Βασίλης Στεφανακίδης

Παρ' ότι η Eurostat και η Commission  επικύρωσαν το πλεόνασμα πάνω στο οποίο κτίσαμε πολλές ελπίδες και όνειρα,  ήρθε  πάραυτα η Wall Street journal,  να μας ειρωνευτεί για το επίτευγμα, αφήνοντας υπονοούμενα μήπως πρόκειται και πάλι για τα γνωστά Greek Statistics... και μάλιστα ανέπτυξε και ένα ολόκληρο  σκεπτικό που ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί πως η μεθοδολογία υπολογισμού δεν είναι  ίδια για όλες τις χώρες της Ευρώπης και ΄λαρα μας έκαναν χάρη.

 Δεν ξέρω αν η ανάλυση της WSJ είναι αντικειμενική, καθοδηγούμενη, υποβολιμαία ή προβοκατόρικη. Αυτό που ξέρω είναι πως τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι βουνό και με την επίλυση τους  δεν ασχολείται σχεδόν κανείς. Όλοι ρίχνουν το βάρος  στην επίτευξη των αριθμητικών στόχων των δανειστών, οι οποίοι ναι μεν  είναι σημαντικοί, σημαντικότεροι όμως είναι οι άνθρωποι.

Οι πολίτες που πληρώνουν 100% την πολύχρονη κρίση αν και οι ευθύνες  γι αυτή την κατάληξη επ' ουδενί   τους αφορά στο ακέραιο. Σύμφωνοι πως δεν φταίνε οι “σωτήρες δανειστές” στους οποίους προσέφυγε η χώρα ,όταν οι αγορές της γύρισαν τις πλάτες. Αφ' ής στιγμής πέσαμε στην ανάγκη τους ικέτες, θεωρώ λογικό κι αυτοί με τη σειρά τους να φροντίσουν να εξασφαλιστούν  ότι θα πάρουν κάποια στιγμή πίσω τα λεφτά τους, επιβάλλοντας τους όρους τους ή  την κατ' αυτούς θεραπεία στην άρρωστη οικονομία μας.

 Αυτή όμως η “θεραπεία” στην περίπτωση μας, περιείχε ισχυρότατες δόσεις από ένα πειραματικό φάρμακο,  που χορηγήθηκε για  πρώτη φορά σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Όχι πως  η εφαρμογή σε άλλες ηπείρους είχε καλύτερα αποτελέσματα αλλά  ειδικά στην περίπτωση μας, οι παράπλευρες απώλειες είναι πολύ πάνω από τα διεθνή standards .

Οι φόροι και τα βάρη που έχουν φορτωθεί στους Έλληνες είναι δυσανάλογα με τις δυνατότητες τους και κάνουν λάθος όλοι όσοι θεωρούν ότι τώρα που βγήκαμε (όπως βγήκαμε) στις αγορές και  ακούμε  από κάποιους ενθαρρυντικές κουβέντες, όλα μέλι γάλα.

 Όχι ο σωρευμένος θυμός είναι κρυμμένος και κανείς δεν ξέρει πότε και πως θα εκδηλωθεί. Αυτό τον θυμό που τον  νοιώθουμε γύρω μας και ο οποίος παραμερίζει τη λογική και τα επιχειρήματα, δεν ξέρω αν μπορούν να τον μετρήσουν οι δημοσκόποι που δίνουν τα ραπόρτα τους στα κόμματα. Δεν ξέρω επίσης αν οι πολιτικοί που γυρίζουν και μιλάνε με τον κόσμο, εισπράττουν  αυτή την αγανάκτηση και την τιμωρητική- εκδικητική  διάθεση ή αν θα πέσουν από τα σύννεφα το βράδυ των εκλογών. Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα όμως είναι πως εκείνο το μεγάλο εκλογικό κομμάτι που όλα τα προηγούμενα χρόνια αναδείκνυε κυβερνήσεις, η λεγόμενη μεσαία τάξη που ήταν και η κινητήρια δύναμη της κατανάλωσης και της οικονομίας, δεν υπάρχει πια και η οργή της δεν έχει ακόμα καταγραφεί.

Και πολύ φοβούμαι ότι οι κάλπες του Μαΐου,  θα βγάλουν μεγάλες εκπλήξεις γι αυτούς που θεωρούν μια μερίδα των πολιτών δεδομένους βρέξει - χιονίσει. Και οι εκπλήξεις μάλλον θα είναι για όλα τα κόμματα που τώρα κρυφογελούν βλέποντας τα γκάλοπ.