Γ. Ι. Πατσόπουλος

Ελάχιστα είναι θετικά, πολύ λίγα αναφέρονται στις επιτυχίες του παρελθόντος - που δεν υπάρχουν. Οποιο κόμμα και να «κερδίσει», θα το καταφέρει όχι γιατί παρουσιάζει καλύτερο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα διακυβέρνησης, αλλά γιατί αποτυγχάνει το άλλο. Το ίδιο βέβαια και από την ανάποδη με αντίστροφους ρόλους. Προσωρινές νίκες που δεν στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, αλλά στη φθορά και στην αποτυχία του αντιπάλου. Αυτό φαίνεται και στην επικοινωνιακή τους γραμμή: προπαγανδίζουν πολύ περισσότερο τα λάθη της άλλης πλευράς και ελάχιστα έως καθόλου τη δική τους προοπτική, το δικό τους έργο, τις δικές τους πράξεις, το δικό τους παρελθόν. Θα νικήσουμε όχι γιατί γίναμε καλύτεροι, ικανότεροι, τιμιότεροι, αλλά γιατί απέτυχαν οι αντίπαλοί μας με μεγάλη μας χαρά, παρόλο που η αποτυχία αυτή κόστισε πάρα πολλά στη χώρα. Να μια ιδέα για τις εταιρείες δημοσκοπήσεων: εκτός από τα γνωστά ερωτήματα και τις κάρτες, δύο ακόμα ενδιαφέρουσες στατιστικές:

επιχειρήματα κομμάτων: θετικά-αρνητικά,

πρόθεση ψήφου: η επιλογή σας έχει αίτιο την πίστη σας στο πρόγραμμα του κόμματος ή εκδικείστε τον αντίπαλο;

Είναι αναμενόμενο: οι επιτυχίες του κάθε πολιτικού σχηματισμού είναι τόσο ελάχιστες και οι αποτυχίες όλων τόσο άφθονες! Φυσική συνέπεια: η αρνητική προπαγάνδα που στηρίζεται πιο πολύ στην εκδικητική ψήφο. Στην ατέλειωτη δεξαμενή των αποτυχιών μπορούμε να ψαρεύουμε επιχειρήματα. Από την ανύπαρκτη πηγή της επιτυχίας τι επιχειρήματα να διατυπώσουμε για να γίνουμε πιστευτοί! Ο κάθε πωλητής έχει ό,τι πουλάει! Αποτυχίες και γελοιότητες έχουμε; Αυτές πουλάμε! Μόνο που είναι ιδιοκτησία του αντιπάλου! Στους ταλαίπωρους ψηφοφόρους επικράτησε η σιωπηρή αποδοχή της λογικής «το μη χείρον βέλτιστον». Εξαιρούνται βέβαια οι μόνιμοι και φανατικοί οπαδοί-σίγουροι πελάτες των κομμάτων με τις γνωστές νοοτροπίες. Από την αναμονή  του «κράτιστου» στην εποχή του «έλλασσον χείριστου». Ποιος ηγέτης, είτε πρόσωπο είτε ομάδα σε όποιον δημιουργικό τομέα, εφεύρεσης ή επιχείρησης, είτε οποιασδήποτε άλλης ανταγωνιστικής σχέσης σκέφτηκε με τον τρόπο αυτό και παρέμεινε στην ηγετική του θέση;

Ο αγώνας έγινε αυτοσκοπός και ξεχάστηκαν οι ευθύνες και η πορεία του νικητή. Οι εθισμένοι οπαδοί εύχονται και χαίρονται με την αποτυχία του, αν και βλάπτει και τους ίδιους, οι αντίπαλοι οπαδοί προσδοκούν με ανυπομονησία την αποτυχία του νέου νικητή για να επαναληφθεί ο αγώνας. Αλλαξε με τα χρόνια ο σκοπός της εκλογικής αναμέτρησης. Γι’ αυτό εξάλλου γίνεται τόσο συχνά με συνέπεια τις αντίστοιχες σπατάλες. Η αρνητική πολιτική της αποτυχίας. Ο κάθε «νικητής» στηρίζεται και επιθυμεί έως και περιμένει με ανυπομονησία την αποτυχία του άλλου.

