Σπύρος Γκουτζάνης

Ο Κώστας Καραμανλής πάλι όταν διαπίστωσε ότι δεν έχει την απαιτούμενη πλειοψηφία επίσπευσε την εκλογική διαδικασία. Μπορεί να γίνουν διάφορες κρίσεις αν έπρεπε ή όχι να προκηρύξει εκλογές ή εάν θα ήταν καλύτερο για την χώρα να πάρει τα απαραίτητα μέτρα, να εξαντλήσει τον χρόνο και να χάσει με ακόμη μεγαλύτερη διαφορά.

Εκ του αποτελέσματος το βέβαιο ήταν ότι ο μεν Παπανδρέου βιαζόταν να αναλάβει την εξουσία ο δε Καραμανλής που είχε συμπληρώσει έναν κύκλο ήταν έτοιμος να την αφήσει.

Η σπουδή του κ. Παπανδρέου δεν του βγήκε σε καλό, του έσκασε η κρίση της χώρας στα χέρια και την οδήγησε ελαφρά τη καρδία και με τραγικά λάθη στο απίστευτης σκληρότητας μνημόνιο. Ο κ. Παπανδρέου ίσα που συμπλήρωσε δύο χρόνια στην εξουσία και αποχώρησε μέσα στην γενική καταισχύνη.

Ο κ. Σαμαράς ακολούθησε τον δρόμο του κ. Παπανδρέου, εκμεταλλεύτηκε τις περιστάσεις το Νοέμβριο του 2011 για να εκβιάσει την απομάκρυνσή του από την εξουσία και να γίνει μία ώρα αρχύτερα πρωθυπουργός. Ήξερε πολύ καλά τι είχε να αντιμετωπίσει από την Σύνοδο Κορυφής του ΕΛΚ όπου συγκρούστηκε με την κα Μέρκελ -το πλήρωσε όταν ταπεινώθηκε δημοσίως στο Βερολίνο ζητώντα συγγνώμη παρότι είχε δίκιο. Ο κ. Σαμαράς μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου είδε το κόμμα του οποίου ηγήθηκε να φθάνει στο ιστορικό χαμηλό του 18,5% και στην συνέχεια να κερδίζει και να στέκεται στην εξουσία μόνο χάρη στους εκβιασμούς και στο δεκανίκι του Βερολίνου με ότι αυτό συνεπάγεται και για όσο διαρκεί.

Τώρα είναι η σειρά του κ. Τσίπρα ο οποίος μετά την σκληρή στάση της Ευρώπης στις διαπραγματεύσεις για την επόμενη ημέρα και το χαστούκι των αγορών την περασμένη εβδομάδα ξέρει πολύ καλά τί έχει να αντιμετωπίσει. Στα ελληνικά πράγματα το να ζητά η αντιπολίτευση εκλογές είναι το αναμενόμενο. Από το να τις ζητά μέχρι να τις επιβάλλει, όπως έπραξαν οι κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαράς -ναι, ναι πάντα για την σωτηρία της χώρας- υπάρχει απόσταση. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να εκβιάσει τις εκλογές, χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα το πετύχει (κι αυτός για να σώσει την χώρα) ή να περιμένει την κυβέρνηση Σαμαρά να αποχωρήσει μέσα στην ίδια ή μάλλον μεγαλύτερη καταισχύνη που έφυγε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Φυσικά το επιτελείο που κυβερνά τρέφει ψευδαισθήσεις ότι τώρα θα είναι διαφορετικά κτλ, κτλ, παρόμοιες ψευδαισθήσεις τρέφει και το επιτελείο της αντιπολίτευσης, ότι αυτοί θα τα καταφέρουν καλύτερα.

Για την μέν κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου ερώτημα δεν υπάρχει, έχουν αποφασίσει να παραμείνουν μέχρι την τελευταία ημέρα ενώ θα έπρεπε να απευθυνθούν και να αντλήσουν δύναμη από το εκλογικό σώμα. Το ερώτημα είναι κατ αρχήν για την ελληνική κοινωνία: είτε θα υπομείνει την ίδια πολιτική με τις συνέπειες που έχει και θα ανεχθεί την παρούσα κυβέρνηση μέχρι την λήξη της θητείας της -έχει τρόπο για να το δείξει και να στείλει το μήνυμα στους βουλευτές- είτε αναλαμβάνει το ρίσκο της αντίδρασης και στηρίζει την αντιπολίτευση στην διεκδίκηση ενός διαφορετικού δρόμου. Ακολούθως το ερώτημα απευθύνεται στην αντιπολίευση: διαβλέπει ότι η κοινωνία είναι ώριμη και αποφασισμένη να της δώσει την ενεργητική στήριξη που προυποθέτει μία πραγματική διαπραγμάτευση; Πιστεύει ότι η κοινωνία είναι αποφασισμένη να υποφέρει με αίσθημα αξιοπρέπειας τις συνέπειες αν ο αντίπαλος επιμείνει και αποδειχθεί πιο ισχυρός; Τα άλλα είναι παραμύθια για να τσακώνονται οι γραφικοί βουλευτές στα παράθυρα.