Σπύρος Γκουτζάνης

Η συνάντηση δεν είχε πάει καλά -“μας ξέσκισε” είχε πει κάποιος από την πολυπληθή ακολουθία.  Ο κ. Στουρνάρας όμως ήταν αισιόδοξος: “αν ξεμπλοκαριστεί η μεγάλη δόση των 35 δις μέχρι το τέλος του χρόνου η οικονομία θα απογειωθεί”. Έτσι έλεγε ο υπουργός Οικονομικών και ο πρωθυπουργός εκών άκων συμφωνούσε.

Ύστερα από δύο χρόνια αφού εν τω μεταξύ μερικές δεκάδες συμπολίτες μας αυτοκτόνησαν, αρκετές εκατοντάδες πήγαν φυλακή για χρεή, πολλές χιλιάδες επτώχευσαν και βάλαν λουκέτο στα μαγαζιά τους, αρκετές δεκάδες χιλιάδες ψάχνουν καθημερινά στα σκουπίδια για τον επιούσιο, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες δεν έχουν δουλειά και εισόδημα και μερικά εκατομμύρια κοντεύουν να εξαντλήσουν τις καταθέσεις της οικογένειας για να πληρώσουν τους φόρους, ο πρωθυπουργός πηγαίνει ξανά στο Βερολίνο. Εν τω μεταξύ ο υπουργός Οικονομικών αμείφθηκε για τις “ανωτέρω επιτυχίες” με την θέση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος.

Η οικονομία όχι μόνο δεν απογειώθηκε αλλά παραμένει καθηλωμένη και σέρνεται στο έδαφος. Η δε καταστροφή του παραγωγικού ιστού και η μείωση της κατανάλωσης κάνει πιο δύσκολη την προσπάθεια ανάκαμψης της πραγματικής οικονομίας. Το να προβάλλει το κυβερνητικό επιτελείο ως επιτυχία ότι μετά από πέντε χρόνια λιτότητας η ανεργία που είναι στο 28% θα μειωθεί κατά 0,1% και ότι το ΑΕΠ που έχει υποστεί καθίζηση κατά 25% θα αυξηθεί κατά 0,2% είναι προσβολή σε όσους διαθέτουν στοιχειώδη νοημοσύνη και κοινό νου.

Κάτι που δεν διαθέτουν ένιοι εκ των συμβούλων του πρωθυπουργού που αρέσκονται σε κλισέ -αγνοώντας προφανώς ότι ενίοτε αποτελούν συνώνυμο της βλακείας-  και οι οποίοι έλεγαν τότε ότι “το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή”. Τό ίδιο έλεγαν και το Νοέμβριο του 2013 που ο κ. Σαμαράς είχε πάει ξανά στην κα Μέρκελ. Το ίδιο λένε και τώρα. Προφανώς αυτό το “λίγο” θα διαρκέσει καμιά δεκαριά χρόνια.

Οπότε, δύο χρόνια μετά το αρχικό ραντεβού τί ζητά ο πρωθυπουργός στο Βερολίνο; τρία πράγματα: φοροελαφρύνσεις, βιωσιμότητα του χρέους και αποχώρηση του ΔΝΤ στο τέλος του χρόνου. Η τύχη και η παράταση του βίου της κυβέρνησης εξαρτάται από τις διαθέσεις της κας Μέρκελ. Εάν συμωνήσει η κυβέρνηση θα μπορέσει να φτιάξει κάπως το πολιτικό κλίμα, να αντιμετωπίσει τον Τσίπρα και να βγάλει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και γενικώς να αγοράσει χρόνο. Εάν δεν τα πάρει μάλλον δεν έχει καμία τύχη. Βεβαίως ούτε οι γερμανοευρωπαίοι μπορούν να διακινδυνεύσουν μία αποσταθεροποίηση της χώρας. Το έδειξαν όταν με ωμές παρεμβάσεις απειλές και εκβισμούς ματαίωσαν το δημοψήφισμα και έριξαν τον Παπανδρέου -με την συναίνεση του κ. Σαμαρά. Αλλά ακριβώς επειδή από τότε έως τώρα ο κ. Σαμαράς δέχθηκε το γερμανικό πλαίσιο δεν είναι εκείνος που μπορεί να απειλήσει την ρήξη. Το να του δώσουν κάποια στήριξη είναι αρκετά πιθανό είναι όμως αμφίβολο αν θα είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό. Εδώ θα κριθεί το παιχνίδι.

Υ. Γ. Το πώς θα διαχειριστεί ο κ. Τσίπρας την κατάσταση εάν και εφόσον είναι ο επόμενος είναι άλλης τάξης ζήτημα. Εάν όμως όπως δείχνει η σταδιακή μετάλλαξή του ακολουθήσει τον δρόμο του Σαμαρά θα έχει την ίδια τύχη θα εξαρτάται από Βερολίνο και Βρυξέλλες για να παραμείνει στην εξουσία.