Τάκης Τρακουσέλλης

Σήμερα, πλέον, απέχει ελάχιστα από τις αυτοσχέδιες κόντρες σε δρόμους και βουνά. Και το αναφέρω αυτό ως ένας απλός θεατής, πρώην φανατικός των αγώνων και όχι ως δημοσιογράφος του ειδικού Τύπου.

 Η αλήθεια είναι πως τέτοιες εκδηλώσεις, όπως ο αγώνας του περασμένου Σαββατοκύριακου, δίνουν τη δυνατότητα στους νέους να κάνουν αυτό που αγαπούν, σε έναν πιο ασφαλή χώρο απ’ ό,τι είναι οι δημόσιοι δρόμοι. Δίνουν τη δυνατότητα σε παιδιά που… βράζει το αίμα τους να διοχετεύσουν την αδρεναλίνη τους και παράλληλα να δοκιμάσουν αυτό που κατασκεύασαν. Οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε περάσει, άλλωστε, απ’ αυτό το στάδιο, οπότε καταλαβαίνουμε πώς αισθάνονται αυτά τα παιδιά.

Οταν, όμως, κάποιος αναλαμβάνει να διοργανώσει κάτι τέτοιο και να εισπράξει ένα ποσό τόσο για τη συμμετοχή (50 ευρώ ο αγωνιζόμενος) όσο και για την είσοδο (10 ευρώ για αγωνιζόμενους και θεατές), πρέπει να το κάνει με τον σωστό τρόπο, να προσφέρει την ασφάλεια που απαιτείται διαθέτοντας τον αριθμό των ανθρώπων που θα διασφαλίσουν το όσο το δυνατόν υψηλότερο επίπεδο της ασφάλειας. Ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη έχει βέβαια η αρμόδια ομοσπονδία, η οποία δίνει το τελικό ΟΚ μετά τους ανάλογους ελέγχους που κάνει (τους κάνει;) για το επίπεδο της ασφάλεια του χώρου κ.λπ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι άνθρωποι των αρμόδιων ομοσπονδιών επιβάλλεται να είναι παρόντες σε όλη τη διάρκεια των δοκιμών και των αγώνων. Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε, στην Ελλάδα της κρίσης.

Και όσοι συμμετέχουν, όμως, σε αυτές τις εκδηλώσεις, είτε ως αγωνιζόμενοι είτε ως θεατές, πρέπει να έχουν την ανάλογη πειθαρχία και προσοχή όταν κινούνται σε χώρους με οχήματα ή μοτοσικλέτες πολλών ίππων. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε δει πώς συμπεριφέρονται κάποιοι (ευτυχώς λίγοι) θεατές σε ειδικές διαδρομές τους Ράλλυ Ακρόπολις και πώς αντιδρούν όταν οι κριτές τους κάνουν τις σχετικές παρατηρήσεις. Η συνηθέστερη απάντηση είναι το γνωστό ελληνικότατο: «Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις εμένα τι να κάνω;».

Οπως και να ’χει, πάντως, αυτό το τραγικό γεγονός, του οποίου τα αίτια θα διερευνηθούν από τους αρμοδίους, δεν θα πρέπει να καμία περίπτωση να δαιμονοποιήσει τις εκδηλώσεις αυτές, οι οποίες ουσιαστικά τραβούν τα παιδιά μας από τους δρόμους. Είναι, όμως, απαραίτητο να ταρακουνήσει όσο δεν πάει όλους τους αρμόδιους φορείς (ομοσπονδία κ.λπ.) ώστε να κάνουν τη δουλειά τους σωστότερα. Απο την άλλη, το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός πήρε πολύ μεγάλη έκταση στα ΜΜΕ λόγω του θανάτου ενός παιδιού. Μακάρι την ίδια έκταση να έπαιρναν και οι ανάλογες τραγικές ειδήσεις της απώλειας -καθημερινά- παιδιών στις αυτοσχέδιες κόντρες στους δημόσιους δρόμους, παιδιών που καταφεύγουν εκεί γιατί δεν έχουν τους κατάλληλους χώρους να κάνουν αυτό που αγαπάνε...