Σπύρος Γκουτζάνης

Αν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο που δίνει την δυνατότητα άρνησης της συμφωνίας που προτείνει ο ένας πόλος τότε το κόστος της αποδοχής δεν θα είναι υψηλό.

Η αρχή αυτή επανέρχεται τώρα καθώς η ελληνική κυβέρνηση υποχωρεί άτακτα στις πιέσεις της Τρόικας κάνοντας δεκτά όλα τα αιτήματά της. Δημοσιονομικό κενό, ασφαλιστικό, εργασιακό, όλα είναι στο τραπέζι και ήδη έχει αποφασιστεί το επόμενο μνημόνιο. Είναι θλιβερό ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης και των φιλικών δημοσιογράφων περιορίζεται στον εξωραισμό και στην επικοινωνιακή και πολιτική διαχείριση της κατάστασης.

Είναι σαφές ότι η Ελλάδα είναι υπό οικονομική και πολιτική κατοχή την οποία επιβάλλει μία εχθρική Ευρώπη υπό την ηγεμονία της Γερμανίας. Αυτό όμως είναι γνωστό ήδη από τον Απρίλιο του 2010 όταν επιβλήθηκε ένα πρόγραμμα όχι για να δώσει λύση αλλά για να τιμωρηθούν οι Έλληνες. Το αποτέλεσμα είναι ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα διαιωνίστηκε και επεκτάθηκε αν όχι σε όλη την Ευρώπη στις χώρες του Νότου. Οι μεν Ευρωπαίοι εγκλωβισμένοι στην εκδικητική τους μανία επιμένουν στην ίδια αδιέξοδη μη λύση.

Το ερώτημα είναι τί κάνει η ελληνική κυβέρνηση η ηγεσία της οποίας έλεγε κάποτε στους αντιμνημονιακούς της καιρούς ότι “βλακεία είναι να προσδοκάς διαφορετικό αποτέλεσμα εφαρμόζοντας την ίδια λάθος μέθοδο”. Όχι μόνο δεν ανέπτυξε σε αυτά τα χρόνια ένα εναλλακτικό σχέδιο ως όφειλε αλλά είναι πρόσφατες οι δηλώσεις του αντιπροέδρου κ. Βενιζέλου βγαίνοντας από το Μέγαρο Μαξίμου ότι “δεν υπάρει plan B”. Ο κ. Βενιζέλος και ο  κ. Σαμαράς με τον τρόπο αυτόν καθησυχάζουν τους ευρωπαίους, ας μην ανησυχούν η ελληνική ηγεσία όχι μόνο δεν αναζητά plan B αλλά στρέφεται και εναντίον κάθε άλλης δύναμης μέσα στην χώρα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει το θράσος να το κάνει. Γιατί οι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν στρέφονται εναντίον των ευρωπαίων που συμπεριφέρονται σαν δυνάμεις κατοχής αλλά εναντίον της αντιπολίτευσης προσφέοντάς τους άλλη μία υπηρεσία -χωρίς βέβαια ανταμοιβή πέρα από την παραμονή στην εξουσία.

Το πρόβλημα όμως το κληρονομεί και ο ΣΥΡΙΖΑ που δείχνει να έχει εγκαταλείψει την θέση ότι “το ευρώ δεν είναι φετίχ”. Αν η θέση αυτή δεν ισχύει αν ο ΣΥΡΙΖΑ διολίσθησε στην ίδια θέση με τους κυβερνώντες “πάση θυσία στο ευρώ”, τότε δεν μπορεί να διαμορφώσει plan B. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να είναι εγκλωβισμένος στην ευρωπαική του ιδεοληψία και συμπληρωματικά σε μία στρατηγική υποδοχής της συντηρητικής ψήφου της φοβισμένης ελληνικής κοινωνίας. Υπονομεύει έτσι εκ των προτέρων τις δυνατότητες διεκδίκησης μίας πραγματικής λύσης για την χώρα. Φυσικά θα ζητήσει ευρωπαική διάσκεψη για το χρέος και θα κάνει διαπραγμάτευση ωστόσο έχοντας αποκλείσει την εναλλακτική στο τέλος θα υποχρεωθεί σε μία παραλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης.

Σε μία πρόσφατη συνένεντευξή του στον Οδυσσέα Βουδούρη που δημοσιεύθηκε στην Αυγή της Κυριακής ο γάλλος διανοούμενος και παλιός σύντροφος του Τσε Γκεβάρα Ρεζίς Ντεμπρέ λέει: Η Ευρώπη δεν είναι η λύση, είναι το πρόβλημα. Η Αριστερά πίστεψε ότι η Ευρώπη θα την προστάτευε από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Αλλά η Ευρώπη αποκαλύπτεται ως όργανο αυτής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ο φορέας της. Η ΕΕ στο όνομα της αδελφοσύνης των λαών της αλληλεγγύης γίνεται στην πραγματικότητα ένα τεχνοκρατικό σύστημα που καταστρέφει τις βάσεις του κράτους πρόνοιας, δηλαδή αυτό που η Αριστερά χτίζει εδώ και 100 χρόνια και απειλεί και τις δημοκρατικές αρχές εφόσον οι ντιρεκτίβες και οι οδηγίες επιβάλλονται από ανθρώπους που δεν αντιπροσωπεύουν καθόλου τους λαούς. Έχουμε μία εκχώρηση κυριαρχίας που τελικά είναι μία κατάσχεση κυριαρχίας.

Ο παλιός επαναστάτης προτείνει και την λύση: “Η απάντηση της Αριστεράς είναι κατ αρχήν η ανάκτηση της λαικής και εθνικής κυριαρχίας. Ταυτόχρονα και τα δύο, αυτά τα δύο πάνε μαζί. Το οποίο δεν αποκλείει την αλληλεγγύη των λαών. Αλλά αυτό που αποκλείει είναι την διακυβέρνηση από τους τραπεζίτες”.