Γιάννης Μακρυγιάννης

Ο και «Σταύρος Ποτάμης» επονομαζόμενος, κατά το… «Γιώργος Θαλάσσης», μιας και τούτος θέλει να μας σώσει όπως ο ήρωας των εικονογραφημένων χρόνων μας, άρχισε επιτέλους να εμφανίζεται, μετά από ένα διάστημα διαλογισμού και προετοιμασίας.

Για όσους πιστεύουν ότι μπορεί άνετα να δικαιώσει τη ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου, τα πρώτα δείγματα είναι εντυπωσιακά. Δεν είναι οι γαλότσες και οι άλλες αστειότητες και τα φτηνά επικοινωνιακά κολπάκια. Αυτά και συνηθισμένα είναι και στο κάτω κάτω διασκεδάζουν το κοινό. Ούτε φυσικά ότι είναι μνημονιακός μέχρι το κόκκαλο και θιασώτης νεοφιλελεύθερων συνταγών. Ακόμη και ότι εμφανίστηκε όταν απέτυχαν τα άλλα εναλλακτικά σχήματα της σημιτικής κεντροαριστεράς– κάτι σαν να μπήκε ο πάγκος σε ένα παιχνίδι που χάνεται - είναι θέμα.

Το πρόβλημα είναι αυτό που εκπέμπει ο ίδιος ως πολιτικός. Με ένα στιλ «Εγώ ο Σταύρος» και με ένα αδιόρατο μήνυμα του τύπου «εγώ Ειμί ο Σωτήρας, ο νέος, ο μάγκας και καραμπουζουκλής», αρχίζει να βγάζει ένα περίεργο μεσσιανισμό ανακατεμένο με ένα ιδιότυπο πατερναλισμό. Το κόμμα (το Ποτάμι για να μην ξεχνιόμαστε) δεν είναι απλά δικό του, αλλά ο ίδιος, ο ένας και μοναδικός. Και όποιος θέλει ακολουθεί. Αν δεν ακολουθεί κακό δικό του και πρέπει να τιμωρηθεί.

Μου έκανε, για να δώσω ένα κραυγαλέο παράδειγμα, αλγεινή  ο κυνικός τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τον συνεργάτη του στο Ποτάμι, τον Νίκο Δήμου. Άνθρωποι σαν τον Δήμου έδιναν στον Θεοδωράκη ένα κύρος, ένα μορφωτικό εκτόπισμα που του έλειπε. Διότι σου λέει ο άλλος, δεν πειράζει που είναι απόφοιτος λυκείου και περίπου αγράμματος ο αρχηγός, εκπρόσωπος μιας τηλεοπτικής ημιμάθειας. Από τη στιγμή που τον ακολουθεί ένας επιφανής συγγραφέας πάει να πει ότι είναι αξιόλογος.

Αμ δε.  Με την πρώτη στραβή και μπροστά στον κίνδυνο να χαθούν ψηφαλάκια του τηλεοπτικού κοινού (από το οποίο αντλεί δύναμη και δημοτικότητα ο αρχηγός) τον άδειασε κανονικά. Είναι εντυπωσιακό το πώς αποκήρυξε τον Δήμου ο Θεοδωράκης για χάρη των σταυρών (όλων των ειδών).

Για την ιστορία ο συγγραφέας είπε ένα αυτονόητο και λογικό πράγμα, το οποίο πιστεύει διαχρονικά, δεν του βγήκε ξαφνικά:  Αμφισβήτησε όλο αυτό, το πανάκριβο μάλιστα, κιτς και ειδωλολατρικό τελικά, πανηγύρι με το λεγόμενο άγιο φως. Είπε δηλαδή απλά την άποψή του και μάλιστα τεκμηριωμένα. Απεδείχθη όμως ότι το έπραξε κακώς. Γιατί δεν ρώτησε τον Θεοδωράκη. Ο οποίος τον… μάλωσε ότι παίζει με το… θρησκευτικό, λέει, συναίσθημα του λαού. Αντί ο αρχηγός του κόμματος στο οποίο μετέχει και υποτίθεται είναι συνεργάτες να πει το απλό «είναι άποψή του και ακόμη κι αν δεν συμφωνώ μαζί του τη σέβομαι και καλώ όλους να κάνουν το ίδιο και να μην τον αναθεματίζουν», τον… αναθεμάτισε ο ίδιος! Τον κατηγόρησε ότι παίζει με το θρησκευτικό συναίσθημα! Ούτε καν ότι κάνει λάθος. Αλλά ότι παίζει. Δηλαδή εμπαίζει, είναι η ουσία της κατηγορίας! Ενώ ο ίδιος δεν παίζει, το κάνει απλά γιατί έτσι πιστεύει ότι είναι και δεν αποσκοπεί σε ψήφους και στην θετική στάση του εκκλησιαστικού κατεστημένου – α, πα, πα τέτοια πράγματα!

Από τη συμπεριφορά του Γιώργου Ποτάμη, είναι εντυπωσιακό και ένα ακόμη στοιχείο: Το πώς, ενώ εμφανίζεσαι σαν το νέο και μη λαϊκιστικό στην πολιτική ζωή, υποκύπτεις τελικά στον σκοταδισμό που απαιτεί ο λαϊκισμός και το κυνήγι των ψήφων.

Καημένε Δήμου, δεν ήξερες, δεν ρώταγες;