Γρ. Νικολόπουλος

Δεν είναι τυχαίο ότι για να ληφθεί μια απόφαση απεργίας δεν χρειάζεται να ψηφίσουν όλα τα μέλη του σωματείου, ούτε καν ένα μικρό μέρος αυτών, αρκεί να το αποφασίσει η ηγεσία. Αυτή, με τη σειρά της, αποφασίζει με βάση τις συνεννοήσεις της με τα κόμματα, συνήθως της αντιπολίτευσης, όπως και αν αυτά εναλλάσσονται στην εξουσία. Με λίγα λόγια, κόμματα και συνδικαλιστές είναι ένα και το αυτό στην Ελλάδα. Και οι μεν και οι δε δουλεύουν ψιλό γαζί τους εργαζομένους αντί να δουλεύουν γι’ αυτούς.

Η συνήθης τακτική είναι αυτή του εκβιασμού. Ο συνδικαλιστής κρατάει τον διακόπτη και έχει τον απόλυτο έλεγχο της επιχείρησης. Μπορεί οι εργαζόμενοι να διαφωνούν, μπορεί η κοινωνία να στενάζει ή και να βράζει από οργή, ο συνδικαλιστής όμως έχει άλλες βλέψεις και ουδόλως ασχολείται με το τι θέλουν τα μέλη του σωματείου ή η κοινωνία. Κατεβάζει τον διακόπτη π.χ. τώρα στη ΔΕΗ και δεν ενδιαφέρεται αν προκαλεί προβλήματα στην κοινωνία. Το ίδιο κάνει όταν κλείνει τους κεντρικούς δρόμους με 30 τσιράκια του και σπάει τα νεύρα όλων ή καταδικάζει τις επιχειρήσεις του κέντρου σε ζημιές. Δεν τον νοιάζει. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το δικό του προσωπικό όφελος.

Οι συνδικαλιστές λειτουργούν με βάση τις εντολές των κομμάτων, προκαλούν τεράστιες ζημιές και στους ίδιους τους εργαζομένους τους και στην οικονομία συνολικά και όλα αυτά τα κάνουν παίρνοντας ως αντάλλαγμα την υπόσχεση μιας θέσης στη Βουλή.

Θεωρητικά, λοιπόν, θα σκεφτόταν κανείς, το σύστημα αυτό μπορεί να αλλάξει αν για να αποφασιστούν οι απεργίες χρειαζόταν πλειοψηφία του συνόλου των εργαζομένων στη Δημόσια Επιχείρηση. Πρόκειται για μια απλή νομοθετική αλλαγή, απόλυτα τεκμηριωμένη και ασφαλώς δημοκρατικότατη. Και βέβαια τα κόμματα και η κυβέρνηση γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι αυτό θα έλυνε σε έναν μεγάλο βαθμό το πρόβλημα του συνδικαλισμού στην Ελλάδα. Δεν το κάνουν, όμως, διότι είναι ένα και το αυτό με τους συνδικαλιστές. Ταυτίζονται τα συμφέροντά τους. Οποιο κόμμα είναι αντιπολίτευση χρησιμοποιεί τα σωματεία για να ασκήσει πίεση στην κυβέρνηση και να δημιουργήσει πρωτίστως εντυπώσεις και πολιτικό πρόβλημα.

Ο λόγος της απεργίας δεν έχει καμία σημασία. Πρόκειται απλώς περί μιας αφορμής για να ασκηθεί η «επαναστατική γυμναστική».

Ούτως ή άλλως ο ρόλος της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα είναι πάντα μηδενικός, όπως επίσης και αυτός των σωματείων. Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης απλώς κάθονται και περιμένουν να έρθει ξανά η σειρά τους, παίρνοντας τους παχυλούς μισθούς τους και αντιδρώντας σε οτιδήποτε λέει η κυβέρνηση, ακόμη και αν αυτό είναι ίδιο με ό,τι έλεγαν και οι ίδιοι πριν από λίγο καιρό.
Το βασικό σύνθημα όλων των σωματείων είναι η λέξη «όχι». Οχι στο ένα, όχι στο άλλο, όχι σε όλα. Οι συνδικαλιστές, όπως και η αντιπολίτευση, δεν έχουν προτάσεις, αλλά αρνήσεις. Δεν βρίσκουν λύσεις και δημιουργούν αδιέξοδα. Δεν αντιπροτείνουν, απλώς καταψηφίζουν.

Αποτέλεσμα αυτής της λογικής που επικρατεί στον πολιτικό κόσμο και στα σωματεία, είναι ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Αυτό φάνηκε μεγαλειωδώς στο ζήτημα των μνημονίων και όλων των μέτρων που πέρασαν μέσα στην κρίση. Η αντιπολίτευση (δηλαδή η σημερινή κυβέρνηση όταν ήταν αντιπολίτευση και όλοι οι άλλοι που ήταν και παραμένουν αντιπολίτευση) δεν είχε, ούτε έχει καμία βιώσιμη εναλλακτική πρόταση. Οχι επειδή δεν υπάρχει, αλλά διότι κανείς δεν θεωρεί ότι είναι η δουλειά του να τη σκεφτεί και να την προτείνει. Και για να είμαστε ειλικρινείς, η αντιπολίτευση δεν θεωρεί ότι έχει καμιά δουλειά να κάνει. Θεωρεί ότι δουλειά της είναι να λέει όχι και να περιμένει να γίνει κυβέρνηση. Ετσι, όταν γίνεται κυβέρνηση, κάνει αυτό που λέμε «κωλοτούμπα» και τα ίδια που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία πλέον εφόσον βρίσκεται στην αντιπολίτευση διαμαρτύρεται και αρνείται τις δικές της πολιτικές καταψηφίζοντάς τες.

Αυτή είναι στην Ελλάδα η λογική που επικρατεί στην πολιτική και στον συνδικαλισμό, μια λογική άρνησης, τεμπελιάς και απαξίωσης των πάντων, η οποία χρησιμοποιεί ως βασικό εργαλείο τον εκβιασμό της κοινωνίας και την εκμετάλλευση των ψηφοφόρων και μελών των σωματείων, τους οποίους και οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές θεωρούν υποχείριά τους και ως τέτοια τους φέρονται.