Κλεοπάτρα Κοντονίκα

‘Ετσι αποκαλούνται εκείνοι που μπορεί μεν να εργάζονται ακόμη, όμως δεν θα πάνε φέτος διακοπές ούτε σε κάποιο κυκλαδονήσι, ούτε σε εξοχικά φίλων, ούτε και διαθέτουν σπίτι σε κάποιο χωριό, για να περάσουν εκεί τις ημέρες της καλοκαιρινής τους άδειας. 

Είναι εκείνοι που με κάθε μέσον, όχι απαραίτητα δικό τους, ξεχύνονται κάθε πρωϊ στις παραλίες της Αττικής, κατά προτίμηση  τις πιο κοντινές  με εύκολη πρόσβαση μέσω αστικών συγκοινωνιών ή σε απόσταση που είναι ανεκτή η μετακίνηση με το ΙΧ τους. 

Όποιος τυγχάνει κάτοικος νοτίων προαστίων, θα έχει συναντήσει πολλούς στις στάσεις των λεωφορείων με την τσάντα της θάλασσας και συνήθως με μια δεύτερη ισοθερμική τσάντα που μεταφέρει σπιτικό σάντουιτς, νερό από το οικιακό ψυγείο ή θερμός με το καφεδάκι. Αυτοί είναι λοιπόν οι νεοτουρίστες.  Αρκετοί επιλέγουν οργανωμένες πλάζ της Αττικής για να βρουν ξαπλώστρα και ομπρέλα ώστε να μπορέσουν να βγάλουν στη παραλία σχεδόν ολόκληρη την ημέρα.  Άλλοι, που δυσκολεύονται περισσότερο, επιλέγουν τις ελεύθερες πλαζ, κι αν δεν έχουν ομπρέλες και τα σχετικά, κάνουν το μπανάκι τους στα γρήγορα κι επιστρέφουν στο σπίτι τους. 

Εδώ λοιπόν βρίσκεται και το θέμα μας.  Επισκέφθηκα από περιέργεια 6 παραλίες της Αττικής. Δεν κολύμπησα σε καμία από αυτές. Οι δύο ήταν οργανωμένες και πληρώνεις είσοδο και αν θέλεις αγοράζεις τον καφέ σου αν δεν θέλεις, δεν ξοδεύεις ούτε σεντ παραπάνω. Οι άλλες δυό ήταν  ημι- οργανωμένες.  Δεν είχαν εισιτήριο , αλλά στη μία πρέπει να πληρώσεις την ξαπλώστρα – ομπρέλα 5 ευρώ/ανά άτομο και πληρώνεις έξτρα καφέ, σάντουιτς, χυμούς κλπ. Στη δεύτερη  όπου επίσης υπάρχουν ομπρέλες και ξαπλώστρες, το Σαββατοκύριακο πληρώνεις 2 ευρώ/ξαπλώστρα και τις  τις καθημερινές δεν πληρώνεις τίποτα,  παρά μόνο τον καφέ ή το ποτό ή το σαντουϊτσάκι που θα αγοράσεις. 

Η «τραγωδία» ήταν οι δύο τελευταίες πλαζ των νοτίων προαστίων. Μία εξ αυτών είναι η Β’ πλαζ Βούλας. Την περασμένη άνοιξη ο δήμος Βούλας άνοιξε τις πόρτες της κλειστής από χρόνων πλαζ για να την παραδώσει ελεύθερη στους δημότες και τους πολίτες της Αττικής. 

