Σταμάτης Μαλέλης

Οι προτάσεις είναι σαφείς και πάντα σεβαστές σε αυτόν τον... ιερό και αμόλυντο χώρο.
Η μία λέει να πάμε χωρίς όρους να συζητήσουμε με την Ελιά και το Ποτάμι. Επικαλείται το μήνυμα των εκλογών και τη συντριβή του κόμματος. Μάλιστα ζητάει να πάμε σε αυτόν τον διάλογο χωρίς όρους !

Η άλλη άποψη είναι ότι φτιάχνουμε και πάλι το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, της νέας σοσιαλδημοκρατίας  που προσπαθεί να φτιάξει τον κόσμο μέσα από μεταρρυθμίσεις. Αυτόνομα και αυτοδύναμα. Το κόμμα έχει διχαστεί. Οι πρώτοι κατηγορούν τους δεύτερους οτι επιχειρούν   θα αναλυκλωθεί ο ίδιος μηχανισμός που έχει τη βασική ευθύνη για την ήττα. Επίσης τους κατηγορούν οτι θέλουν να σύρου το καράβι της ανανέωσης στα επικίνδυνα νερα του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δεύτεροι κατηγορούν τους πρώτους οτι οι απόψεις τους φεύγουν απο το κάδρο της Αριστεράς όσο και άν επικαλούνται δηλώσεις ηγετών της Αριστεράς που έπαιρναν πρωτοποριακές θέσεις σε αλλοτινές εποχές!

Είναι σαφές ότι διαφωνώ με οποιαδήποτε κίνηση συνεργασίας  χωρίς προαπαιτούμενα, γιατί υπάρχει το σαφές μήνυμα του λαού που δεν μπορούν να  ακούσουν καθαρά οι επαγγελματίες της πολιτικής.

Ο λαός λοιπόν ζητάει ο διάλογος χωρίς προαπαιτούμενα να γίνει μαζί του. Αληθινός και όχι κίβδηλος. Ν ακουστούν τα πραγματικά του προβλήματα. Η τεράστια ανεργία- η μεγαλύτερη στην Ευρώπη - η κατάρρευση του κοινωνικού Κράτους, η διάλυση του κοινωνικού ιστού. Η κρίση στο κέντρο της Ευρώπης.

Έλεγα και επαναλαμβάνω η Δημάρ χρειάζεται να αποκτήσει τη νέα σύγχρονη αφήγηση της στον Δημοκρατικό Αριστερό χώρο. Αλλιώς δεν μας μένει να βλέπουμε ένα πολιτικό θέατρο που κοινό , ηθοποιοί και συντελεστές θα παίζουν ένα έργο χωρίς κείμενο και χωρίς να ξέρουμε κανείς το ρόλο του η τη θέση του στο έργο.

Σε αυτόν τον διάλογο προτείνω την πράξη. Πράξη για τα προβλήματα του λαού. Έξω από ασκήσεις επί χάρτου και σκαιαμαχίες. Εξω απο μηχανισμούς και φράξιες.
Κατά την προσωπική μου μάχη οι εκλογές για την ΔΗΜΑΡ χάθηκαν- όχι για το λαό- γιατί δεν είχε στίγμα. Μία θολή πολιτική πρόταση.

Τι έγινε. Διάβασα ένα ωραίο σημείωμα του συναδέλφου μου Βαγγέλη Σιαφάκα,  γράφει
«Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση- ιστορική πρόκληση- οδήγησε μεγάλο μέρος του κόμματος, σε μια ιδιόμορφη αποιδεολογικοποίηση. Στην προσπάθεια υπεράσπισης της συμμετοχής αναπτύχθηκαν λογικές και αντανακλαστικά ξένα προς το πυρήνα της ΔΗΜΑΡ. Η σωστή προσέγγιση κατά του συντεχνιασμού έφτασε να θεωρεί «απειλή» κάθε κινητοποίηση για δίκαια αιτήματα.»

Ο αποιδελογικοποίηση αυτή είχε τα γνωστά αποτελέσματα γιατί διαπέρασε το μεγάλο μέρος του πυρήνα της ΔΗΜΑΡ. Οι φιλελεύθερες απόψεις ταυτίστηκαν με τις ανανεωτικές. Και αυτές άρχισαν τα ειδύλλια με τις απολίτικους φορείς. Η διαρροή ήταν δεδομένη.
Η συνοχή του κόμματος είχε χαθεί μετά την διάλυση της ιδεολογίας του. Μιας ιδεολογίας που επέτρεπε να χλευάζει ακόμη και τις καθαρίστριες που έδιναν μάχη για ένα μεροκάματο.
 Αλλά και η άλλη πλευρά  η ηγετική έχει τις τεράστιες ευθύνες της. Ποιός άραγε έπαιρνε τις αποφάσεις ερήμην των στελεχών του κόμματος. Ποιός οδηγουύσε τη ΔΗΜΑΡ απο το δράμα στην κωμωδία της πολιτικής σκηνής.

Έτσι πολύ απλά όσοι απογοητεύτηκαν από το «Αριστερά» της ΔΗΜΑΡ κατευθύνθηκαν  στον λαϊκίστικο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι από  «μεταρρυθμιστικά» στο πρώτο καινούργιο που βρήκαν μπροστά τους το Ποτάμι.

Εάν δεν υπήρχε η Δημοκρατική Αριστερά- βασικός εκφραστής της σοσιαλδημοκρατίας -έπρεπε να την εφεύρουμε. Η κοινωνία έχει ανάγκη την ανανέωση και τις μεταρρυθμίσεις για την βελτίωση του συστήματος. Όμως οι αλλαγές αυτές πρέπει να γίνουν μαζί με το λαό και όχι ερήμην του.

Με αυτή την κεντροαριστερά που προτείνεται απο την Μεταρρυθμιστική τάση δεν συμφωνώ και νομίζω οτι δεν έχει  σχέση με την σοσιαλδημοκρατία , τουλάχιστον όπως την εννοώ.     
Βεβαίως το κόμμα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, παρακολουθεί τις εξελίξεις δίπλα της  και στο Ποτάμι και την Ελιά. Ακούει ,βλέπει συζητάει.

Παρακολουθεί τις εξελίξεις και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κυρίως αποκτά και πάλι τη δική της φωνή . Και αυτό θα πρέπει να είναι το καθήκον της νέας ηγετικής ομάδας αφού πρώτα η παλιά πάρει επιτέλους , με γενναιότητα , τις μεγάλες ευθύνες της.