Παναγιώτης Σταμπουλίδης

Αυτή η φράση αποδίδεται στον Γάλλο μοναχό Dom Perignon, ο οποίος θεώρησε ότι ανακάλυψε κάτι καινούργιο, κάτι μοναδικό, κάτι που κανείς άλλος έως τότε δεν είχε γνωρίσει. Την σαμπάνια!

Το τελευταίο διάστημα, ξαφνικά, αλλά όχι απρόσμενα, πολλοί προσπαθούν να παρασύρουν τους Έλληνες ξανά στη μέθη και τη χαλάρωση. Στην ψευδαίσθηση ότι μπορεί ξανά να επαναληφθεί η ασυδοσία, η σπατάλη, η υπερκατανάλωση, ότι η Ελλάδα μπορεί άμεσα να ξαναζήσει σε ρυθμούς ξέφρενους και ανέμελους. Αρκετοί είναι αυτοί που πουλάνε ξανά το κακοφορμισμένο ιδανικό της ψευδαιμονίας της προηγούμενης περιόδου. Προφανώς, έναν λαό που μέσα από ένα επώδυνο ηλεκτροσόκ κρατήθηκε στη ζωή είναι εύκολο να τον παρασύρεις. Έχουμε ήδη χαρακτηριστεί άλλωστε σαν λαός που εύκολα «τέρπεται παράγωντας λήρους και χορταίνει καταναλώνοντας ανεμώλεια έπη» . Γι' αυτό όσοι μπορούν να κλέψουν το δημόσιο το κάνουν ανενόχλητοι και συνειδητά (βλέπε μόνιμες κατοικίες με εργολαβική σύνδεση από τη ΔΕΗ,  κλπ) και όσοι πληρώνουν για λογαριασμό και των άλλων, δικαίως διαμαρτύρονται που πιάστηκαν κοροΐδα στην μέγγενη του φορολογικού μηχανισμού. Στο όνομα λοιπόν της διαχείρισης της εξουσίας, στήνονται ξανά αυθαίρετα πακέτα παροχών, προωθείται η αντίληψη της ανομίας απέναντι στο κράτος και τους θεσμούς και έρποντας με κάθε τρόπο προς την εξουσία, ξεχνιούνται οι θυσίες της επιβίωσης, οι μάχες για μια ανοικτή και ανταγωνιστική οικονομία, η επανάκτηση της διεθνούς αξιοπιστίας και μια σειρά από διαρθρωτικές αλλαγές που έβγαλαν την Ελλάδα από έναν στείρο σκοταδισμό.

Το έργο έχει ξαναπαιχθεί και το φινάλε του ήταν τραγικό για τους Έλληνες. Γι' αυτό, η όποια πρόταση εξουσίας παρουσιάζεται θα πρέπει στοιχειωδώς και χωρίς αναστολές να πει τη μία και μοναδική αλήθεια στο λαό, όπως είχαν πει και στον Γάλλο μοναχό, λέγοντας του ότι είχε ήδη ανακαλυφθεί η σαμπάνια. Ότι δεν μπορούν δηλαδή να εφαρμοσθούν όσα τάζονται, με συνθήκες κοινωνικής ηρεμίας, με συμμετοχή στο κοινό νόμισμα και τη χώρα στον πυρήνα του ευρώ, με το τραπεζικό σύστημα και την πραγματική οικονομία σε αρμονία και συνεργασία, με την κοινωνία σε ασφάλεια.

Μπορεί ο καθένας να λέει ανεύθυνα ότι θεωρεί ότι θα τον φέρει πιο κοντά στο όνειρό του. Αλλά είναι το δικό του και μόνο όνειρο. Όχι το δικό μας. Μπορεί να είναι κουραστικό ή ακόμα και αποκρουστικό, αλλά ο σχεδιασμός και η υλοποίηση των πολιτικών πρέπει να γίνεται «μέσα από», και «με τους» αριθμούς. Δηλαδή τεκμηριωμένα. Μόνο οι αριθμοί, η τεκμηρίωση και τα αληθινά παραδείγματα είναι αδιάψευστα. Και επειδή περί αριθμών και τεκμηρίωσης γράφονται καθημερινά, θα πρέπει να μιλήσουμε με παραδείγματα.

