Μάκης Πολλάτος

Πόσοι από τους ανεξάρτητους ή αμφιταλαντευόμενους βουλευτές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Αντώνη Σαμαρά για εθνική συναίνεση ώστε η χώρα να μην μπει σε νέα κρίση πολιτική και οικονομική; 

Δύο ή τρεις έχουν απαντήσει προς το παρόν θετικά. Οι εναπομείναντες βουλευτές της ΔΗΜΑΡ τοποθετήθηκαν αρνητικά και επιμένουν ότι δεν πρέπει να παραταθεί η θητεία της κυβέρνησης προκειμένου να αλλάξει η ασκούμενη πολιτική. 

Με απλά λόγια, με τα σημερινά δεδομένα, τα «κουκιά» δεν βγαίνουν και το άθροισμα των 180 βουλευτών για την εκλογή του Σταύρου Δήμα δεν μπορεί να προκύψει. Κι αυτό διότι το πολιτικό κλίμα μοιάζει «άρρωστο» και οι βουλευτές που ψηφίζουν «ναι» καλούνται να αποδείξουν ότι δεν είναι «εξαγορασμένοι». Στην περίπτωση της ΔΗΜΑΡ νομίζω πως τα κίνητρα του «όχι» στον Πρόεδρο είναι κάθε άλλο παρά εθνικά. Είναι το ιδιοτελές πολιτικό συμφέρον και η συνειδητοποίηση ότι το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς έχει πεθάνει πολιτικά, άρα οι συνοδοιπόροι του Φώτη Κουβέλη έχουν το μυαλό τους στην επόμενη μέρα και στην επάνοδό τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο απλά. Και πολύ φοβάμαι ότι η κάποτε θεωρούμενη αριστερά της... ευθύνης έχει εγκλωβιστεί στη ρητορική της ότι απλώς πρέπει να αλλάξει η ακολουθούμενη πολιτική (χωρίς να έχει αντιπρόταση πειστική) που ό,τι και να συμβεί δεν μπορεί να αλλάξει στάση και να υπερψηφίσει τον υποψήφιο Πρόεδρο Δημοκρατίας χωρίς να δημιουργήσει την αίσθηση ότι προηγήθηκε κάποιου είδους συναλλαγή.

Για όποιον δεν έχει καταλάβει, το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός στους βουλευτές δεν πιάνει. Δεν πείθονται δηλαδή οι βουλευτές της αντιπολίτευσης ότι πρώτα πρέπει να συμφωνηθεί με τους δανειστές το νέο deal για την επόμενη μέρα μετά το μνημόνιο και στη συνέχεια να κάνουμε εκλογές. 

Το ερώτημα είναι απλό: Θα πειστούν οι πολίτες από το δίλημμα του Σαμαρά ότι αν αλλάξει το πολιτικό περιβάλλον τότε μπορεί να προκληθεί μια πολιτική περιπέτεια που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας με ό,τι αυτό σημαίνει; Θα πιάσει στο λαό το δίλημμα που δεν περνάει στους βουλευτές;

Η άποψή μου είναι ότι η χώρα βαδίζει ολοταχώς για πρόωρες εκλογές στις 25 Ιανουαρίου. 

Τι θα βγάλει η κάλπη; Πού θα φτάσει ο κατήφορος της ελληνικής οικονομίας μέσα στον επόμενο μήνα; Πόσο μεγάλη θα είναι η διαφορά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ; Θα μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση ή θα προκύψει ακυβερνησία; Ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί ότι έχει προετοιμάσει κατάλληλα το λαό για μια σύγκρουση με τους δανειστές που θα μπορούσε να έχει αβέβαια αποτελέσματα; Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ένα καθολικό μπλακ άουτ στη ρευστότητα όπως έγινε στην περίπτωση της Κύπρου; Υπάρχει σχέδιο Β σε περίπτωση που το χάσμα της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (που αναμένεται να είναι πρώτο κόμμα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) με τους Ευρωπαίους πιστωτές αποδειχθεί αγεφύρωτο; 

Πώς θα συμφωνήσουν στη νέα συνταγή για την οικονομική πολιτική οι συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα με τους Ευρωπαίους; Υπάρχει περίπτωση να αποδεχθεί η Μέρκελ το πακέτο παροχών των 12 δισ. ευρώ του ΣΥΡΙΖΑ όταν οι Τροϊκανοί επιμένουν ότι χρειάζονται νέα μέτρα για να συγκεντρωθούν δύο δισ. ευρώ; Από πού θα προέλθουν αυτά τα 14 δισ. για να υλοποιήσει ο Αλ.Τσίπρας όσα υπόσχεται;  

Το κλίμα είναι σύνθετο. Οι Ευρωπαίοι έχουν στείλει τα μηνύματά τους και νομίζω ότι παρέλκει να επιχειρήσω την αποκωδικοποίησή τους. Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τα περιθώρια διαπραγμάτευσης, τους κινδύνους, τις πραγματικές απειλές και τις μπλόφες. Έπειτα από πέντε γεμάτα χρόνια μέσα στα τούνελ της κρίσης νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε.

Η προχειρότητα με την οποία πορεύονται κάποιοι από τους πολιτικούς μας δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Και όποιος θεωρεί ότι μπορεί να λύσει τα προβλήματα με επεξεργασίες που παραπέμπουν στο βίντεο της υπόθεσης Χαϊκάλη νομίζω ότι θα διαψευστεί οικτρά.