών, τον ήρωα της Παλαιάς Διαθήκης: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Μας ενοχλούν οι φλυαρίες των στελεχών του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης (πλην της αξιοπρεπούς κυρίας Νάντιας Βαλαβάνη). Δεν μπορεί να είναι ανεκτή η συμπεριφορά υπουργού (εκ πολιτικής μεταγραφής της τελευταίας στιγμής), που διανύοντας την απόσταση από το σπίτι του στο υπουργικό γραφείο έχανε και εύρισκε κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια. Και μάλιστα πολλαπλασιάζοντάς τα. Τα παράπονα του υπουργού Οικονομικών από την εχθρική, ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο, συμπεριφορά των ομολόγων του στη Ρίγα δεν πρέπει να μην τα περίμενε. Τους τα ’χει «σούρει» προηγουμένως αμέτρητες φορές.

Με ενοχλούν ορισμένοι υπουργοί. Οι λιγότεροι. Στο όνομα της αξιοκρατίας διορίζουν σε θέσεις ευθύνης στον χώρο της Παιδείας αποκλειστικά «κραγμένους» Συριζαίους. Καθώς και εκείνοι οι υπουργοί που εκβιάζουν ανώτερα στελέχη του δημόσιου τομέα με την απειλή χρησιμοποίησης των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους σε περίπτωση «μη συμμόρφωσής τους προς τας υποδείξεις»! Τι παραπάνω και τι λιγότερο έκανε το αυταρχικό μετεμφυλιακό κράτος της δεκαετίας του ’50;

Με ενοχλεί ο τρόπος της κοινοβουλευτικής διαχείρισης της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς αυτή την κορυφαία και ευαίσθητη διαδικασία στα χέρια εκείνου του βουλευτή που, κατά καιρούς, μας απειλεί με τα δικά του «ραντεβού στα γουναράδικα». Αυτό το ακραίο και χυδαίο σύνθημα και παραγγελιά στις πιο σκληρές και απάνθρωπες φράσεις του Εμφυλίου. Δεν συνδιαμορφώνεις έτσι συνθήκες πολιτισμένου, έστω και οξυμένου κοινοβουλευτικού διαλόγου.

Πιο πολύ με ενοχλούν οι αντιδράσεις πολλών τοπικών αρχόντων. Οτι δεν θα υπακούσουν στην εγκεκριμένη από τη Βουλή Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Δεν αποτελεί ελαφρυντικό η προηγούμενη συμπεριφορά στην περίοδο της αντιπολίτευσης των κομμάτων της σημερινής συμπολίτευσης. Ούτε η υποστήριξή τους στα λαϊκά «κινήματα»: «Δεν πληρώνω - Δεν πληρώνω». Ούτε, φυσικά, η ξεχασμένη, από τον ίδιο και τους φίλους του, δήλωση του πρωθυπουργού ότι θα αρνηθεί την εξόφληση έκτακτης φορολογικής εισφοράς γιατί διαφωνούσε με αυτή.

Η κυβέρνηση -και κάθε νόμιμη κυβέρνηση- έχει την ευθύνη της διαμόρφωσης, άσκησης και εφαρμογής της οικονομικής πολιτικής. Ή θα σωθούμε όλοι μαζί. Ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί. Ενδιάμεσες επιλογές δεν υπάρχουν. Ούτε αυτόκλητοι ναυαγοσώστες.