Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Αν μη τι άλλο, τα συμφέροντα των δύο πλευρών είναι εξ ορισμού αντικρουόμενα.

Η αφρόκρεμα του χρηματιστηριακού καπιταλισμού έχει ως αποστολή να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, ενώ ένα κόμμα της Αριστεράς έχει ως βασικό στόχο την προστασία των πιο φτωχών και αδυνάτων.

Η εικόνα θυμίζει τον στίχο του Σαββόπουλου «ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά».

Το θέμα, όμως, είναι ότι στους περίεργους καιρούς που ζούμε αρκετά πράγματα έχουν έρθει ανάποδα.

Πολλά στελέχη επενδυτικών εταιρειών και διαχειριστές κεφαλαίων διαφωνούν με τις πολιτικές λιτότητας στην Ελλάδα και την Ευρώπη, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι τεχνοκράτες οι άνθρωποι και βλέπουν το αδιέξοδο στην οικονομία.

Γνωρίζουν επίσης ότι το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί. Αρκετοί μελετούν σενάρια για το πώς θα γίνει η μείωσή του.

Αλλοι στιγματίζουν πλέον τη στάση της Γερμανίας, η οποία οδηγεί ολόκληρη την ευρωζώνη σε οικονομικό τέλμα.

Με λίγα λόγια, η κρίση και ο ασύμμετρος οικονομικός πόλεμος που μαίνεται τα τελευταία χρόνια δημιουργούν νέα δεδομένα, πολύπλευρα μέτωπα και αλλάζουν τις διαχωριστικές γραμμές.

Βέβαια, το γεγονός ότι διαχειριστές κεφαλαίων, τραπεζίτες και επενδυτές ενδιαφέρθηκαν για τις παρουσιάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο Λονδίνο δεν σημαίνει και ότι συμφώνησαν.

Πληροφορίες ήθελαν οι άνθρωποι, για να δουν τι θα κάνουν με τα κεφάλαια που διαχειρίζονται και για το κατά πόσον υπάρχει πιθανότητα να κλείσουν δουλειές με μια πιθανή νέα κυβέρνηση.

Ασφαλώς και οι άνθρωποι των αγορών δεν κινούνται από κοινωνικές ευαισθησίες, αλλά με γνώμονα το συμφέρον των εταιρειών που εκπροσωπούν.

Είναι, όμως, ρεαλιστές και ξέρουν οικονομικά, με αποτέλεσμα να διαπιστώνουν αφενός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί αύριο να είναι στην εξουσία και αφετέρου ότι το μοντέλο που εφαρμόζεται στην Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να υποστηριχθεί πολιτικά.

Οι αναλύσεις των επενδυτικών τραπεζών και των εταιρειών επενδύσεων είναι γεμάτες από παρόμοιες τοποθετήσεις τα τελευταία χρόνια.

Αυτό βέβαια δεν τους εμποδίζει να «πυροβολούν» με κάθε ευκαιρία τα ελληνικά ομόλογα και τις μετοχές και δεν θα διστάσουν να κάνουν το ίδιο στο μέλλον.

Η παραδοσιακή αριστερή ανάλυση για τις επενδυτικές τράπεζες και τους διαχειριστές κεφαλαίων τους αντιμετωπίζει, πάντως, ως κακή, αποσταθεροποιητική και ανεπιθύμητη κερδοσκοπία.

Στη σημερινή συγκυρία, όμως, η ανάλυση αυτή δεν αρκεί και δεν προσφέρει και πολλά.

Το ζητούμενο πλέον από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι -μόνο- η αναδιανομή εισοδήματος και η ενίσχυση των κοινωνικών αγαθών.

Ο κόσμος που στρέφεται σε αυτόν ούτε λίγο ούτε πολύ ελπίζει ότι θα σώσει τη χώρα.Οτι θα αναστήσει την ελληνική παραγωγή, θα αλλάξει τις δομές του κράτους, θα πιάσει τη φοροδιαφυγή, θα δημιουργήσει εισοδήματα και πλούτο και θα βγάλει τη μεσαία τάξη από το αδιέξοδο.

Αυτή άλλωστε είναι και η ατζέντα του κόμματος, η οποία, όπως είναι λογικό, προσαρμόζεται στις ανάγκες που ανέδειξε η κρίση.

Το ίδιο άλλωστε κάνουν σε επίπεδο ρητορικής τα περισσότερα κόμματα.

Γι’ αυτό και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος με κυβερνητική στόχευση είναι ευρύτερος από την κλασική αριστερή θεώρηση και τις παραδοσιακές συνταγές για αναδιανομή εισοδήματος και προστασία των αδυνάτων.

Ασφαλώς, αυτά είναι εκ των ων ουκ άνευ, αλλά δεν αρκούν στη σημερινή συγκυρία.

Η αποστολή μιας πιθανής νέας κυβέρνησης είναι πολύ ευρύτερη και το εγχείρημα πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας.

Γι’ αυτό και πρέπει να επιδιώκεται η επικοινωνία με την αγορά, να σταθμίζονται τα δεδομένα και όλες οι παράμετροι να αξιολογηθούν με ρεαλισμό και να αντιμετωπιστούν με προνοητικότητα.

Διαφορετικά, υπάρχει το ενδεχόμενο το σύστημα της αγοράς να αναδειχθεί σε εργαλείο πολιτικού εκβιασμού και εξόντωσης.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα επιχειρηθεί κάτι τέτοιο.