Βασίλης Στεφανακίδης

Μπορεί να είναι ένα καλό επιχείρημα για  ενδοευρωπαϊκές συζητήσεις για διευθέτηση της βιωσιμότητας του χρέους αλλά είναι παγερά αδιάφορο για τα funds που αγοράζουν ομόλογα και μετοχές.

Η συνδιαλλαγή μαζί τους και τα κριτήρια για να σε αντιμετωπίζουν σοβαρά, είναι εντελώς διαφορετικά και πρωτίστως έχουν να κάνουν με  την πολιτική και κυβερνητική σταθερότητα,  η οποία δυστυχώς , στην παρούσα  φάση  είναι είδος εν ανεπαρκεία.

Σημαντικότατο επίσης, γι αυτούς τους απρόσωπους αγοραστές ομολόγων κρατών, είναι  οι εγγυήσεις ότι τα λεφτά που δανείζουν  θα τα πάρουν πίσω και με καλή απόδοση.
 Ε', αυτό ήταν το λάθος της κυβέρνησης. Πριν  πάρει καμιά εγγύηση και πράσινο φως  είτε από Ευρώπη είτε από το “λαομίσητο” ΔΝΤ, έσπευσε να αποκαλύψει τις προθέσεις της αυτόνομης εξόδου στις αγορές ,γυρνώντας την πλάτη στα ούτως ή άλλως φθηνότερα δάνεια τους.
Και μόλις οι αγορές με τον τρόπο τους  είπαν το, “εεεπ, που πας ρε Καραμήτρο!” δημιουργήθηκε εσωτερικά ένας απίστευτος πανικός και οι διάφοροι Πουαρώ των κομμάτων ,άρχισαν να ψάχνουν τον ένοχο!

 Περίσσεψαν τα εισαγγελικά κατηγορώ ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση για το ποια δήλωση έκανε το μεγαλύτερο κακό. Οι απειλές Τσίπρα στη Βουλή ή ο μικρομεγαλισμός του Σαμαρά; Οι δηλώσεις του Σκουρλέτη για τους αργυρώνητους ή δηλώσεις για τα ΑΤΜ από τη Βούλτεψη;

Και όλα αυτά  με στόχο να πέσει η κυβέρνηση μια αρχύτερα από τη μια και από την άλλη  για να ανακοπεί ο δρόμος προς την εξουσία του  φορτσάτου ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως .τα ευτελή επιχειρήματα και οι λαϊκίστικες κορώνες ένθεν κακείθεν, δεν μπορούν να κρύψουν το πραγματικό πρόβλημα της χώρας και όσο δεν το βλέπουν και οι μεν και οι δε, τόσο χειρότερο για τον τόπο.

Κακά τα ψέματα, μας αρέσει δεν μας αρέσει η χώρα δεν έχει ακόμα αναρρώσει. Δεν μπορεί να σταθεί ακόμα  μόνη της στα πόδια,  χωρίς τα δεκανίκια των δανειστών  όσο και να το θέλουμε όλοι γιατί οι χώρες δεν προχωρούν με ευχές αλλά με έργα και πράξεις.

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάκτυλο μας. Το επίτευγμα του πρωτογενούς πλεονάσματος τα δύο τελευταία χρόνια, είναι απότοκο μιας άγριας και ανελέητης φορολογίας και μάλιστα μέσα από συνεχή συρρίκνωση του ΑΕΠ δηλαδή της πίτας από την οποία προέρχονται τα έσοδα αλλά και την εξοντωτική απομείωση της αξίας της ιδιωτικής περιουσίας.
Αυτό όμως, δεν μπορεί να συνεχιστεί εις το διηνεκές. Το κατάλαβαν και οι κυβερνώντες και γι αυτό τάζουν φοροελαφρύνσεις προσεχώς, το ξέρουν καλύτερα όμως οι δανειστές και οι αγορές που  είναι βέβαιοι ότι  οι εισπρακτικές  “επιτυχίες” δεν είναι διατηρήσιμες.

Και γι αυτό πιέζουν σε μέτρα και αναδιαρθρώσεις των δομών της Ελληνικής οικονομίας, χωρίς σπατάλες στο δημόσιο και δαπάνες χωρίς ανταποδοτικότητα.
Και στον τομέα αυτό, όσο και να προσπαθούμε να τους κοροϊδέψουμε, δεν μπορούμε γιατί οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.

 Ας σταματήσει λοιπόν το κυνήγι μαγισσών και ας αναλάβει  ο καθένας τις ευθύνες που του αναλογούν. Ας καταλάβουν επιτέλους τόσο η κυβέρνηση  όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση που κοντοζυγώνει την εξουσία, ότι ο τόπος δεν αντέχει  το ίδιο  θρίλερ από την αρχή.
 Αν έξω από τα μνημόνια μας περιμένουν χειρότερα, ας μας το πουν κι ας μας προετοιμάσουν για πόσο ακόμα θα ζούμε  υπό τις σημερινές συνθήκες.

 Αντέξαμε όπως αντέξαμε και όσοι αντέξαμε, πέντε  πέτρινα χρόνια. Αν είναι να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα ακόμα  ή σε άλλα τόσα, να μας το πουν με ειλικρίνεια κι ας είναι βέβαιοι ότι ο λαός θα πάρει τις σωστές αποφάσεις.

Όχι όμως άλλα ψέμματα και φρούδες ελπίδες που πολλαπλασιάζουν την οργή, η οποία με δυσκολία κρατιέται.