Δημήτρης Δανίκας

Ενα. Είναι, λέει, εναντίον μνημονίου και δανειακών υποχρεώσεων. Μωρέ, τι μας λες! Και ο Σαμαράς των τριών Ζαππείων τι ήταν; Με τη Μέρκελ και την τρόικα; Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες αφρικανικές. Ο Σαμαράς άνοιξε και έδειξε τον δρόμο προς την αντιμνημονιακή αντίσταση. Ο Σαμαράς με το αντιγερμανικό και τάχα μου αντιιμπεριαλιστικό του πνεύμα κατέληξε, ως έπαθλο και αποτέλεσμα, στην πρωθυπουργία. Μιμούμενος εντελώς το «πανάρχαιο» παράδειγμα ενός άριστου δημαγωγού ανδρός. Που έλεγε εν χορώ με τα ωρυόμενα πλήθη «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ / το ίδιο συνδικάτο».

Δύο. Είναι, λέει, σκορποχώρι. Κόμμα με πολλά αποκόμματα. Οπως, ας πούμε, η αριστερή, περίπου κομμουνιστική, πτέρυγα του Παναγιώτη του Λαφαζάνη. Σιγά την αποκάλυψη. Και σιγά την ανακάλυψη της Αμερικής. Και ο «δεξιός» Σημίτης τι ήταν στο «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ; Και ο Βύρων ο Πολύδωρας που φλέρταρε με τον Κασιδιάρη τι ήταν; Σαρξ εκ της σαρκός του πρώην αντί και νυν φιλομνημονιακού Σαμαρά; Μην τρελαθούμε. Το ιστορικό συμπέρασμα γνωστό. Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατευθύνεται προς την εξουσία τόσο θα συσπειρώνονται οι φράξιες προς τη μεριά του αρχηγού. Αλλωστε οι ποικίλες εσωκομματικές παρέες και ομαδούλες λειτουργούν υπέρ της πολυσυλλεκτικότητας του κόμματος. Εγώ είμαι αυθεντικός αριστερός και με καλύπτει ο Παναγιώτης. Εγώ είμαι νοικοκυραίος και συντηρητικός και με καλύπτει ο Σταθάκης. Κι εγώ είμαι ολίγον μνημονιακός και με καλύπτει ο κωλοτούμπας Οδυσσέας ο Βουδούρης. Κάπως έτσι.

Τρία. Είναι, λέει, ερασιτέχνες. Τα στελέχη του εννοείται. Επομένως σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές μέσα στον οίστρο του αυτοσχεδιασμού τους μπορεί να προκύψει ολέθριο σφάλμα. Και αντί για euro να αρπάξουμε ιό δραχμής. Βλακείες. Δηλαδή ο ανύπαρκτος Χρήστος Σταϊκούρας τι είναι; Προφέσορας των Οικονομικών; Και δηλαδή ο Αστέριος Ροντούλης που προσφάτως επανέκαμψε στο μαντρί της Νέας Δημοκρατίας, προερχόμενος και εγκαταλείποντας το περουκίνι του Γιώργου Καρατζαφέρη, τι είναι; Πρωταθλητής στην άσκηση πολιτικής; Και δηλαδή ο Αντώνης Σαμαράς που με ντουντούκα στα Τίρανα καλούσε τους ρακένδυτους Αλβανούς να κατέλθουν κατά παράδεισο και Ελλάδα μεριά τι ήταν; Ο καλύτερος υπουργός Εξωτερικών; Εδώ που τα λέμε, το οικονομικό επιτελείο των Συριζαίων με Δραγασάκη, Μηλιό, Σταθάκη και Τσακαλώτο μου εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη. Και πού ’σαι; Η πλειονότητα των υπουργών, όλων των κυβερνήσεων, μάθαιναν στου κασίδη το κεφάλι. Σκέψου μόνο πόσες φορές άλλαξαν οι κανονισμοί και οι νόμοι για την Παιδεία.

Τέσσερα. Είναι, λέει, άθεος. Ο Τσίπρας φυσικά. Επομένως το κόμμα του είναι εναντίον της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ανοησίες. Επί της ουσίας και μόνο σκεφτείτε πόσοι εκ των κυβερνώντων ήταν και είναι πραγματικοί θεοσεβούμενοι και πιστοί. Επί της ταμπέλας όλα αυτά πρέπει να μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Ας πάρει ο Τσίπρας κάποιο μέτρο ανακούφισης των άφαγων και αδέκαρων και ας μην πατήσει ποτέ το πόδι του στην εκκλησία. Αχου, δεν με νοιάζει!

Πέντε. Είναι, λέει, το κόκκινο πανί. Για τις Βρυξέλλες. Κουταμάρες. Μας αρέσει - δεν μας αρέσει, η Μέρκελ είναι άριστη πολιτικός. Σοβαρός άνθρωπος. Επομένως γνωρίζει το στοιχειώδες. Οτι μετά τον Αντώνη έρχεται με φόρα ο Αλέξης. Ο διάδοχος. Η γυναίκα σκέφτεται με προοπτική. Το ίδιο και ο Λευκός Οίκος. Γι’ αυτό άλλωστε η επαναδιαπραγμάτευση και το κούρεμα του χρέους θα συζητηθούν μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Βλέποντας και κάνοντας. Αν, σου λέει, ο Αντώνης δει τη σκόνη του ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα κουβεντιάσουμε με τον Αλέξη. Τον κληρονόμο. Αμ πώς!

Εν κατακλείδι, όπως λέει και το θρυλικό άσμα του Γιάννη Μηλιώκα παρέα με τη φωνή της Αφροδίτης Μάνου:

«Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα / Τα όνειρά μου κόκκινα / Τα όνειρά σου γαλάζια (λέω εγώ) / Ρούχα μαζί που πλύθηκαν / κι έχουνε γίνει ροζ».

Μεθερμηνευόμενο στα τρέχοντα και μελλούμενα πολιτικά και εκλογικά. Ετσι και έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ χέστηκε η Ανγκελα στ’ αλώνι, παιδιά!