Γρ. Νικολόπουλος

Η φωτογραφία της Ελλάδας αυτή τη στιγμή είναι αυτή ενός λεωφορείου που τρέχει προς τον τοίχο με 100 χλμ./ώρα. Ο οδηγός Τσίπρας είναι απολύτως ψύχραιμος, ο εισπράκτορας Βαρουφάκης αυτοθαυμάζεται στον καθρέφτη γελώντας αυτάρεσκα και δίνει συνεντεύξεις από το κινητό, οι μισοί επιβάτες έχουν παγώσει από τον φόβο, οι υπόλοιποι ουρλιάζουν πανικόβλητοι και κάποιοι στο πίσω κάθισμα απολαμβάνουν τη διαδρομή φιλοσοφώντας σε στυλ «δεν βαριέσαι, όλοι θα πεθάνουμε κάποτε» ή «τι να τα κάνεις τα λεφτά άμα δεν έχεις φράγκο» και άλλα τέτοια ρεμπέτικα.

Για να μη λείψει από τη φωτογραφία και ο ιδιωτικός τομέας, εμφανίζεται ισχνός και εξαντλημένος στο σκαλάκι, έξω από την πόρτα του λεωφορείου, να κρατιέται με το ζόρι για να μην πέσει. Είναι όμως όντως προδιαγεγραμμένο αυτό το ολέθριο μέλλον για τη χώρα; Είναι τρελός ο οδηγός;

Κατά τη γνώμη μου, όχι.

Χωρίς κανείς να μπορεί να αναλύσει την κατάσταση βασισμένος σε ειλικρινή πληροφόρηση -αφού Ελληνες και ξένοι αξιωματούχοι λένε διαρκώς είτε αντιφατικά, είτε παράλογα, είτε ασαφή, είτε στοχευμένα πράγματα-, μπορούμε παρ’ όλα αυτά να κάνουμε μερικές βασικές υποθέσεις οι οποίες να μας οδηγήσουν σε ένα λογικό συμπέρασμα όχι βέβαιο, αλλά πιθανό. Οι βασικές υποθέσεις είναι οι εξής:

1. Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Ευρώπη, ούτε οι ΗΠΑ θέλουν να βγει η Ελλάδα από το ευρώ.

2. Και η Ελλάδα και η Ευρώπη θέλουν να κλείσουν συμφωνία.

3. Η ελληνική κυβέρνηση «ντρέπεται» να κάνει την κωλοτούμπα την οποία δεν μπορεί να δικαιολογήσει ούτε στους ψηφοφόρους ούτε στα στελέχη της.

4. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να μας χαριστούν διότι δεν μπορούν να δικαιολογήσουν στη διεθνή κοινή γνώμη μια ειδική συμπεριφορά απέναντι στους Ελληνες.

5. Τα λεφτά που υπάρχουν στην Ελλάδα τελειώνουν, αφού η κυβέρνηση απορρόφησε κάθε σταγόνα μετρητών. Δεν υπάρχουν άλλα.

6. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι η μόνη πηγή εσόδων που υπάρχει για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή.

7. Η Ελλάδα δυσκολεύεται να πληρώσει και μισθούς του Δημοσίου και συντάξεις και δόσεις δανείων, ενώ τον Ιούνιο και τον Ιούλιο δεν θα μπορέσουμε να τα πληρώσουμε όλα διότι αυξάνονται πολύ τα ποσά των δόσεων.

8. Γεωπολιτικά, η στιγμή μάς ευνοεί διότι ο δυτικός κόσμος έχει την εστία της Ουκρανίας αλλά και το μέτωπο του Ισλάμ και γι’ αυτό δεν μας έχει ακόμη στείλει στον αγύριστο.

Πέραν αυτών, έχουμε και μερικά άλλα δεδομένα, που είναι ότι αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση έχει εκνευρίσει πολύ όλους τους συμμάχους της χώρας χωρίς να πετύχει να αποκτήσει άλλους. Οι Ευρωπαίοι είναι ασφαλώς απογοητευμένοι και κουρασμένοι από τις αδιέξοδες διαπραγματεύσεις, οι Αμερικανοί είναι έξαλλοι με την υπόθεση Ξηρού και τις επαφές μας με τους Ρώσους, ενώ οι Ρώσοι δεν στηρίζουν την κυβέρνηση όπως θα ήθελε, το ίδιο και οι Κινέζοι.
Με λίγα λόγια, είμαστε μόνοι μας και αν και δεν θεωρούμαστε ακόμη εχθρική χώρα, δεν μας αντιμετωπίζουν ως φίλους ούτε οι παραδοσιακοί μας σύμμαχοι.

Κατόπιν όλων αυτών, γιατί λοιπόν πιστεύω ότι το μέλλον δεν είναι καταστροφικό; Διότι θεωρώ ότι ο οδηγός δεν είναι τρελός, απλώς προσπαθεί να κερδίσει χρόνο ώστε να ικανοποιήσει αρχικά τις αριστερές συνιστώσες και να ταΐσει κουτόχορτο τους ψηφοφόρους του, δημιουργώντας παράλληλα έναν πανικό ώστε να δεχτούν όλοι το νέο μνημόνιο που είναι έτοιμος να υπογράψει και το οποίο θα περιλαμβάνει σκληρά μέτρα αλλά και χρηματοδότηση.

Υποψιάζομαι δε -διότι πληροφόρηση δεν υπάρχει- ότι το εξήγησε αυτό στη Μέρκελ τις προάλλες, της υποσχέθηκε ότι θα κλείσει τη συμφωνία άμεσα και ζήτησε απλώς λίγο χρόνο για να το κάνει και να δει πώς θα το παρουσιάσει στην αριστερή του πτέρυγα και στους ψεκασμένους υποστηρικτές του. Γι’ αυτό και η Μέρκελ δήλωσε πως «πρέπει να γίνουν τα πάντα για να μην ξεμείνει η Ελλάδα από ρευστό μέχρι να υπογραφεί η συμφωνία».

Το ερώτημα είναι αν ο Τσίπρας μπορεί να κάνει αυτά που υποσχέθηκε χωρίς να πέσει.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν θα υπογράψουμε πριν από το τέλος Μαΐου ή αν θα χρειαστεί οι εταίροι να μας δείξουν και ένα μέρος του έργου της πτώχευσης, όχι δηλαδή ολόκληρο, που είναι η αργεντινοποίηση, αλλά κάποιες σκηνές από τα προσεχώς για να πειστούμε. Στα προσεχώς μπορεί να εντάσσονται και οι εκλογές και οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων και μια καθυστέρηση στις πληρωμές μισθών και συντάξεων. Και αφού τα δούμε, θα είμαστε πλέον πιο έτοιμοι να δεχτούμε τις συμφωνίες των Ευρωπαίων και να επανέλθουμε σε μια σκληρή μεν, αλλά βιώσιμη πραγματικότητα. Η συνέχεια επί της οθόνης.