Γιάννης Μακρυγιάννης

Ενάμισι χρόνο ακόμη στην εξουσία, με λευκή επιταγή για τις πολιτικές του και έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας του κεφιού του». Ότι κακώς στηρίχθηκε στον φόβο και την τρομοκράτηση και δεν έκανε πολιτική διαπραγμάτευση με άλλες μνημονιακές δυνάμεις, ώστε να πετύχει το στόχο της εκλογής Προέδρου.

Πρόκειται για την αλφαβήτα της πολιτικής: Όταν δεν έχει μόνος σου αρκετή πολιτική ισχύ, κάνεις συμμαχίες. Και συμμαχίες σημαίνει διαπραγμάτευση και  υποχωρήσεις.

Ο Σαμαράς το αγνόησε παντελώς αυτό το αξίωμα. Συμπεριφέρθηκε αμετροεπώς και ιταμά σε πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα, που τα είχε ανάγκη για να πετύχει το στόχο του. Αδιαφόρησε για προτάσεις ανεξάρτητων βουλευτών για συμβιβασμό, που τώρα τρέχει να υιοθετήσει.

Αρχικά επέλεξε να πιέσει, να απειλήσει και να εκφοβίσει. Και πίστευε ότι θα προσέλθουν διάφοροι βουλευτές και κόμματα να ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα μόνο και μόνο επειδή σε περίπτωση εκλογών θα χάσουν τα βουλευτικά έδρανα.

Δεν γίνεται έτσι όμως στην πολιτική. Ακόμη κι όταν υπάρχει στενή ιδιοτέλεια, χρειάζεται και ο κατάλληλος, πολιτικός, τρόπος. Και ο κυνισμός δηλαδή έχει τα όριά του.

Δεν είναι φυσικά δεδομένο ότι εάν ο Σαμαράς έκανε από την αρχή την συμβιβαστική πρόταση που διατύπωσε την Κυριακή θα διαμορφωνόταν η προεδρική πλειοψηφία. Τουναντίον. Θα είχε όμως σίγουρα περισσότερη τύχη η προσπάθεια εκλογής προέδρου και πάντως θα έδειχνε μία κυβέρνηση που έχει κάπως συναίσθηση των πραγματικών πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών.

Κοιτάζει κανείς ενεός το πώς κινείται η σημερινή ηγεσία της δεξιάς:

Δεν είναι μόνο η αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική των μνημονίων που εφαρμόζει - αυτό είναι και στη φύση της. Δεν είναι η ολοκληρωτική ταύτιση με τους δανειστές και τα νεοφιλελεύθερα κοράκια - αυτό στο DNA της. Είναι και η αβάσταχτη αμετροέπεια που τη χαρακτηρίζει και την οδηγεί στο μοιραίο των εκλογών – μοιραίο γι’ αυτήν βέβαια, γιατί για τον τόπο είναι αναγκαίο και ίσως αποδειχθεί τελικά λυτρωτικό.