Η λέξη «θλίψη» περιγράφει ένα μονάχα από τα συναισθήματα. Η λέξη «οργή»  περιγράφει το επόμενο συναίσθημα. Η λέξη «ντροπή»  ίσως περιγράφει περισσότερα συναισθήματα. 
Αυτός ο καταπληκτικός χώρος που καταλήγει σε μια μεγάλη αμμουδιά, ένας ρημαγμένος σκουπιδότοπος. Γυαλιά, άδεια πλαστικά και γυάλινα μπουκάλια, χαρτιά, σακούλες, κλαδιά  και κάθε λογής σκουπίδια σκόρπια παντού.  Φυτά ξερά κρέμονται θλιβερά και χορτάρι ξερό κατακίτρινο για να ξεχωρίζουν οι σωληνώσεις του αυτόματου ποτίσματος που είχε εγκατασταθεί κάποτε. Κτίρια κουφάρια που χάσκουν, πλακοστρωμένα μονοπάτια χορταριασμένα και εικόνα απόλυτης εγκατάλειψης. Οι στεγασμένοι χώροι βρήκαν το νέο ρόλο τους ως πάρκινγκ για να μη καίγονται τα αυτοκίνητα των ελάχιστων λουόμενων.  Δυό αυτοκίνητα μάρκας BMW με ανοιχτές τις πόρτες  μεταδίδουν άσματα από ραδιοφώνου και δίπλα  έχουν στηθεί δυό μικρές σκηνές για τα παιδάκια που παίρνουν τον μεσημεριανό τους ύπνο. Οι μαμάδες ψήνουν καφεδάκι στο γκαζάκι και το απολαμβάνουν κάτω από ένα καχεκτικό κι απότιστο σίγουρα πεύκο. 

Παραδίπλα άλλος λουόμενος νεοτουρίστας έχει στήσει ολόκληρο το σπιτικό του δίπλα στο αυτοκίνητο. Βρήκε χώρο προστατευμένο και στεγασμένο  για τη σκηνή του, έχει απλώσει τα κατσαρολικά  του, έχει δέσει σκοινί για τη μπουγάδα του και ρεμβάζει στην καρέκλα της παραλίας απολαμβάνοντας κι αυτός τη σκιά του παρακείμενου επίσης απότιστου πεύκου. 
Σε μιαν άλλη άκρη, ένα σωρός σακούλες σκουπιδιών για να περάσει –όπως έμαθα-ο δήμος να τις μαζέψει. Στην άκρη της θάλασσας θα δεις και 5-6 ομπρέλες κάποιων άλλων που δεν κατοικοεδρεύουν στην παραλία αλλά απλώς κάνουν τη βουτιά τους και φεύγουν. 
Ο δήμος Βούλας Βουλιαγμένης είναι ένας «πλούσιος» δήμος.  Άλλες παραλίες  του ίδιου δήμου και όχι μόνον οι οργανωμένες, αλλά και ελεύθερες είναι περιποιημένες, καθαρές, πολιτισμένες. Στη Βουλιαγμένη για παράδειγμα υπάρχει η ακριβή πλαζ του Αστέρα, υπάρχει η οργανωμένη πλαζ και υπάρχει επίσης και ελεύθερη πλαζ.  Στο Καβούρι  στην ελεύθερη παραλία που δεν διαθέτει ομπρέλες και ξαπλώστρες, μπορεί να πάει να κολυμπήσει ο καθένας  δωρεάν. Πουθενά δεν θα συναντήσεις αυτό το χάλι της Β΄ Πλαζ Βούλας. Πουθενά !  Ολόκληρη η ακτογραμμή της Αττικής, από το Φάληρο ως το Σούνιο είναι ένα θαύμα. Και θα μπορούσε να περιλαμβάνει τα πάντα, από πολυτελείς μοντέρντες εγκαταστάσεις  με ακριβές υπηρεσίες, μέχρι αμμουδιές με δωρεάν και ελεύθερη πρόσβαση. Αυτό που δεν επιτρέπεται είναι η εγκατάλειψη και  η περιφρόνηση τόσο για τη δημόσια περιουσία όσο και για τους πολίτες.  ¨ΗΘελα να ήξερα, αυτοί οι τοπικοί άρχοντες που μπήκαν εκεί με τους μπουλντόζες να καταλάβουν την πλαζ της Βούλας για να την ανοίξουν ελεύθερη για το κοινό, ξαναπέρασαν από κεί, μετά απ’ αυτή την επιχείρηση; Και δεν ντράπηκαν;   
( παραθέτω για όποιον ενδιαφέρεται, ρεπορτάζ από την επιχείρηση «απελευθέρωσης»  της πλαζ με τίτλο «Ζωή πήρε ξανά η Β πλάζ Βούλας» στον ιστότοπο http://infonotia.gr/dendrofyteusi-b-plaz/ 

Και για του λόγου μου το αληθές ιδού και τα φωτογραφικά πειστήρια της σημερινής κατάστασης: