Παν. Μπουσμπουρέλης

Αυτοί εξάλλου έχουν μάθει να παίρνουν το πολιτικό ρίσκο αναλύοντας τα θέματα ψύχραιμα και γνωρίζοντας ότι μπορεί να χάσουν ένα κλάσμα του γενικού χαρτοφυλακίου τους.

Τέσσερα χρόνια μετά το μνημόνιο η ελληνική οικονομία είναι σαφές ότι από μόνη της δεν μπορεί να πάρει μπροστά και θα χρειαστεί και άλλες βοήθειες για να γυρίσει. Τα ανακυκλούμενα κεφάλαια που αποπληρώνουν ομόλογα και ακόμα και η μετάθεση του χρέους που πάει να γίνει δεν θα είναι αρκετά για να εξομαλυνθεί μια πορεία που εγκυμονεί εκ νέου πολιτική αστάθεια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι διατυπώνει σωστά συμπεράσματα σε πολλά αδύνατα σημεία του μνημονίου, αφήνει πάρα πολλά ερωτήματα για τους τρόπους με τους οποίους θα διαπραγματευτεί απέναντι σε μια Ευρώπη που ξεκίνησε ανέτοιμη και συνεχίζει να εθελοτυφλεί. Το να συγκεντρώσεις την εμπιστοσύνη των αγορών κόντρα στις αγορές και στις αρχές τους δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνον αν υπάρχουν λαγοί που διαθέτουν το στοιχείο της απόλυτης έκπληξης.

Από την άλλη πλευρά, και το κυβερνητικό στρατόπεδο δεν επιταχύνει εκείνες τις διαρθρωτικές κινήσεις που θα δώσουν αέρα στην οικονομία και θα τραβήξουν κεφάλαια από το εξωτερικό. Πέρα από τα καθημερινά σενάρια θρίλερ της φορολόγησης, καιρό έχει να ακουστεί ένα νέο που θα δώσει έναυσμα για μια αναπτυξιακή στρατηγική.

Η υπομονή εξαντλείται ενώ τα προβλήματα δεν λύνονται. Ας πάρουμε για παράδειγμα το νέο άνοιγμα του ΛΑΓΗΕ αλλά και το κλείσιμο της Χαλυβουργικής. Ηταν ή δεν ήταν αναμενόμενα και γιατί πρέπει να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να αντιμετωπιστούν;

Η διοίκηση της ΔΕΗ επίσης έχει αναλάβει ένα δύσκολο έργο. Η κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της τόσο καιρό στο βιομηχανικό κόστος ενέργειας, πηγαίνει από παράταση σε παράταση και την ίδια ώρα οι νομικές ενέργειες ζητούν τα ρέστα από μια διοίκηση η οποία, αν αδρανοποιηθεί, θα μπλοκάρουν όλα και καμία επένδυση δεν θα προχωρά.

Τι έκακαν, αλήθεια, οι διοικήσεις τραπεζών όσον αφορά στις δανειοδοτήσεις μέχρι να λάβουν οι ανακριτές απόφαση για τον Φιλιππίδη; Οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να δουν σε βάθος την οικονομία της χώρας και το μέλλον της. Τι μπορεί άραγε να αλλάξει στις ανανεώσιμες όταν τα φωτοβολταϊκά είναι χρεοκοπημένα και καμία νέα μεγάλη επένδυση δεν γίνεται;

Και έρχεται το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο να ζητήσει από τον Ντράγκι τα ρέστα για τη σωτήρια απόφασή του όσον αφορά στη χωρίς όριο δυνατότητα αγορών κρατικών ομολόγων. Αυτό από μόνο του αναδεικνύει τα μεγάλα δομικά ζητήματα που υπάρχουν στην κορυφή της ευρωπαϊκής πυραμίδας.

Η χώρα είναι άγνωστο τι ρυθμούς ανάπτυξης μπορεί να επιτύχει για να μπορέσει να μειώσει το χρέος εκεί όπου έχει στοχεύσει το 2022 και πόσο αλλά και ποιο διατηρήσιμο πρωτογενές πλεόνασμα μπορεί να φτάσει. Αρα, πέραν του πολιτικού ανταγωνισμού, το πολιτικό New Deal πρέπει να είναι μια νέα συμφωνία με τους Ευρωπαίους που θα μας απαλλάξει από το επαίσχυντο μνημόνιο, θα μας δεσμεύσει όμως σε ένα πρόγραμμα που θα τηρήσουμε και θα πιστέψουμε.

Δυστυχώς, δεν είμαστε ώριμοι για τέτοια. Και σε αυτό έχουν ευθύνη και τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια που συνεχίζουν να σπρώχνουν την Ελλάδα μεταξύ φθοράς κα αφθαρσίας σε μια πορεία από την οποία δεν θα συνέλθει αν δεν παρέλθει 5ετία. Από την άλλη, ο δρόμος δραχμής - πέσο δεν παίζει. Ειδικά με την εμπειρία από τις πολιτικές ηγεσίες.