Γρ. Νικολόπουλος

Η άνοδος και η πτώση του, όποτε και αν συμβαίνουν, είναι μέρος ενός παιχνιδιού κερδοσκοπίας και δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση γι’ αυτές τις κινήσεις. Κάθε ανακοίνωση και κάθε εκτίμηση για την επίδραση εξωγενών παραγόντων χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο ως δικαιολογία -πάντα εκ των υστέρων- για να εξηγηθούν οι ανοδικές ή πτωτικές τάσεις οι οποίες προκαλούνται προσχεδιασμένα.

Ετσι, είδαμε τα μεγαλύτερα κερδοσκοπικά funds του κόσμου να επενδύουν με τρέλα στις ελληνικές τραπεζικές μετοχές, όταν οι τελευταίες έκαναν αύξηση κεφαλαίου πριν από λίγους μήνες, πολλά δισεκατομμύρια ευρώ. Γιατί το έκαναν αυτό; Η δικαιολογία τότε ήταν ότι η ελληνική οικονομία πηγαίνει καλά και θα υπάρξει άνοδος των τραπεζικών μετοχών περίπου 20%-30% άμεσα.

Πράγματι, αμέσως μετά τις αυξήσεις κεφαλαίου και τις εκλογές υπήρξε ένα σύντομο αλλά εντυπωσιακό ράλι των τιμών κατά 20%-30%, το οποίο ξεκίνησε και τελείωσε μέσα σε δύο εβδομάδες. Στις υψηλές τιμές κάποιοι -λίγοι- πούλησαν. Μεταξύ αυτών, κορυφαία στελέχη των ελληνικών τραπεζών. Αμέσως μετά οι τιμές πήραν την κατηφόρα και σήμερα βρίσκονται στα επίπεδα των αυξήσεων κεφαλαίου ή και χαμηλότερα. Η δικαιολογία για την πτώση ήταν ότι η ελληνική οικονομία δεν τα πηγαίνει καλά και στη συνέχεια βρέθηκε η νέα δικαιολογία των ευρωπαϊκών stress tests, τα οποία θα οδηγήσουν τις τράπεζες σε νέες αυξήσεις κεφαλαίου. 
Ολα αυτά, μηδενός εξαιρουμένου, τα ξέραμε πολύ πριν από τις πρώτες αυξήσεις κεφαλαίου. Τα ξέραμε όλοι, τα stress tests είχαν ανακοινωθεί προ πολλού, εκτιμήσεις υπήρχαν και υπάρχουν απ’ όλους για το αν θα χρειαστούν νέες αυξήσεις κεφαλαίου οι τράπεζες. Φυσικά αυτή την πληροφόρηση και πολύ περισσότερη από αυτή που έχουμε την έχουν οι Ελληνες τραπεζίτες και ακόμη περισσότερη έχουν οι διαχειριστές των ξένων funds που έχουν επενδύσει στις μετοχές. Αυτοί οι διαχειριστές, λοιπόν, γνώριζαν ότι θα γίνουν τα stress tests, ότι μπορεί οι ελληνικές τράπεζες να χρειαστούν κεφάλαια, ήξεραν τον πολιτικό και οικονομικό κίνδυνο της χώρας και, επίσης, ότι οι ίδιοι μπορούν να κάνουν ό,τι ακριβώς θέλουν με τις μετοχές των ελληνικών τραπεζών - και όλων φυσικά των επιχειρήσεων που αγοράζουν. 