 Πρώτο παράδειγμα κοντά στην ελληνική γεωπολιτική οικογένεια, η Ρωσία. Οι Ρώσοι θεώρησαν ότι με το εμπάργκο στα Ευρωπαϊκά προϊόντα η οικονομία της Ευρώπης θα κατέρρεε. Εάν εξαιρέσουμε τον πανικό στην Ελλάδα, οι Ρώσοι εισαγωγείς και έμποροι βρίσκονται στα όρια της κατάρρευσης και οι πολίτες πλέον αδυνατούν να προμηθευτούν αγαθά των καθημερινών συνηθειών τους, ενώ η σκέψη τους, γυρίζει στη δεκαετία του 80΄. Σημειώνεται ότι η Ρωσία είναι αυτόνομη ενεργειακά και νομισματικά χώρα.

Παράδειγμα δεύτερον, η Ελλάδα. Εάν σήμερα διώξουμε τους κακούς ξένους και τα πολύ κακά δανεικά τους με χαμηλό πάντως επιτόκιο, ποιος θα πληρώσει τη διαφορά με το κατά πολύ υψηλότερο επιτόκιο δανεισμού από τις αγορές; Μα τα παιδιά μας και φυσικά τα συνήθη θύματα: τα μεσαία και λαϊκά στρώματα που φορολογούνται «κανονικά και με τον νόμο!»

Παράδειγμα τρίτο, Ελλάδα. Αύξηση των εισαγωγών σε αγροκτηνοτροφικά και όχι μόνο προϊόντα. Ποιος πληρώνει την εξαγωγή κεφαλαίων; Η οικονομία μας και οι καταναλωτές. Άρα λοιπόν, πρέπει να φανούμε όλοι πιο γενναίοι και να πούμε την αλήθεια. Κακώς τόσα χρόνια υιοθετούσαμε το σύνδρομο της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι μας. Καλώς για τις επόμενες γενιές ο λαός δέχτηκε να αναμετρηθεί με την επίπλαστη πραγματικότητα που είχε διαμορφώσει ο ίδιος νομιμοποιώντας την μέσα από την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Καλώς υπάρχουν δυνάμεις που επιμένουν στην αναδιάρθρωση της οικονομίας και της κοινωνίας και δίνουν ταυτόχρονα την μάχη να σταθεί όρθια και ασφαλής η χώρα. Γιατί λαός χωρίς χώρα δεν γίνεται. Κακώς η κοινοβουλευτική πλειοψηφία πέφτει σε κατάθλιψη μετά από τόσες δύσκολες μάχες.

Ποιος τους είπε ότι τους επιλέξαμε για τα εύκολα; Γιατί βλέπουν φαντάσματα και δεν παθιάζονται με την σωτηρία της χώρας; Αυτοί που σήκωσαν και σηκώνουν το βάρος των αλλαγών και βγάλανε την χώρα ξανά στις αγορές, αυτοί και μόνο μπορούν να μιλούν στον λαό, λέγοντας του την αλήθεια και μόνο. Δεκάδες μεταρρυθμίσεις πέρασαν απαρατήρητες στο όνομα της στείρας κριτικής. Αντί να μιλάμε γι αυτά, το πως θα τα αξιοποιήσουμε και πως θα πάμε μπροστά, σύσσωμος σχεδόν ο πολιτικός κόσμος αγωνιά, σαν σε τουρκικό σίριαλ, το πότε θα φύγει το Μνημόνιο, η Τρόικα και η Μέρκελ. Ανεξαρτήτως των λαθών που έγιναν στο πρόγραμμα, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το βασικό γεγονός: η χώρα στάθηκε όρθια έστω και τραυματισμένη, ενώ τώρα τις δίνεται η ευκαιρία, σιγά-σιγά, να περπατήσει μόνη της.
Τώρα λοιπόν, είναι η ώρα να καταλάβουμε το βασικό διακύβευμα όλων αυτών των δυσκολιών που περάσαμε αλλά και πετύχαμε. Ήρθε η ώρα να δράσουμε με γνώμονα το μέλλον όλων μας.
 
* Ο Παναγιώτης Σταμπουλίδης είναι Διευθύνων Σύμβουλος & Πρόεδρος του Οργανισμού Κεντρικών Αγορών & Αλιείας (ΟΚΑΑ ΑΕ).