Ιωάννης Στ. Δεληκωστόπουλος

 Παρ’ όλα αυτά, ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι συνταγματικά και πολιτικά σημαντικός. Με απλά λόγια: το να υπάρχει μία υγιής αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο εκάστοτε γκουβέρνο μάς αφορά όλους. Γιατί; Διότι η αντιπολίτευση του σήμερα συνήθως είναι η κυβέρνηση του αύριο. Και επειδή μια εποικοδομητική αντιπολίτευση είναι εξίσου σημαντική με μια καλή κυβέρνηση.

Η Ν.Δ. αντιμετωπίζει εσωτερικές αναταράξεις. Ο σημερινός της αρχηγός Αντώνης Σαμαράς δίνει την τελευταία του μάχη. Για να κρατηθεί στην αρχηγία. Σε αυτή του την προσπάθεια στηρίζεται από ένα μέρος των στελεχών του κόμματος και διατηρεί συμπάθειες σε σημαντικούς παράγοντες του χώρου της ναυτιλίας. Στη ναυτιλία η κυβέρνηση του φέρθηκε θεσμικά άψογα. Το μικρότερο πρόβλημα του κ. Σαμαρά είναι οι θεμιτές φιλοδοξίες των εν δυνάμει αρχηγών. Που δεν είναι λίγοι. Τα πραγματικά προβλήματά του είναι η μη αποδοχή του από πολλούς ψηφοφόρους της Ν.Δ. στους οποίους οφείλει την αρχηγία (ένεκα ΕΝΦΙΑ και ένεκα της πολιτικής συμπεριφοράς του αφού έχασε την εξουσία) και η αποτυχία του να διαχειριστεί το μείζον θέμα της προεδρικής εκλογής. Και αυτό ανεξάρτητα από το αν κάποιος αθέτησε ενδεχομένως τον λόγο του. Ιστορικά, η αναποτελεσματικότητα είναι ο βασικός λόγος αλλαγής αρχηγού στη δεξιά παράταξη. Κερδίζεις μένεις, χάνεις φεύγεις. Και η αναποτελεσματικότητα εν προκειμένω χρεώνεται, δικαίως ή αδίκως, στον άνθρωπο που έχασε την εξουσία μετά από δύο χρόνια. Δύσκολο να επιβιώσει ως αρχηγός της Ν.Δ. ο κ. Σαμαράς. 

Οι φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές αντιμετωπίζουν άλλου είδους ζήτημα. Αδυνατούν να καταλάβουν γιατί είναι τόσο βαθιά αντιπαθείς. Ομιλούν συχνά σαν να είναι εκπρόσωποι των άλλων, των δανειστών, των ξένων, παρά των ψηφοφόρων τους, που όλο και συρρικνώνονται, αριθμητικά τουλάχιστον. Ειδικά οι μεταρρυθμιστές της Ν.Δ., σε αντίθεση π.χ. με τους μεταρρυθμιστές του Ποταμιού, οι οποίοι όταν μιλάνε για αξιοκρατία εννοούν την προσωπική αδιαμφισβήτητη αξία τους, έχουν ξεχάσει το βασικό δεξιό δόγμα της ρεπουμπλικανικής επανάστασης (Ρήγκαν, Θάτσερ) της δεκαετίας του ’80: «Η κυβέρνηση υπάρχει για να προστατεύει τον ένα από τον άλλο. Οχι για να μας προστατεύει από τους εαυτούς μας». Οι μεταρρυθμιστές της Ν.Δ. λειτουργούν αντικειμενικά ως σύμμαχοι της Αριστεράς.

Σε ό,τι αφορά τους επίδοξους αρχηγούς, τα δεδομένα είναι υπό διαμόρφωση. Ο κ. Δένδιας κινήθηκε νωρίς - υπερβολικά νωρίς. Η κυρία Μπακογιάννη θέλει. Τυχόν ανάδειξή της όμως μάλλον θα θεωρηθεί ότι ευνοεί τη Χρυσή Αυγή. Μένουν ο κ. Βορίδης και ο κ. Αβραμόπουλος. Ο κ. Βορίδης ίσως έχει ακόμη ταξίδια να κάνει στους Αγίους Τόπους. Ο κ. Αβραμόπουλος, αν καταφέρει να πάρει τη Ν.Δ., θα τη φέρει στην εξουσία. Μετά, ούτως ή άλλως, αλλάζουμε γενιά.

Πέραν του θέματος της αρχηγίας, σε επίπεδο στελεχών υπάρχει λειψανδρία. Αναρωτηθείτε το εξής: στη Δικαιοσύνη, για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, πόσοι δικηγόροι πρώην υπουργοί της Ν.Δ. έχουν πατήσει το πόδι τους στην Ευελπίδων; Οι Συριζαίοι, π.χ. η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ήταν κάθε βδομάδα εκεί. Οι της Ν.Δ.; Και πόσοι από τους δικηγόρους πρώην υπουργούς πραγματικά πονάνε για τον ΦΠΑ στο 23% εν μέσω της χειρότερης κρίσης που γνώρισε ποτέ το δικηγορικό λειτούργημα; Αν πήγαιναν στην Ευελπίδων θα γνώριζαν ότι η καθυστέρηση στη Δικαιοσύνη δεν οφείλεται στην εξέταση μαρτύρων που πήγαν να καταργήσουν, αλλά στην αδυναμία εκτέλεσης της απόφασης στον πρώτο βαθμό, αντίθετα απ’ ό,τι γίνεται στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη. 

Συνοψίζοντας, στη Ν.Δ., δίχως αμφιβολία, δεν αρμόζουν τα λόγια της Εκάβης που θρηνεί: «Μεγίστη λόγω των αγαθών. Με τόσους γαμβρούς και τόσους γιούς, πανίσχυρη. Τώρα σέρνομαι εξόριστη, φτωχή» (Οβιδίου Μεταμορφώσεις). Η καλή επόμενη μέρα καθορίζεται από τώρα.