Γρ. Νικολόπουλος

Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα στο οποίο θα πρέπει πρώτα από όλους να απαντήσει ο κ. Τσίπρας. Μόνο αυτός γνωρίζει -αν γνωρίζει κάποιος- πώς θα το πετύχει αυτό, πώς δηλαδή θα στείλει στους Ευρωπαίους μια λίστα που θα περιέχει σκληρά μέτρα τα οποία δεν θα έχουν καμία σχέση με τις προεκλογικές του εξαγγελίες ώστε να εγκριθούν από τους Ευρωπαίους και ταυτόχρονα πώς θα πετύχει να τα ψηφίσουν οι Λαφαζάνης, Λαπαβίτσας, Στρατούλης και οι λοιποί της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ. Και αν δεν τα ψηφίσουν, πόσοι θα φύγουν από την κυβέρνηση για να φτιάξουν τον νέο ΣΥΡΙΖΑ και αν αυτοί που θα φύγουν μπορούν να αντικατασταθούν από τους βουλευτές του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ για να στηρίξουν την κυβέρνηση και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Ο κ. Τσίπρας προσωπικά και ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά φτάνουν σε ένα σημείο όπου δεν μπορούν να συνδυάσουν πλέον την παραμονή της χώρας στο ευρώ με την πολιτική τους. Τους το έχουν πει πολλές φορές οι Ευρωπαίοι, το είπαν και προσωπικά στον Τσίπρα οι Ευρωπαίοι ηγέτες στο δείπνο της περασμένης Πέμπτης. «Αν θες να μείνεις στο ευρώ, φέρε σε 10 μέρες μια πρόταση που να μπορούμε να εγκρίνουμε. Αν δεν τη φέρεις, είσαι μόνος σου και δες τι θα κάνεις».

Πιεσμένος, είπε «ΟΚ, θα τη φέρω». Το ανέλαβε προσωπικά, αλλά λογαριάζει μάλλον χωρίς τον ξενοδόχο που λέγεται αριστερή πτέρυγα. Ισως έχει αποφασίσει τι θα κάνει αν του φέρουν αντιρρήσεις οι δικοί του, ίσως να έχει βρει και συμμαχίες με τον Θοδωράκη του Ποταμιού ή και τον Βενιζέλο - μάλλον όχι με τον Σαμαρά.

Σε έναν μήνα μάλλον το αργότερο, ίσως και την ερχόμενη εβδομάδα, θα ξέρουμε επιτέλους πού πάει το πράγμα - και το πράγμα δεν μπορεί να πάει αλλού εκτός από δύο κατευθύνσεις: ή θα υπογράψουμε μια συμφωνία με την οποία θα είναι ικανοποιημένοι οι Ευρωπαίοι, θα την καταπιεί η αριστερή πτέρυγα και δεν θα διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ή θα οδηγηθούμε σε οικουμενική κυβέρνηση - ίσως και εκλογές.

Ανεξαρτήτως του τι τελικά θα γίνει, το βέβαιο είναι ότι η οικονομία έχει ξεμείνει από ρευστότητα, ότι τα δημόσια έσοδα είναι περιορισμένα και ότι τα μόνα χρήματα που περιμένουμε να έρθουν στη χώρα τους επόμενους μήνες -αν δεν υπογραφεί μια συμφωνία- είναι τα λεφτά των τουριστών.

Η οικονομία μας έχει πτωχεύσει παρόλο που το κράτος δεν έχει ανακοινώσει επισήμως την πτώχευση. Δεν πληρώνει κανέναν άλλο εκτός των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, κατάφερε τώρα να πληρώσει τη δόση του ΔΝΤ, αλλά δεν ξέρουμε τι θα κάνει τις επόμενες εβδομάδες. Οι Ευρωπαίοι δεν υποχώρησαν καθόλου στις διαπραγματεύσεις, απλώς δέχτηκαν να μη λένε τις λέξεις «τρόικα» και «μνημόνιο», συμφωνία-γέφυρα δεν πετύχαμε, κούρεμα του χρέους δεν πετύχαμε, ο χρόνος που πέρασε ήταν εις βάρος μας.

Τώρα φτάνουμε στο αδιέξοδο και είμαστε έτοιμοι να σκάσουμε στον τοίχο της πτώχευσης, εκτός αν πειστεί η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνήσει με τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε σε κάποια μέτρα επώδυνα και εντελώς εκτός της πολιτικής και ιδεολογικής της αντίληψης. Ας μην έχουμε, λοιπόν, αυταπάτες. Μπορεί να πηγαίνουν στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης, αλλά η αληθινή διαπραγμάτευση είναι εδώ, εντός των τειχών, με τον Λαφαζάνη, τον Στρατούλη, τον Λαπαβίτσα και όλους αυτούς που προτιμούν δεδηλωμένα τη δραχμή από το ευρώ.

Η Αριστερά σήμερα καλείται να διαλέξει: θα παραμείνει ενωμένη έστω και με αβαρίες και θα κρατήσει τη χώρα στο ευρώ, ή θα διαλυθεί και θα βάλει τη χώρα σε περιπέτειες;

Το δίλημμα είναι μεγάλο για την αριστερή πτέρυγα, ίσως ακόμη και για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος καλείται με ταχυδακτυλουργικό τρόπο να βρει μια λύση που να ικανοποιεί διαμετρικά αντίθετους αποδέκτες.