Γιώργος Διονυσόπουλος

Πρόκειται για μία ελίτ που λειτουργεί σαν κλειστό κλαμπ στο εσωτερικό του κόμματος, υποσκάπτει την όποια προσπάθεια ανανέωσης και διεύρυνσης του στελεχιακού δυναμικού του  Σύριζα με στοιχεία της ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης, έχοντας ως πρώτο και βασικό της μέλημα τη διαφύλαξη της ιδεολογικής «καθαρότητας» του χώρου και τη διατήρηση των κεκτημένων της. Αρκεί κανείς να «διαβάσει» τα ονόματα που πρόκειται να στελεχώσουν το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος, αλλά και τις αντιδράσεις που σημειώθηκαν για τη συμπερίληψη «εξωγενών» υποψηφίων σε αυτό, για να αντιληφθεί το μέγεθος του «αυτισμού» που διέπει τη στάση της συγκεκριμένης ελίτ.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν και μέσα σε μόλις τρία χρόνια αύξησε τη δύναμή του κατά 22% διευρύνοντας δραματικά την εκλογική του βάση, δεν κατάφερε εν τέλει να διαχειριστεί το μέγεθος της εκλογικής του επέκτασης, προχωρώντας σε ανάλογο άνοιγμα προς τα στελέχη του λεγόμενου «μεσαίου χώρου». Βεβαίως οι ψηφοφόροι που έδωσαν το παραπάνω εκλογικό ποσοστό στο Σύριζα ούτε υιοθέτησαν τη ρητορική των στελεχών του, αλλά ούτε και απέκτησαν ξαφνικά αριστερή ταξική συνείδηση. Απλά στην πλειονότητά τους θέλησαν κατ’ αυτόν τον τρόπο να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους για την υπογραφή των μνημονίων και την πολιτική λιτότητας που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Αυτά στην εκλογική βάση του Σύριζα γιατί στην κορυφή τόσο η κατανομή της εξουσίας, η ιδεολογία και οι πρακτικές όσο και τα πρόσωπα έμειναν σχεδόν ίδια και απαράλλακτα.

Σαν αποτέλεσμα, ένα εξαιρετικά μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του Σύριζα εμφανίζεται έτσι να έχει μειωμένη πρόσβαση και περιορισμένη ιδεολογική αντιπροσώπευση στα υψηλά κλιμάκια του κόμματος, παραμένοντας αποκομμένο από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Επειδή συνήθως όμως στην πολιτική οι σχέσεις είναι αμφίδρομες, αντίστοιχα αποκομμένα από την πλειονότητα των ψηφοφόρων του Σύριζα είναι και ορισμένα κέντρα λήψης αποφάσεων στο εσωτερικό του κόμματος.

Ενδεικτικό της κατάστασης που περιγράφουμε αποτελεί η κατάθεση πρότασης εξόδου της χώρας από το ευρώ από την πλευρά μιας εκ των μεγαλυτέρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόταση που αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά τους εμπνευστές της και τις ιδεολογικές τους καταβολές και όχι τις πραγματικές επιθυμίες της συντριπτικής πλειονότητας των ψηφοφόρων όλων των κομμάτων (του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου) που θεωρούν υψίστης σημασίας την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας του -ή αν θέλετε εξαιτίας ακριβώς αυτού του γεγονότος- ο πρόεδρος του κόμματος κ. Αλέξης Τσίπρας δείχνει με τις επιλογές του να έχει αντιληφθεί πως χωρίς το προηγούμενο άνοιγμα του Σύριζα προς τα δεξιά του και πιο συγκεκριμένα προς το λεγόμενο «κέντρο», δεν έχει καμία τύχη να βγει νικητής στις επερχόμενες διπλές εκλογές, πόσο μάλλον να αναλάβει κάποια στιγμή και τη διακυβέρνηση της χώρας. Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε κινήθηκαν μια σειρά από υποψηφιότητες όπως αυτή του Οδυσσέα Βουδούρη στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, αλλά και των δεκατεσσάρων «εξωγενών» στελεχών, μεταξύ των συνολικά 42, στο ευρωψηφοδέλτιο του Σύριζα.

Οι παραπάνω υποψηφιότητες αποτελώντας επί της ουσίας προσωπικές επιλογές του Αλέξη Τσίπρα, όχι μόνο έδωσαν το στίγμα των προθέσεών του αλλά εκτιμάται ότι αποτέλεσαν και το έναυσμα μίας εσωκομματικής σύγκρουσης με τους «καθαρούς», η κατάληξη της οποίας θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό τη μελλοντική φυσιογνωμία του Σύριζα. Καταλυτικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση αναμένεται να διαδραματίσει το αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών. Τυχόν νίκη του Σύριζα θα επιτρέψει στον πρόεδρό του να συνεχίσει το άνοιγμά που έχει ήδη ξεκινήσει προς τα στελέχη του κέντρου, εμπεδώνοντας έτσι την κυριαρχία της Αξιωματικής αντιπολίτευσης στον χώρο της κεντροαριστεράς. Αντίστοιχα, τυχόν ήττα θα επιτρέψει στις «εσωστρεφείς» δυνάμεις του κόμματος να πάρουν τη ρεβάνς τους, κλιμακώνοντας τη σύγκρουση και κάνοντας έτσι υπαρκτό τον κίνδυνο μίας ακόμη διάσπασης.