Σπύρος Γκουτζάνης

Ξεπερασμένος φοιτητικός τσαμπουκάς εναντίον αντιαισθητικής από καθέδρας εξουσίας. Οι εκδηλώσεις βίας από την πλευρά των δυναμικών μειοψηφιών δεν είναι πρωτόγνωρες. Κι άλλες φορές ομάδες φοιτητών έχουν προπηλακίσει, έχουν ασκήσει βία ακόμη και έχουν χτίσει καθηγητές και πρυτάνεις. Πρωτόγνωρη όμως είναι και η επίδειξη αυταρχισμού του πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών, αδιανόητη μέχρι πριν απο όχι πολλά χρόνια.

Σε κάποια παρελθούσα εποχή οι εκδηλώσεις των φοιτητών θα ήταν συνηθισμένες ή αναμενόμενες. Έστω και σαν έκφραση μίας δυναμικής μειοψηφίας απηχούσαν και την πλειοψηφία των σπουδαστών ενώ είχαν την ανοχή αν όχι την συμπαράσταση της ευρύτερης κοινής γνώμης. Όπως και οι άλλες μορφές διεκδικήσεων, αποχές, μακροχρόνιες καταλήψεις κλπ. Μοιάζει σαν αυτή η εποχή να έχει παρέλθει. Ίσως γιατί τότε η παράλυση της ομαλής εκπαιδευτικής διαδικασίας στρεφόταν εναντίον του κράτους και της εκάστοτε κυβέρνησης που είχαν την εντολή από την κοινωνία και ένιωθαν την υποχρέωση να την περιφρουρούν έστω και για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος. Είχαν δε, οι πάσης φύσεως κινητοποιήσεις των φοιτητών αριστερό πρόσημο. Τώρα οι βίαιες διεκδικήσεις που διακόπτουν την κανονικότητα της εκπαιδευτικής ζωής απλώς απαξιώνουν περαιτέρω την δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση και υπόρρητα ενισχύουν την τάση προς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ίσως να επήλθε κορεσμός. Ίσως στην εποχή που διανύουμε αριστερό να μην είναι ότι διαταράσσει την κανονικότητα του πανεπιστημίου αλλά ότι διαφυλάσσει την ομαλή ροή και ενισχύει την αξιοπιστία και την εκπαιδευτική του αξία. Είναι σαφές ότι τόσο η πλειοψηφία των φοιτητών όσο και των γονέων τους, ακόμη και των αριστερών, θέλουν να σπουδάσουν. Όχι ότι τα αιτήματα για δημοκρατία στο πανεπιστήμιο και για ελευθερία της σκέψης πρέπει να εγκαταλειφθούν αλλά η Αριστερά έχει τον δύσκολο ρόλο να βρει νέους τρόπους διεκδίκησης που να μην πλήττουν και υποβαθμίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Φυσικά και δεν είναι εύκολο. Εννοείται ότι μέσα σε ένα αστυνομοκρατούμενο περιβάλλον δεν ανθεί η σκέψη αλλά αυτά δεν αφορούν τους πολιτικούς υπαλλήλους που θέλουν να κάνουν τα πανεπιστήμια παραρτήματα των επιχειρήσεων με τα χρήματα των φορολογουμένων.

Η χθεσινή επίδειξη τσαμπουκά των φοιτητών όπως και οι επανειλημμένες εκφράσεις βίας και στέρησης του λόγου στους αντιπάλους τους, λίγο απέχουν από το να χαρακτηρίζονται “φασιστικές”. Σύμφωνα με μία κλισέ αριστερή φράση “ ρίχνουν νερό στον μύλο της αντίδρασης”. Αν ο πρύτανης με τις υστερικές του απειλές για μηνύσεις δεν ήταν επίσης αντιπαθητικός οι εντυπώσεις στο επίπεδο της κοινωνίας θα είχαν χαθεί για τους νεαρούς “επαναστάτες”.

Όσο για την κυβέρνηση ασχολείται με το Πανεπιστήμιο μόνο όταν προκύπτει κάποιο περιστατικό το οποίο εκμεταλλεύεται για να την δυσφημίσει περισσότερο και για να στραφεί εναντίον της αντιπολίτευσης. Το μόνο που προβάλλει χρόνια τώρα η ΝΔ του κ. Σαμαρά είναι “νόμος και τάξη στο πανεπιστήμιο”. Οι μειωμένες δαπάνες, οι ελλείψεις, το χαμηλό επίπεδο δεν απασχολούν την κυβέρνηση, το μόνο που την απασχολεί είναι να βάλλει αστυνομικούς ή σεκιουριτάδες στα πανεπιστήμια  να καταργήσει το άσυλο για να καταστείλει τις εκδηλώσεις δημοκρατίας, ελευθερίας και πολιτικής ανυπακοής των φοιτητών. Το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά δεν πονά το δημόσιο πανεπιστήμιο. Άλλωστε το ιερατείο του Μαξίμου απόφοιτοι του Κολλεγίου είναι.