Τίνα Μανδηλαρά

Αντίστοιχα και τώρα: οι φερόμενοι «εταίροι» αδυνατούν να καταλάβουν πως απέναντι στις πολιτικές λιτότητας ορθώνονται άνθρωποι που διεκδικούν όχι πια την κρατική ή εθνική τους αυτοτέλεια-αυτή φαίνεται να έχει χαθεί προ πολλού-αλλά το δικαίωμα τους στο ευ ζην. Το πρωτείο της πολιτικής που διαπέρασε τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποτέλεσε την ύψιστη πηγή έμπνευσης του acquis communautaire-ποιος αλήθεια το επικαλείται σήμερα;-δείχνει σήμερα να έχει μεταγραφεί σε οικονομικό μονόδρομο που οδηγεί αν όχι στον γκρεμό-σίγουρα σε αδιέξοδο.

Στη θέση του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου-σύμφωνα με το Άρθρο 1α της Συνθήκης της Λισαβόνας την οποία επικαλείται το acquis ήτοι το ευρωπαϊκό κεκτημένο- έχουμε έτσι τα μέτρα λιτότητας και τους σκληρούς ανταγωνισμούς μεταξύ των κρατών. Αυτόν επομένως τον επαναπροσδιορισμό των πολιτικών όρων- που έχουν μπει στο περιθώριο εξαιτίας των οικονομικών προγραμμάτων που χαράζουν οι τεχνοκράτες και οι οπαδοί της πιο σκληρής μονεταριστικής πολιτικής που μπορούσε ποτέ να φανταστεί η Ευρώπη ακόμη κι ως εφιάλτη- επιζητά σήμερα ο Σύριζα. Όπως τόνιζε και το πρόσφατο κείμενο του ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ «Η νίκη του Σύριζα δεν είχε να κάνει με την αποκήρυξη της Ευρώπης αλλά με την ανάγκη επανακαθορισμού της. Η ηθική αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος στην Ευρώπη αφορμάται από μια απλή διαπίστωση:

Ένα οικονομικό τραύμα, τόσο σοβαρό όσο αυτό που υπέστη η Ελλάδα, καταστρέφει την κοινωνία»-κι όχι μόνο αυτή αλλά την ίδια τη σύσταση της Ευρώπης. Εκτός επομένως από την οικονομία υπάρχει και η πολιτική που για τη Γερμανία είναι απλώς υποσημείωση. Κι η αντίσταση που χαράζει ο Σύριζα δεν έχει άλλο στόχο πέρα από αυτόν: να κάνει την καρδιά της Ευρώπης να επανέλθει στο πολιτικό της  corpus.