Κι αν το Grexit δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η λύση;
anastasopoulos_www

Βασ. Αναστασόπουλος

Κι αν το Grexit δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η λύση;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς... δημοσκόπος, για να «πιάσει» το σφυγμό της κοινής γνώμης.

Αρκεί να σταματήσει έναν άνθρωπο στο δρόμο, δύο, τρεις, πέντε, πενήντα, εκατό... Να τους ρωτήσει ποιες είναι οι μεγαλύτερες ανησυχίες τους, οι πιο έντονοι φόβοι τους για το σήμερα και για το αύριο. Σε συντριπτικό ποσοστό, στοιχηματίζω, θα απαντήσουν: η οικονομία και η ασφάλεια. 

Στην πρώτη περίπτωση, θα συνδέσουν την οικονομική τους κατάσταση με την ευρύτερη ζοφερή δημοσιονομική εικόνα της χώρας και θα εκφράσουν τον προβληματισμό τους για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ ή την επιστροφή στη δραχμή, σε συνδυασμό με τον αντίκτυπο που θα έχει το ένα ή το άλλο σενάριο στο ατομικό/οικογενειακό τους εισόδημα. Στη δεύτερη περίπτωση, θα συσχετίσουν την ασφάλεια στην καθημερινή τους ζωή με το διογκούμενο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης. Και το ερώτημα, όσον αφορά σε αυτά τα προβλήματα ακριβώς -το οικονομικό και το μεταναστευτικό-, είναι κοινό: υπάρχει λύση;

Προτού επιχειρήσουμε να απαντήσουμε, είναι ίσως απαραίτητο να κάνουμε μια σύντομη παρένθεση και μια μίνι ιστορική αναδρομή: όταν, στις 12 Ιουνίου του 1976, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», επιχειρούσε ίσως να οριοθετήσει τη σχέση της Ελλάδας με τους εταίρους της στην Ευρώπη και τον τρόπο με τον οποίο «βλέπουμε» οι Έλληνες τους εαυτούς μας ως μέρος του συνόλου των ευρωπαϊκών λαών. Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι από τότε, όμως ποτέ στην πραγματικότητα δεν αισθανθήκαμε 100% Ευρωπαίοι. Από το «πάω ταξίδι στην Ευρώπη» μέχρι το «φεύγω για σπουδές στην Ευρώπη», μιλάμε και συμπεριφερόμαστε λες και πρόκειται για μια άλλη ήπειρο, ξένη, μακρινή, της οποίας εμείς δεν είμαστε -ή δεν νιώθουμε- μέλη.

Κλείσιμο
Στην τρέχουσα χρονική και ιστορική συγκυρία, με την οικονομία και το μεταναστευτικό σε πρώτο πλάνο, με τα δημοσιεύματα και τις απειλές για Grexit να εναλλάσσονται με τα ρεπορτάζ για τις καραβιές μεταναστών -ή προσφύγων, όπως μας νουθετεί η κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου να τους λέμε στα ΜΜΕ- που φτάνουν στα ελληνικά παράλια και την ενδοχώρα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκφράζουν τον προβληματισμό τους για το κατά πόσον πραγματικά ανήκουμε στην Ευρώπη. Και αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: πρώτον, όσον αφορά στο οικονομικό, διερωτάται κανείς αν η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι, λίγο-πολύ, αυτονόητη, λόγω των ιστορικών μας δεσμών με τους εταίρους, ή αν πηγάζει από την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων, όταν χώρες όπως η Γερμανία, για παράδειγμα, θησαυρίζουν από την ελληνική κρίση χρέους.

Δεύτερον, με το μεταναστευτικό πρόβλημα να αποκτά ολοένα και μεγαλύτερες και πιο ανησυχητικές διαστάσεις στη χώρα μας, είναι ηλίου φαεινότερον ότι η λύση δεν μπορεί να έρθει από την Ευρώπη. Και αυτό, γιατί είναι οι ίδιοι οι κανόνες και οι Συνθήκες της ΕΕ, όπως η Δουβλίνο ΙΙΙ, που έχουν προσδώσει τραγικές διαστάσεις στο ζήτημα και έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε μια «αποθήκη» ανθρώπινων ψυχών. Η εν λόγω Συνθήκη επιτάσσει την παραμονή των μεταναστών στην πρώτη χώρα που τους υποδέχεται και την επαναπροώθησή τους σε αυτήν, εάν καταφέρουν να περάσουν σε άλλο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θεωρητικά, στόχος της είναι η δίκαιη κατανομή των αιτήσεων ασύλου στην Ένωση. Στην πράξη, ωστόσο, η Συνθήκη του Δουβλίνου δεν έκανε τίποτα περισσότερο, από το να κλείσει τα σύνορα των βόρειων ευρωπαϊκών χωρών και να δημιουργήσει συνθήκες ασφυξίας για τις χώρες υποδοχής και για τους ίδιους τους μετανάστες. 

Βάσει υπολογισμών, η Ελλάδα είναι η χώρα εισόδου για το 80%-90% των μεταναστών που μπαίνουν χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα στην ΕΕ. Πρόκειται σαφώς για ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα, το οποίο, αντί να αντιμετωπιστεί με μια ενιαία μεταναστευτική πολιτική, σπρώχνεται κάτω από το «χαλάκι» χωρών όπως η δική μας, κυρίως, ή η Ιταλία και η Ισπανία, σε μικρότερο βαθμό. Πού βρίσκεται, αλήθεια, η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σε όλο αυτό; Πώς να νιώσουμε Ευρωπαίοι, όταν η ίδια η ΕΕ… παρκάρει τους μετανάστες στη χώρα μας και κλείνει τα μάτια της μπροστά σε ένα τόσο επείγον θέμα; 

Τι ζητούν, πραγματικά, από μας οι Ευρωπαίοι εταίροι; Να είμαστε μια χώρα που, υπό το βάρος του δυσθεώρητου και μη βιώσιμου χρέους της, αδυνατεί να εγείρει οποιαδήποτε αξίωση -όπως εν προκειμένω την εύλογη αναθεώρηση της Συνθήκης του Δουβλίνου; Και αν, έπειτα απ' όλα αυτά, τα σύνορα της ΕΕ μοιάζουν με «μέγγενη», εντός της οποίας η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια αποικία χρέους και λαθρομεταναστών, μήπως η λύση, όσο επώδυνη και αν μοιάζει, είναι αυτή που... ξορκίζουμε όπως ο διάολος το λιβάνι; Μήπως, εν τέλει, το Grexit δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η λύση;
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Best of Network