Μάκης Πολλάτος

Μετράμε ήδη έξι χρόνια μέσα στην κρίση και αν λάβουμε ως μέτρο τις προβλέψεις του ΔΝΤ, θα χρειαστούν ακόμη έξι χρόνια, προκειμένου η Ελλάδα να επιστρέψει στο σημείο που βρισκόταν όταν ξεκίνησε η οικονομική κατάρρευση (διότι το 2020 το ΑΕΠ της προβλέπεται να ξαναφτάσει εκεί που ήταν το 2009).

Γιατί οι αλλαγές γίνονται τόσο αργά; Γιατί δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση όπως τα κατάφεραν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, ακόμη και η Ισλανδία που χρεοκόπησε ατάκτως ή όπως φαίνεται ότι σύντομα θα το πετύχει η Κύπρος;

Οσα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα δείχνουν το μέτρο των δυνάμεων, των δυνατοτήτων, όπως επίσης αποκαλύπτουν και τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος.
Ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, μου φαίνεται ώρες-ώρες σαν να έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Ξεκινώ από το κόμμα που θέλει να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Ηταν ίσως απροσδόκητη έκπληξη η θέση που πήρε ο Αλέξης Τσίπρας μετά τη συνάντησή του με τον Γιάννη Στουρνάρα.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε να διατεθούν τα 11,5 δισ. του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (θυμίζω ότι τα χρήματα αυτά περιλαμβάνονται στο χρέος, άρα για την αποπληρωμή τους θα δώσουμε όλοι τον οβολό μας) για την αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων.

Δεν μπορώ παρά να επικροτήσω την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ ότι πριν απ' όλα, για να δοθεί πραγματική ώθηση στην οικονομία πρέπει να διευθετηθεί το ζήτημα των κόκκινων δανείων.

Είπε ο Αλέξης Τσίπρας: «Το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων είναι ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία. Εντείνει τις υφεσιακές τάσεις και αποτρέπει δυνάμει οικονομικά υγιείς επιχειρήσεις, καθώς και την ελληνική οικονομία στο σύνολό της, να ακολουθήσουν τον δρόμο της ανάπτυξης για την έξοδο από την κρίση, μειώνοντας έτσι το επίπεδο του χρέους ως προς το εισόδημα».

Θέλετε να θυμηθούμε πόσο είναι το ύψος των κόκκινων δανείων (κυρίως των επιχειρηματικών); Κρατηθείτε: 70 δισ.ευρώ!

Αν δεν γίνει αναδιάρθρωση των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων μην περιμένετε να έρθει η ανάπτυξη. Η αντιμετώπιση όμως πρέπει να προβλέπει δύο βασικά πράγματα: Την αλλαγή του management όσων επιχειρήσεων μπουν σε ρύθμιση και την εισροή νέων κεφαλαίων από ιδιώτες επενδυτές. Στο αίτημα για αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στη μέθοδο νομίζω ότι κάνει λάθος. Διότι δεν είναι δυνατόν να ζητά έστω και εμμέσως κρατικοποίηση όλων των τραπεζών (όχι όλων!) και αντιστοίχως κρατικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους, διότι έτσι θα γυρίσουμε πίσω στη δεκαετία του 80, θα δημιουργήσουμε μια νέα γενιά προβληματικών δημοσίων επιχειρήσεων και φτου κι απ' την αρχή.

Η μεγάλη αντίφαση του ΣΥΡΙΖΑ όμως, σε σχέση με τα 11,5 δισ.ευρώ του ΤΧΣ, είναι ότι μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται οι οικονομολόγοι του Αλ.Τσίπρα ότι τα χρήματα αυτά δεν θα τα έπαιρνε η Ελλάδα χωρίς τα μνημόνια, χωρίς το «άθλιο» κούρεμα του χρέους που έκανε ο Βενιζέλος. Δέχονται δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ τα χρήματα, καταγγέλουν όμως όλα τ' άλλα!

Η κυβέρνηση, την ίδια ώρα, μοιάζει να πελαγοδρομεί. Ονειρεύεται έξοδο στις αγορές με το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου στο 8%, πράγμα αδύνατο, για να μην πω ουτοπικό. Συναντάται ο υπουργός Οικονομικών με τον Σόιμπλε και βγαίνει μετά ο Χαρδούβελης και υπαινίσσεται ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη για έξοδο στις αγορές με γερμανική έγκριση. Λίγες ώρες χρειάστηκαν μόνο για να διαψευστεί το... όνειρο: Ο Σόιμπλε διέψευσε τον Χαρδούβελη με ένα ράπισμα σε όσους αντιλήφθηκαν ότι υπήρξε συμφωνία για περαιτέρω βοήθεια προς την Ελλάδα. Συνέπεια: Το spread δανεισμού ανέβηκε κι άλλο... Σαν να μην κατάλαβαν τίποτα από το παρολίγον κραχ που συνέβη προ δεκαπενθημέρου, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωνε ότι είναι έτοιμη να βγει στις αγορές, σαν να μην άκουσαν τις προειδοποιήσεις των δανειστών ότι δεν είμαστε έτοιμοι... Πρέπει να καταλάβουν στο υπουργείο Οικονομικών ότι η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να περπατάει με ένα... Π για πολύ καιρό ακόμη!

Δίδαγμα: Δεν μεταφέρεις δημοσίως όσα λέγονται (ακόμη κι αν συμφωνούνται) σε ιδιωτικές συζητήσεις. Περιμένεις να γίνουν θεσμικές συμφωνίες, ιδίως αν είναι σε θέση αδυναμίας και δεν μπορείς να επιβάλλεις τους όρους σου...

Επιπλέον, λες και δεν γνωρίζουν, τα μεγέθη της οικονομίας, τα προβλήματα και τους περιορισμούς, στην κυβέρνηση συμπεριφέρονται λες και είναι όμηροι του λαϊκισμού, υποσχόμενοι αυξήσεις και μοιράζοντας επιδόματα τα οποία προέρχονται από την υπερφορολόγηση κάποιων μονίμων υποζυγίων! Αντί να υπόσχονται επιδόματα και να διανέμουν τα πρωτογενή πλεονάσματα που προέρχονται από υπερφορολόγηση, να κοιτάξουν να διαπραγματευτούν τα προαπαιτούμενα, μπας και καταφέρουμε να γλυτώσουμε νέες περικοπές

Για όλα αυτά θεωρώ ότι δεν πάμε καλά...

Ακόμη και η Οδύσσεια, το μυθικό έπος του Ομήρου με τις πρωτοφανείς δοκιμασίες που πέρασε ο Οδυσσέας μέχρι να επιστρέψει στην κανονικότητα, δηλαδή στο σπίτι και στην πατρίδα του, διήρκεσε δέκα χρόνια... Πολύ φοβάμαι ότι η σημερινή Οδύσσεια του ελληνικού λαού θα είναι υπερδεκαετής αν οι πολιτικές δυνάμεις συνεχίσουν να αρνούνται την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.