Βασίλης Στεφανακίδης

Φληναφήματα με μικροκομματική εμπάθεια και παραλογισμό και όχι τι είναι καλύτερο για τη χώρα. Και φυσικά ευθεία σύνδεση του γεγονότος με τις επικείμενες  εκλογές. Δεν περίμενα βέβαια από την αντιπολίτευση, η οποία οφείλει εν πολλοίς την ύπαρξη και την οντότητά της  στην επιβολή της μνημονιακής πολιτικής, μεγαλοσύνη και αβροφροσύνη για την επιτυχία της ομολογιακής έκδοσης, η οποία είναι απόρροια των δικών μας θυσιών. Ούτε περίμενα να αναλογιστούν σε ποιο σημείο ήμασταν ως χώρα πριν από δύο χρόνια και ότι τώρα, αν μη τι άλλο, έχουμε απτές ελπίδες και, το κυριότερο, σοβαρά επιχειρήματα να περάσουμε στην πιο ουσιαστική φάση που αφορά στην προσπάθεια ελάφρυνσης του χρέους.

Κανείς φυσικά δεν μπορεί να πανηγυρίζει ή να υποστηρίζει πως βγαίνουμε από την κρίση. Τέτοιοι κομπασμοί θα ήταν ανόητοι, καθώς ο ανηφορικός δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι μακρύς και οι πολίτες θα κληθούν να διαβούν πολλές ακόμα συμπληγάδες. Οι μνημονιακές δεσμεύσεις και αποφάσεις θα συνεχίσουν να μας ταλαιπωρούν για πολλά ακόμα χρόνια και η όποια ανάκαμψη μέλλει συμβεί θα αφορά τους οικονομικούς δείκτες και όχι το ατομικό και οικογενειακό ισοζύγιο.

Οι άνεργοι δεν πρόκειται εύκολα να μπουν ξανά στην παραγωγή στο ορατό μέλλον και οι κατεστραμμένες ζωές δύο τουλάχιστον γενεών δεν πρόκειται να επουλωθούν. Και δεν ξέρω αν είναι παρηγοριά, αλλά μοιάζει, το πιθανότερο, ότι τουλάχιστον τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα. Εκτός φυσικά απροόπτου, γιατί σε αυτή τη χώρα τα απρόοπτα έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένει κανείς.Εχει όμως μεγάλη σημασία ότι έπειτα από τέσσερα χρόνια γίνονται για πρώτη φορά κάποια βήματα μπροστά. Οι αγορές εμπιστεύτηκαν τις τράπεζες και τις συνδράμουν με την εμπιστοσύνη τους, εμπιστεύτηκαν κάποιες επιχειρήσεις και συμμετέχουν στις ομολογιακές εκδόσεις τους και τώρα, μετά την επιτυχημένη επιστροφή της χώρας στις δημοπρασίες ομολόγων, ανοίγει ο δρόμος προς τη ρευστότητα και για άλλες ελληνικές επιχειρήσεις. Αυτά δεν μπορεί να τα παραβλέψει κανείς όσο παραμορφωτικά κι αν είναι τα ιδεολογικά του γυαλιά.

Το θέμα όμως είναι κατά πόσο αντέχει αυτό το κυβερνητικό σχήμα, αλλά κυρίως ο λαός, την απαρέγκλιτη εφαρμογή των μνημονιακών φόρων και χαρατσιών και των πάσης φύσεως άλλων βαρών έχουν φορτωθεί στις πλάτες μας. Ναι, η χώρα πήρε μια σημαντική ανάσα. Το ζητούμενο όμως είναι πότε θα πάρει ανάσα και ο βαρύτατα πληττόμενος λαός. Πότε οι περισσότεροι από εμάς θα μπορούμε να δια-θέτουμε ένα κομμάτι των εσόδων για τις ανάγκες μας και όχι όλα για τις ανάγκες των κρατικών ταμείων. Κι αυτό πρέπει να είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα της όποιας κυβέρνησης πάρει τις τύχες μας στα χέρια της. Αν δεν μειωθούν οι παράλογοι φόροι και το ανηλεές κυνήγι του φορολογούμενου, ας μην περιμένουν τα κυβερνητικά κόμματα να τους πιστωθεί το παραμικρό.

Να εκδικηθούν θέλουν οι περισσότεροι για την ισοπεδωτική ανέχεια που μας επέβαλαν και μετέτρεψαν τον Ελληνα νοικοκύρη σε νεόπτωχο χωρίς ορίζοντα. Σίγουρα δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις όταν τα πλαίσια στα οποία είναι υποχρεωμένη να πορεύεται η χώρα παραμένουν ασφυκτικά. Ομως, όπως βρέθηκε η φόρμουλα να δοθούν έστω κι αυτά τα λίγα σε 950.000 συμπολίτες μας από το πλεόνασμα, ας βρεθεί ένας τρόπος να νιώσουν απτά την όποια «επιτυχία» και οι υπόλοιποι. Κι αυτό γιατί η «χαρά» από την επιστροφή στις αγορές δεν εξαργυρώνεται από κανένα γκισέ τράπεζας ή εφορίας!