Η μέθοδος είναι απλή: αφού δεν υπάρχουν εγχώριοι αγοραστές να αγοράσουν σε ψηλότερες τιμές από αυτές όπου αγόρασαν τα funds, αρχίζουν και πουλάνε με ορμή πιέζοντας όσο μπορούν τις τιμές προς τα κάτω έτσι ώστε να πετύχουν δύο πράγματα. Πρώτον, να αγοράσουν ξανά τις ίδιες μετοχές σε πολύ χαμηλότερες τιμές από τους πανικόβλητους μικρομετόχους που βλέπουν τις μετοχές τους να καταρρέουν και πάλι αρχίζουν να πουλάνε με χασούρα από τον πανικό τους και, δεύτερον, στο ενδεχόμενο νέων αυξήσεων κεφαλαίου να πιέσουν ώστε να γίνουν αυτές σε χαμηλές τιμές κι έτσι να ξανασυμμετάσχουν (βρίσκοντας ένα νέο παραμύθι για δικαιολογία) και να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες μετοχές σε όσο το δυνατόν χαμηλότερες τιμές. 
Αυτοί οι τύποι, δηλαδή οι διαχειριστές των ξένων hedge funds, ελέγχουν αυτή τη στιγμή απολύτως το Ελληνικό Χρηματιστήριο, ένα χρηματιστήριο χωρίς βάθος, δηλαδή χωρίς εγχώριους μικρομετόχους και κατ’ επέκταση ελέγχουν εξ ολοκλήρου τις ελληνικές τράπεζες των οποίων είναι μαζί με το ΤΧΣ οι μεγαλύτεροι μέτοχοι. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε αυτή τη στιγμή υποτιμητική κερδοσκοπία, όπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το παιχνίδι ήταν προσχεδιασμένο. Κι αυτό διότι δεν υπήρξε ούτε ένα γεγονός που να αποτελεί πραγματική έκπληξη, ούτε για τους ξένους ούτε για τους Ελληνες επενδυτές. Ολα όσα έγιναν (stress tests, εκλογές, ανίσχυρη κυβέρνηση μετά, πιθανότητα νέων εκλογών σύντομα, πιθανότητα εκλογών για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, καθυστερήσεις στην υλοποίηση των προαπαιτούμενων, λαϊκίστικη στροφή της κυβέρνησης), όλα, μα όλα, τα γνώριζαν από τους ξένους διαχειριστές μέχρι τον τελευταίο Ελληνα μικροεπενδυτή.

Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα όλων αυτών; Οτι όποιος παίζει μετοχές στο Ελληνικό Χρηματιστήριο (και στα ξένα τα ίδια ισχύουν, αλλά εκεί η χειραγώγηση της αγοράς είναι πιο δύσκολη λόγω του ότι απαιτούνται μεγαλύτερα ποσά) παίζει σε ένα παιχνίδι άλλων. Και πρέπει να γνωρίζει ότι αυτοί οι άλλοι που είναι επαγγελματίες κερδοσκόποι και όχι μικροεπενδυτές θα ανεβάζουν και θα κατεβάζουν τις τιμές κατά το δοκούν για να πουλάνε και να αγοράζουν αντίστοιχα σε υψηλές και χαμηλές τιμές. Για να συμμετάσχει λοιπόν ένας μικροεπενδυτής σε αυτό το παιχνίδι πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξεχάσει όλα όσα ξέρει ή νομίζει ότι ξέρει περί ανάλυσης και fundamentals, να πουλάει και να φεύγει όποτε βγάζει το παραμικρό κέρδος και, κυρίως, να διαθέτει γερό στομάχι για να αντέξει τις διακυμάνσεις που προκαλούν οι κερδοσκόποι. Οποιος δεν έχει γερό στομάχι ή παίζει μετοχές με λεφτά που χρειάζεται και όχι με περισσευούμενα, πρέπει να θεωρεί βέβαιο ότι θα χάσει και θα πάθει και έλκος στομάχου. Το Χρηματιστήριο είναι ο ναός της κερδοσκοπίας, οι θεσμοί προστασίας των μικροεπενδυτών είναι διακοσμητικοί και καμία ασφάλεια δεν υπάρχει για τον επενδυτή. Ειδικά στο Χρηματιστήριο Αθηνών όπως έχει καταντήσει σήμερα.