Βασίλης Τσακίρογλου

Ή ακόμη και τη θρασεία, αυθάδη απάρνηση της πολιτικής. Η περιβόητη «μπριζόλα» του Ντέμη Ρούσσου εγγράφεται στον κατάλογο με τις εκκεντρικότητες ενός τραγουδιστή που γοήτευε ένα παγκόσμιο κοινό εκατομμυρίων και που, ακριβώς την εποχή της ακμής του, πραγματικά δεν είχε χρόνο να σπαταλήσει σε μια στρατιωτική χούντα που είχε βάλει στον γύψο την πατρίδα του.

Ο Ντέμης Ρούσσος έκανε πολλά, σχεδόν τα πάντα -εκτός από το να παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του. Ίσως μόνο προς το τέλος της ζωής του που τόσο πρόωρα τελείωσε, τότε που καταλάβαινε ότι οι δυνάμεις του -ακόμη και οι αμιγώς καλλιτεχνικές, δηλαδή η φωνή του- τον εγκατέλειπαν, να ένιωθε κάπως την ανάγκη να απολογηθεί. Γι' αυτό και επεδίωκε να δίνει εκ βαθέων συνεντεύξεις, επειδή πιεζόταν από την ανασφάλεια του γήρατος αλλά από και μια κάποια ενοχή: Ναι, είχε πει κάποτε ότι «από την πολιτική προτιμώ μια καλοψημένη μπριζόλα» καθώς αρνήθηκε να ασχοληθεί με τη χούντα των συνταγματαρχών. Και, ναι, παραδεχόταν με συντριβή ότι είχε σπαταλήσει ένα θείο φωνητικό χάρισμα σε τραγούδια κατά το πλείστον ανάξια των απεριόριστων ερμηνευτικών του δυνατοτήτων.

Ο Ντέμης Ρούσσος, παρόλο που προτιμούσε να μιλά για παραψυχολογία και μετενσαρκώσεις, στα τελευταία του χρόνια δεν απέφευγε πια τις πολιτικές συζητήσεις. Έλεγε ότι ήταν πιο ώριμος, ότι τον αφορούσε πλέον οτιδήποτε γινόταν στη δημόσια ζωή της Ελλάδας. Ενδεχομένως αντιλαμβανόταν την κρισιμότητα των συνθηκών και πιθανώς δεν ανήκε στο 37,6% των Ελλήνων πολιτών που απείχαν από τις κάλπες, το μερίδιο εκείνο των (μη) ψηφοφόρων το οποίο θα ήταν αρκετό για την ανάδειξη μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Ο Ντέμης Ρούσσος είχε κατανοήσει, ίσως όχι χωρίς πίκρα, ότι η ευκαιρία για την επανόρθωση ενός σφάλματος δεν δίνεται σε κανέναν και σε κανένα επίπεδο, χαρισματικό ή μη, διάσημο ή ανώνυμο, είτε ξεχωρίζει είτε ακολουθεί το ρεύμα της μάζας. Η ρήση του Θουκυδίδη από τον Επιτάφιο λόγο του Περικλέους, εκτός από αιώνιο κλισέ για την λειτουργία της δημοκρατίας, θα παραμένει πάντα η αμείλικτη ετυμηγορία για κάθε απαθή και αμέτοχο: «Τον μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλ' αχρείον νομίζομεν». Ντέμη, ας είναι ελαφρύ το χώμα.