Γιάννης Μακρυγιάννης

Ειναι ένας 35χρονος κλινικός ψυχολόγος που έκανε την οριστική επιλογη του και αποφάσισε να κάνει καριέρα στην ίδια πόλη. Κοντά τους ένας πολιτικός μηχανικός, με όνειρα, σχέδια και ικανότητες, μαζί τους και ένας μηχανολόγος. Και ακόμη ένας, κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος.

Όλοι αυτοί και πολλοι άλλοι, ικανοί, φιλόδοξοι και εργατικοί, συμπεριλαμβάνονται στη μακρά λιστα των νέων ανθρώπων που έφυγαν απο τη χώρα τα τελευταία χρόνια για να βρουν μια καλή τύχη στο εξωτερικό. Πολλοι τη βρήκαν, άλλοι το προσπαθούν με πιθανότητες και κάποιοι μπορεί να δυσκολεύονται κάπως παραπάνω. Κανείς τους όμως δεν το βάζει κάτω και κυρίως ούτε ένας δεν σκέφτεται να γυρίσει πίσω.

Αυτο είδα και διαπίστωσα μιλώντας με φίλους που βρήκα στο Βερολινο τις τελευταίες ημέρες. Κανείς, μα κανείς απο τους δικούς μας που αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους μακριά απο την πατρίδα δεν μετάνιωσε. Ακομα κι οταν τα πράγματα και οι συνθήκες δεν ειναι οι καλύτερες. Ακόμη κι οταν η νοοτροπία, η συμπεριφορά και οι τρόποι που συναντούν, δεν έχουν τη μεσογειακή ζεστασιά, με την οποία μεγάλωσαν.

Το καλύτερο κομματι της κοινωνιας μας έφυγε. Και μάλλον χάνεται, αν οχι οριστικά, τουλαχιστον για τα επόμενα πολλα χρόνια και δεκαετίες. Μια ολόκληρη γενιά λειψή, τραυματισμένη, χαμένη για τη χώρα. Κυρίως όμως αυτή η γενιά του νέου μεταναστευτικού κύματος αφήνει τη χώρα λειψή, τραυματισμένη και ορφανή απο τα καλύτερα παιδιά της.
Μια γενιά απογοητευμένη απο τους πάντες και τα πάντα. Και κυρίως απο την πολιτική τάξη που χειρίστηκε μέχρι τώρα τα πράγματα.

Πείτε λοιπον ο,τι θέλετε για... έξοδο απο την κρίση, για... επιτυχημένα stress test στις τράπεζες, για τέλος των μνημονίων. Πανηγυρίστε όσο τραβά η ψυχή σας με το δήθεν τέλος της τρόικας, την επερχόμενη, σχεδόν επελαύνουσα ανάπτυξη και την αποκατάσταση της... κανονικότητας, λέει, στη χώρα!!!!

Η πληγή που προκάλεσε η κρίση και ο τρόπος με την οποία διαχειρίστηκαν οι πολιτικές δυνάμεις, που πίστεψαν και εφάρμοσαν τη συνταγή του μνημονίου και των περιβόητων "μεταρρυθμίσεων", ειναι βαθιά και δεν κλείνει με τίποτα. Όσα success story κι αν επικαλεστούν οι κυβερνώντες.

Οι απώλειες απο αυτή την κρίση, οικονομική, πολιτική και κοινωνική, μετριούνται κυρίως με τους ανθρώπους που φεύγουν στο εξωτερικό - ολα τα αλλα μπορούν ως ενα βαθμό να αποκτηθούν ξανά. Αλλά σε αυτο το μέτωπο, το κυριότερο μέτωπο, μας βγάλανε ηττημένους οι, κατα τα αλλα, "σωτήρες" μας. Κι αυτή ειναι η πιο μεγάλη, η ασυγχώρητη αποτυχία τους...