Μαριάννα Τζάννε

 Θαυμασμό για την μαχητικότητα και την αξιοσύνη της να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της δουλειάς της έχοντας αγκαλιά το μικρό παιδί της. Ταυτόχρονα όμως η είδηση δεν μπορεί να μην ξύνει τις βαθιές πληγές της σημερινής απαιτητικής κοινωνίας και να ανασύρει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Ελληνικές οικογένειες που δεν έχουν την τύχη να πληρώνουν μια baby sitter για πολλές ώρες ή που δεν μπορούν να στηρίζονται στην γονική φροντίδα για την ανατροφή των παιδιών τους. Γίνεται δυστυχώς όλο και πιο συχνό φαινόμενο, οι μαμάδες να παίρνουν στην δουλειά τα παιδιά τους. Τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Δεν είναι καθόλου επικριτικό γιατί είναι κατανοητοί και προφανείς οι λόγοι. Όπως είναι αντιληπτό ότι όσο η πολιτεία στερεί πολύτιμους πόρους από τους παιδικούς σταθμούς και όσο η κρίση θα ρίχνει βαριά την σκιά της στα ελληνικά νοικοκυριά, ανάλογα φαινόμενα θα συναντούμε συνεχώς μπροστά μας.  

Διαβάζοντας επομένως τα σχόλια που συνοδεύουν τη συνέντευξη της ρεπόρτερ στο site του protothema.gr δεν μπορώ να προσπεράσω την ελαφρότητα και την ευκολία με την οποία κάποιες γυναίκες (!) σπεύδουν να στηλιτεύσουν την στάση της νεαρής μητέρας. Έχω την αίσθηση ότι μιλούν από θέση ισχύος. Πιθανολογώ δε ότι πολλές από αυτές είχαν την τύχη να μην βρεθούν ποτέ σε αυτή την ανάγκη είτε γιατί δεν ήταν εργαζόμενες είτε γιατί είχαν την πολυτέλεια να διακόψουν την εργασία τους για να αφοσιωθούν στην ανατροφή των παιδιών τους. Δεν πιστεύω, ότι η επαγγελματίας-δημοσιογράφος έθεσε σε κίνδυνο το παιδί της, επιλέγοντας να το πάρει μαζί της. Δεν πήγε ούτε σε διαδήλωση αντιεξουσιαστών στα Εξάρχεια για να ισχυριστεί κανείς ότι κινδύνευε ούτε ότι βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Είναι επομένως υποκρισία να μην βλέπουμε τις πραγματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια σύγχρονη μητέρα που δεν έχει την δυνατότητα να κάνει …μπαλάκι το παιδί της. Και να αναλογιστούμε πόσο θα διογκωθεί το φαινόμενο αυτό το επόμενο διάστημα.

Για φέτος, υπολογίζεται ότι θα διατεθούν περίπου τα μισά χρήματα για την χρηματοδότηση βρεφονηπιακών σταθμών, εξαιτίας της μεγάλης δυσκολίας που υπάρχει στην εξεύρεση εθνικών πόρων. Πέρσι, στους βρεφονηπιακούς σταθμούς φιλοξενήθηκαν 85.000 παιδιά. Και μετά από μεγάλους αγώνες η συνολική χρηματοδότηση προσέγγισε τα 190 εκατομμύρια ευρώ, με ένα μεγάλο μέρος αυτών να προέρχεται από ευρωπαϊκά προγράμματα. Για φέτος οι εκτιμήσεις μιλούν για λιγότερα από τα μισά. Αυτό σημαίνει λιγότερα παιδιά στα σχολεία και ακόμη λιγότεροι εργαζόμενοι. Δεν ξέρω τι είναι πιο ασφαλές. Ένας αποσυντονισμένος παιδικός σταθμός με κακή ποιότητα παρεχόμενων υπηρεσιών και υποστελεχωμένος ή αγκαλιά μιας μητέρας ακόμη και εν ώρα εργασίας;