Βασ. Αναστασόπουλος

Τω όντι, «πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις», η χώρα επέστρεψε στην κανονικότητα. Ήταν, τελικά, τόσο απλό, που μια... βροχή έφτανε και περίσσευε, για να γίνει αυτή η επιστροφή πραγματικότητα.

Γιατί, σε αυτήν την κανονικότητα μας «έμαθαν», χρόνια τώρα. Σε αυτήν που αρκεί μια νεροποντή, για να παρασύρει στο διάβα των ορμητικών νερών της κάθε ψευδαίσθηση ότι ο τόπος αυτός αρχίζει να αλλάζει -ή ότι μπορεί να αλλάξει πραγματικά. Σύμφωνοι, τα καιρικά φαινόμενα της Παρασκευής ήταν «άγρια» και έντονα, ειδικά για την Αττική -γιατί στη βόρεια Ελλάδα, για παράδειγμα, τέτοιες καιρικές συνθήκες τις έχουν για... πρωινό. Όμως και πάλι η πολιτεία «συνελήφθη» να κοιμάται του καλού καιρού -σχήμα οξύμωρο, εν μέσω κακοκαιρίας.

Δρόμοι γέμισαν νερά, φρεάτια υπερχείλισαν, υπόγεια πλημμύρισαν, λεωφόροι έγιναν ποτάμια και οδηγοί εγκλωβίστηκαν στα αυτοκίνητά τους. Δυστυχώς, το έργο το έχουμε ξαναδεί. Αυτό που ενοχλεί περισσότερο, όμως, είναι η διαπίστωση -για νιοστή φορά- ότι η περίφημη κρατική μηχανή κινείται πιο αργά και από... κουτσή χελώνα που ξεκίνησε το ταξίδι της από την Κίνα. Για ποια ανάπτυξη μιλάμε, για ποιο κοινωνικό κράτος, για ποιες καλύτερες μέρες, όταν οι αρμόδιοι δεν μπορούν να διαχειριστούν ούτε μια καταρρακτώδη βροχή; Πού είναι οι απτές αποδείξεις ότι, πράγματι, η χώρα αλλάζει;

Μην βαυκαλίζεστε... Η περίφημη... καραμέλα «ε, ρε Τρόικα που σας χρειάζεται» είναι μόνο για λαϊκή κατανάλωση. Εδώ είναι η Τρόικα, τέσσερα χρόνια τώρα, κι όμως τίποτα δεν άλλαξε -προς το καλύτερο, τουλάχιστον. Το κράτος στέκεται δίπλα στον πολίτη, μόνο όμως όταν είναι να του ζητήσει να πληρώσει φόρους, να του «κουνήσει το δάχτυλο» για τις υποχρεώσεις του, να τον αφαιμάξει... Όταν χρειάζεται, ωστόσο, να δείξει ένα κοινωνικό προφίλ, περιορίζεται στην... αποκατάσταση των αδικιών και στην αποζημίωση των πληγέντων -όπως, δυστυχώς, ακούσαμε για μια ακόμα φορά να λένε οι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι, μετά τη χθεσινή καταιγίδα. Δεν καταφέρνει ποτέ να «προλάβει» το κακό κι έρχεται έπειτα, καταϊδρωμένο, να «ανακουφίσει»... στοργικά τις συνέπειές του.

Είναι να αναρωτιέται κανείς, ώρες-ώρες: πού στο καλό ζούμε; Πώς στην ευχή επιβιώνουμε ακόμα; Μάλλον από καθαρή τύχη, είναι η απάντηση...

Ελλάδα, Μπανανία, ενταύθα, το Σωτήριον Έτος 2014.