Παν. Μπουσμπουρέλης

Αυτοί δεν επηρεάζονται, αν δεν θέλουν και αν δεν είναι προς το συμφέρον τους, από καμία Μέρκελ και από κανέναν Σόιμπλε.

Ούτε πρόκειται να ρισκάρουν το παραμικρό σεντ αν δεν πιστεύουν ότι η ελληνική οικονομία πρόκειται να τους το δώσει πίσω. Αρα το «ποίημα» ότι είναι προεκλογική κίνηση της κυβέρνησης δεν στέκει για όσους ασχολούνται, ενεργά τουλάχιστον, με την οικονομία. Αποτελεί δε μια πρώτη διέξοδο για χρηματοδότηση, που είναι και ο μόνος υγιής δρόμος προκειμένου να μπορέσει η ελληνική οικονομία να ξαναβρεί κεφάλαια, να έχει εναλλακτικές λύσεις και να καλύπτει ανάγκες ξεφεύγοντας σταδιακά από τους εκβιασμούς των μνημονιακών φορέων.

Η υπόθεση των χαμηλών επιτοκίων εξάλλου, για την οποία τόσο κόπτεται η αντιπολίτευση, είναι μόνο ελέω μνημο-νίου, με όλα τα στραβά, επώδυνα και συγχρόνως αναξιόπιστα μέτρα που έχουν ληφθεί. Ας μην ξεχνάμε ότι το δημοσιονομικό πέτυχε μεν, προς το παρόν, πλην όμως οι εξαγωγές μειώνονται. Προφανώς αυτό που θέλουν οι Ευρωπαίοι είναι να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της, να σταματήσουν να τη χρηματοδοτούν, να μη χάσουν τα λεφτά τους και μην έχουν προβλήματα στα κοινοβούλιά τους.

Για τον λόγο αυτό γνωρίζουν ότι το χρέος πρέπει να αρχίσει να μετασχηματίζεται εκ νέου. Και σε αυτό θα συμβάλουν με τις αναμενόμενες προσαρμογές, ενώ την ίδια ώρα η ελληνική πλευρά θα προχωρεί στην έκδοση και άλλων ομολογιακών εκδόσεων. Από την άλλη πλευρά, η Κομισιόν έθεσε κάποια όρια και όταν εκφράστηκε για την επιτυχία της έκδοσης είπε ότι οι κομπασμοί πρέπει να τελειώσουν και η χώρα να συγκεντρωθεί στις μεταρρυθμίσεις και τη δημοσιονομική προσαρμογή.

Επί της ουσίας, ακόμα και τώρα σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας δεν υπάρχει. Η Ελλάδα εμφανίζει αποπληθωρισμό, δεν δείχνει ακόμα να προσελκύει επενδύσεις, δεν αυξάνει τις εξαγωγές και διατηρεί μεγάλα ποσοστά φτώχειας και ανεργίας. Εχει φτάσει λοιπόν η ώρα η σημερινή κυβέρνηση να ασχοληθεί σοβαρότερα με το μέλλον και να ανοίξει τους αναπτυξιακούς δρόμους προχωρώντας στους μετασχηματισμούς της αγοράς ενέργειας, στις ιδιωτικοποιήσεις και σε όλα εκείνα τα μέτρα που θα δημιουργήσουν επενδυτικές προοπτικές και προστιθέμενη αξία.

Το μνημόνιο έχει κάνει μεγάλη ζημιά και απέτυχε με τις μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να γίνει εξωστρεφής χωρίς μακροχρόνια διαδικασία και σχέδιο. Την ίδια ώρα όμως μειώνεται η ζήτηση δραματικά και δεν υποκαθίσταται. Οι επιχειρήσεις μειώνουν μεν το κόστος τους, αλλά χάνουν τους πελάτες της εγχώριας ζήτησης. Αν ο στόχος ήταν ο μηδενισμός του ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, αυτό επετεύχθη, μήπως όμως αποδειχθεί ως έναν βαθμό και δώρον άδωρον; Σε αυτό η αντιπολίτευση έχει δίκιο.

Δεν έχει όμως δίκιο, από οικονομικής πλευράς τουλάχιστον, να επιχειρεί να ανασύρει τα αντανακλαστικά του δημό-σιου τομέα, τα ελλείμματα του οποίου οδήγησαν στη χρεοκοπία, η οποία εξευτέλισε τελικά την πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων προς χάριν της πολιτικής πελατείας, κονιορτοποιώντας και τις συντάξεις.

Οι οικονομίες που στέκονται στα πόδια τους δανείζονται από τις αγορές, βρίσκουν μόνες τους τα δεκανίκια που χρειάζονται και δεν ζουν με ταπεινωμένες κοινωνίες υπό τον εκβιασμό του δικαίου των ισχυρών που εκφράζουν οι εταίροι-πιστωτές. Αυτά όμως έχουν κανόνες και τα «κουρέματα» διαπραγματεύσεις. Οποιος νομίζει ότι είναι ο Μάγος του Οζ και ότι θα φτιάξει μια κοινωνία αγγελικά πλασμένη έξω από τους σύγχρονους κανόνες είναι βέβαιο ότι όχι μόνον δεν έχει προτάσεις, αλλά υπόσχεται νέες περιπέτειες.