Ανάθεμα σ’ αυτόν τον ελληνικό εμφύλιο. Αλλαξε απλώς μορφή, φαίνεται ότι δεν θα τελειώσει ποτέ.

Είναι διαχρονική η πεποίθηση ότι για να βελτιώσεις κάποια δυσάρεστη κατάσταση πρέπει πάνω απ’ όλα να γνωρίσεις τα αίτια που την προκάλεσαν. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο κανόνας αυτός δεν ισχύει για τους πολιτικούς ηγέτες της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Αυτοί πιστεύουν σε κάποιο είδος ομοιοπαθητικής: επαναλαμβάνοντας τις ίδιες πράξεις που δημιούργησαν το πρόβλημα, νομίζουν ότι θα οδηγηθούν από κάποια μαγική οδό στη λύση του. Ετσι, λειτουργώντας με τις ίδιες μεθόδους σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες, οδηγήθηκαν στο αγαπημένο τους σπορ: τις πρόωρες εκλογές. Νομίζουν ότι αυτές για τον λαό είναι μια τελετουργία, ένα διάλειμμα κατά τη διάρκεια του οποίου λησμονιούνται τα προβλήματα, μια παλλαϊκή εκτόνωση. Διαφημίζουν τα παλιά προϊόντα με τις ίδιες μεθόδους και μετά τη γιορτή θα χρειάζονται περισσότερη ενίσχυση από τον ασφυκτικά πιεζόμενο ιδιωτικό τομέα. Οι φορολογούμενοι για μια ακόμη φορά θα πληρώσουν το εισιτήριο γι’ αυτό το θέατρο!

Φαινόμενα αναμενόμενα από πολιτικούς που τον περισσότερο χρόνο της καθημερινής τους ζωής τον αφιερώνουν στη συνεργασία με τα ΜΜΕ και την προσωπική τους προβολή. Εστω κι αν ήταν ικανοί να παράξουν δημιουργικό έργο με ευεργετικά αποτελέσματα για τη χώρα, δεν τους περισσεύει χρόνος. Ετσι εκπαιδεύονται στην ικανότητα του κριτή, του κατήγορου, του ρήτορα, του προπαγανδιστή, του ηθοποιού, του «τηλεοπτικού αστέρα» και στερούνται από κάθε εκπαίδευση για τις ικανότητες του εργαζομένου, του ερευνητή επιστήμονα, του αποτελεσματικού εκτελεστή, του δημιουργού, του καλού διαχειριστή, του συνετού κυβερνήτη, του σοβαρού εκπροσώπου της χώρας. Ο κάθε οργανισμός γίνεται ικανός μόνο σε ό,τι εξασκείται!

Οσον αφορά στη σχέση τους με τους χρόνους, εδώ έχουμε ένα ακόμη απόλυτο ταίριασμα και βασικό κοινό τους χαρακτηριστικό. Διατυμπανίζουν το παρελθόν μόνο των αντιπάλων τους και διαφημίζουν το μέλλον μόνο το δικό τους. Το συμπέρασμα είναι απογοητευτικό: απ’ ό,τι φαίνεται, όλοι τους πάντα θα έχουν λαμπρό μέλλον, γιατί πάντα θα έχουν άσχημο παρελθόν και ελάχιστο παρόν. Δεν φαίνεται να ανησυχούν για την υστεροφημία τους. Την έχουν εξασφαλισμένη! Στην ανάγκη θα αφήσουν τη λειτουργία στα διαχρονικά τους συμπλέγματα: η ιστορία του Ηρόστρατου τους ταιριάζει απόλυτα. Ας είναι καλά η Ιστορία: ακόμα και γι’ αυτόν έγραψε.