Σπύρος Γκουτζάνης

Ο κ. Σαμαράς όταν ήταν αντιπολίτευση αρνιόταν την συνεννόηση με τον κ. Παπανδρέου λέγοντας ότι η μόνη λύση είναι οι εκλογές. Ακόμη κι όταν τελικώς συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου έκανε ότι μπορούσε για να συντομεύσει τον βίο της. Παρότι και τότε υπήρχαν τα ίδια επιχειρήματα εναντίον του λαικισμού που τώρα επικαλείται. Αν αυτό δεν είναι λαικισμός τί είναι;

Ποιόν όμως στόχευε ο πρωθυπουργός με την χθεσινή του δήλωση ότι όποιος ζητά εκλογές ή δεν ξέρει από πολιτική ή δεν τον ενδιαφέρει το καλό του τόπου ή εξυπηρετεί συμφέροντα;

Μία ημέρα νωρίτερα με τις δηλώσεις του ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Βαγγέλης Βενιζέλος βγαίνοντας μάλιστα από το Μέγαρο Μαξίμου άνοιξε θέμα εκλογικού νόμου ενώ μίλησε και για την αναγκαία συναίνεση για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν συντηρεί αυτό την εκλογολογία; Μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής διέρρευσε την εκτίμησή του να επισπευστούν οι διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας γιατί η πολιτική αστάθεια βλάπτει την χώρα. Δεν είναι έμμεση προτροπή να καθαρίσει το πολιτικό τοπίο έστω και με προσφυγή στις κάλπες; Άλλωστε αυτό είχε κάνει ο ίδιος το 2009.

Πέρα όμως από τις στοχεύσεις της αντιπολίτευσης ή τις εκτιμήσεις των πολιτικών παικτών η συζήτηση περί εκλογών αναπτύσσεται στο έδαφος που δημιουργούν τα κενά, τα λάθη και οι παραλείψεις της κυβερνητικής πολιτικής. Τα σημάδια είναι πολλά. Οι βουλευτές της συγκυβέρνησης δεν περνά εβδομάδα που να μην καταθέσουν μια ερώτηση στην Βουλή σημαδεύοντας συνήθως τον υπουργό Οικονομικών. Προφανώς οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης δεν τους πείθουν και προετοιμάζονται για εκλογές. Οι υπουργοί αποφεύγουν να υπερασπιστούν την κυβερνητική πολιτική από τον φόβο του πολιτικού κόστους ή γιατί δεν συμφωνούν. Οι δικαστές αποδομούν με τις αποφάσεις τους την πολιτική των μεταρρυθμίσεων που άσχετα με το αν είναι απαραίτητες έχουν κενά νομιμότητας. Η κυβέρνηση υπακούοντας στην Τρόικα έβαλε απέναντί της τους δικαστές και εκπλήσεται γιατί ερμηνεύουν το νόμο με αυτό τον τρόπο και όχι με άλλο όπως εναπόκειται στην διακριτική τους ευχέρεια.

Κάνει όμως κι άλλα μνημειώδη λάθη η κυβέρνηση. Μετά την αποτυχία με το λουκέτο στην ΕΡΤ -το οποίο εξακολουθεί να υπερασπίζεται μετά μανίας- αδυνατεί να φτιάξει τον επόμενο δημόσιο φορέα τηλεόρασης ενώ με τις παρεμβάσεις της ωθεί σε παραίτηση ακόμη και τους δικούς της. Οι αντιδράσεις για τον ΕΝΦΙΑ ακόμη συνεχίζονται και στοιχίζουν πολιτικά. Ο υπουργός των Οικονομικών αρνήθηκε να τον υπερασπιστεί, επέρριψε τις ευθύνες στον προκάτοχό του και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ του είπε αν δεν μπορεί να παραιτηθεί. Επιπλέον άνθρωποι από το περιβάλλον του πρωθυπουργού διαρρέουν “δυσαρέσκεια Σαμαρά για Χαρδούβελη” την ώρα που η κυβέρνηση έχει μπροστά της την μεγάλη όπως λέει αξιολόγηση της Τρόικας. Όταν τον αποδυναμώνει το Μαξίμου με ποιόν θα διαπραγματευθεί; Μόνο με τους συμβούλους του πρωθυπουργού;

Στο μείζον επίπεδο η κυβέρνηση πέτυχε στους οικονομικούς δείκτες όμως είναι μακρυά ακόμη από ανάπτυξη που να έχει οφέλη για την κοινωνία και να δικαιώνει την δημοσιονομική της πολιτική. Είναι κοινός τόπος πλέον ότι η κυβέρνηση επαφίεται στην κα Μέρκελ προκειμένου να χαλαρώσει η λιτότητα και να πάρει μία υπόσχεση ρύθμισης του χρέους για να ξεπεράσει τον κάβο της προεδρικής εκλογής.

Το Μέγαρο Μαξίμου μοιάζει αποκομμένο από το κόμμα, από την βουλή από το υπουργικό συμβούλιο. Ο πρωθυπουργός κυβερνά με τον κ. Βενιζέλο και με μία ομάδα συμβούλων που συνεχώς περιορίζονται. Τώρα βέβαια είναι αργά για να αλλάξει μοντέλο διακυβέρνησης. Είναι όμως οι αδυναμίες της κυβέρνησης που προκαλούν συνθήκες πολιτικής αποσταθεροποίησης και εκλογών και όχι ο κ. Τσίπρας που λέει ότι η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη όπως έκανε παλαιότερα και ο Σαμαράς και πριν από αυτόν ο κ. Παπανδρέου και νωρίτερα ο κ. Καραμανλής. Αντίθετα η αντιπαράθεση με τον κ. Τσίπρα είναι το μόνο όπλο που έχουν οι κ.κ. Σαμαράς Βενιζέλος για να διατήρήσουν την στοιχειώδη συνοχή στα κόμματά τους.