Γιώργος Κατσούρης

Προσέξτε: Μιλάμε για έναν Έλληνα παίκτη με μόλις μια χρονιά σε υψηλό επίπεδο! Κι αυτό μόλις έξι μήνες μετά την πώληση του Μήτρογλου στη Φούλαμ για 15 εκατομμύρια και έναν χρόνο μετά από αυτή του Φετφατζίδη στην Τζένοα με 4. Αναφέρθηκα στους Έλληνες γιατί αν πιάσουμε και τους ξένους η λίστα μεγαλώνει: Φέισα στην Μπενφίκα με 4,5 εκατ., Βάις στην Λέκβιγια με 5,3 εκατ., Αμπντούν στη Νότιγχαμ Φόρεστ με 2,2 εκατ., ενώ και ο Τζεμπούρ έφερε στα ταμεία των «ερυθρολεύκων» 1,5 εκατ. Δεν τα λες και λίγα…

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς τα δεδομένα στην ελληνική αγορά έχουν αλλάξει και αυτό πιστώνεται στον πρόεδρο του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη. Φέρνοντας τον Μίτσελ στον πάγκο της ομάδας δεν κέρδισε μόνο έναν προπονητή, αλλά όπως αποδεικνύεται τελικά έναν μάνατζερ στα αγγλικά πρότυπα και μάλιστα υψηλού επιπέδου, που δε διστάζει να ακολουθήσει τη λογική «όλοι πωλούνται, ουδείς αναντικατάστατος». Με μια σημαντική παράμετρο όμως. Όλοι πωλούνται στη σωστή τιμή. Ξεπούλημα δεν υπήρξε για κανέναν.

Ελεύθερος δε μένει κανείς. Ακόμη και ο Γκρέκο πωλήθηκε 1 εκατομμύριο στη Λιβόρνο. Ακόμη και ο Μασάντο έφερε άλλα 2  εκατομμύρια από την κροατική (!) Διναμό Ζάγκρεμπ. Αν εξαιρέσει κανείς τον Μήτρογλου που πωλήθηκε Ιανουάριο λόγω της απίστευτης προσφορά της Φούλαμ και δεν υπήρχε ο απαραίτητος χρόνος για να αντικατασταθεί μεσούσης της περιόδου, η απουσία των υπολοίπων δε φάνηκε ούτε στο ελάχιστο.

Χωρίς να απαρνηθεί την δεδηλωμένη οπαδοσύνη του ο πρόεδρος του Ολυμπιακού αντιμετώπισε την ομάδα του ως εταιρεία και την στελέχωσε με πρόσωπα που ήξεραν τη δουλειά και ανέβασαν το πρεστίζ της παγκοσμίως. Οι Καρεμπέ, Ισά και Λορένθο έφεραν στον Πειραιά την τεχνογνωσία και τις διεθνείς επαφές που έχει ανάγκη κάθε σύλλογος. Το άνοιγμα παρτίδων με τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και η ανάπτυξη σχέσεων με τους κορυφαίους ατζέντηδες του ποδοσφαιρικού πλανήτη άνοιξαν το δρόμο για την άφιξη παικτών εγνωσμένης αξίας σε πολύ καλές τιμές και με την προοπτική μεταπώλησης. Οι παίκτες αυτοί βλέποντας ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι πια το λιμάνι που θα αράξουν για να κολλήσουν τα τελευταία ένσημα πριν από τη… συνταξιοδότησή τους, αλλά ως ένα πολύ σημαντικό σκαλοπάτι που θα τους ανοίξει τις πόρτες για τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης, δε διστάζουν να πουν το «ναι».

Ο Ολυμπιακός και ο Μαρινάκης κατάφεραν να γίνουν «Πόρτο», «Λιόν», «Ουντινέζε». Αγοράζω φτηνά, πουλάω ακριβά. Αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για ομάδες που δεν είναι Ρεάλ, Τσέλσι ή Μπάγερν. Και αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την επιβίωση και την ανάπτυξη σε εποχές ισχνών αγελάδων. Αλήθεια, οι υπόλοιποι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου πότε θα το αντιληφθούν και θα ακολουθήσουν το παράδειγμα αυτό; Ή ο εγωισμός τους είναι τέτοιος που δεν τους αφήνει να «μοιάσουν» στον Ολυμπιακό;