Σπύρος Γκουτζάνης

Αρχικά η κυβέρνηση θεωρούσε ότι τα ορθολογικά της επιχειρήματα θα έπειθαν του ευρωπαίους εταίρους: ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και ότι διαθέτει νωπή λαική εντολή για να το αλλάξει και ότι μπροστά σε αυτά τα δύο ο Σόιμπλε θα έκανε πίσω. Εάν αληθεύουν οι πληροφορίες πίστευε ότι με την ανάληψη της εξουσίας από ένα κόμμα της Αριστεράς θα άλλαζαν οι ισορροπίες στην Ευρωπαική Ένωση και θα φύσαγαν άλλοι αέρηδες πιο ευνοικοί σε όλη την γηραία ήπειρο. Και αυτή η προσδοκία διαψεύστηκε, οι φιλικές φωνές συμπαράστασης δεν λείπουν αλλά πόρω απέχουν από το να συνιστούν ένα ρεύμα υπέρ της αλλαγής της πολιτικής λιτότητας και της μεταστροφής της ευρωπαικής οικονομίας σε αναπτυξιακές ή φιλολαικές κατευθύνσεις. Επιβεβαίωση  ότι οι ελπίδες αποδείχνηκαν φρούδες είναι η στασιμότητα στις διαπραγματεύσεις.

Όσο τα πράγματα πλησιάζουν στο οριακό σημείο η κυβέρνηση διαχειρίζεται την απειλή της ρήξης και επισείει τους κινδύνους που έχει η ενδεχόμενη χρεοκοπία εντός ή εκτός ευρώ και πολύ περισσότερο το grexit για την ευρωπαική και ίσως λόγω της διασύνδεσης για την παγκόσμια οικονομία. Εάν όμως πραγματικά εννοούσε την ενδεχόμενη ρήξη θα έπρεπε να την κάνει ή να την απειλήσει πριν τις 20 Φεβρουαρίου όσο ακόμη υπήρχαν χρήματα στα κρατικά ταμεία πάσης φύσεως ώστε να αντιμετωπίσει τις βασικές ανάγκες σε καύσιμα, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης που θα υπάρχουν τους πρώτους μήνες μέχρι η οικονομία να αρχίσει να παίρνει μπρος με νέο νόμισμα. Ο χρόνος που αγόρασε ακριβά με την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου αποδείχθηκε τελικά ότι κυλάει σε βάρος της, αντί να της εξασφαλίσει χρόνο και χώρο στένεψε τα περιθώρια των κινήσεών της.

Τώρα είναι αντιμέτωπη με ένα από τα τρία ενδεχόμενα:

-η καλοσύνη των δανειστών να της εξασφαλίσει μία συμφωνία που θα της επιτρέπει να διατηρήσει τα προσχήματα στο εσωτερικό της χώρας

-να υποχωρήσει μέχρι εκεί που την αναγκάζει η αδυναμία της και οι καταστροφικές συνέπειες που θα έχει για την χώρα η ενδεχόμενη ρήξη, δηλαδή να μην τηρηθούν ούτε τα προσχήματα. Τότε όμως θα έχει συνομολογήσει την παράταση της πολιτικής των τελευταίων πέντε χρόνων που αποδείχθηκε αναποτελεσματική.

-να το κάνει πράγματι Κούγκι, να επιχειρήσει την ρήξη που θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για την χώρα και ίσως και για τους δανειστές και για την ευρωπαική οικονομία.

Παρά τα όσα λέει ο Σόιμπλε και ο γερμανικός και ευρωπαικός Τύπος που χορεύει στον ρυθμό του κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τις συνέπειες από ενδεχόμενη αποβολή της χώρας. Αν και η ΕΚΤ βέβαια έχει πάρει τα μέτρα της και είναι έτοιμη να μικρύνει το διάστημα στο οποίο θα διαθέσει την ρευστότητα του ενός τρις ευρώ για να αντιμετωπίσει τους κραδασμούς το κόστος θα είναι μεγάλο. Χωρίς να υπολογίζονται οι πολιτικές και γεωστρατηγικές συνέπειες που στο τέλος και αυτές έχουν οικονομικό κόστος.