Τάσος Καραμήτσος

Το ένα και μοναδικό ερώτημα που απασχολεί όσους ασχολούνται με την οικονομία και την αγορά τους τελευταίους μήνες είναι το ζητούμενο της πολιτικής αστάθειας τα επόμενα δύο χρόνια.

Θα γίνουν εθνικές εκλογές τώρα, για την ακρίβεια λίγο πριν από τις ευρωεκλογές, ή ο Σαμαράς θα το φοβηθεί και με τη λογική τού «όσο ζω ελπίζω» θα περιμένει... το θαύμα του Σόιμπλε για να επανακτήσει την πρωτοβουλία;

Θα βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ την άνοιξη στις ευρωεκλογές με διαφορά 4 και 5 μονάδων και θα οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές εκλογές λίγο αργότερα με αέρα μεγάλης νίκης; Κι αν κερδίσει, πώς θα κυβερνήσει, με ποιους και τι θα λέει; Γιατί αυτά που λέει τώρα, χοντρικά, δεν ισχύουν και δεν γίνονται και το ξέρει και ο ίδιος ο Τσίπρας και οι δέκα σοβαροί που έχει γύρω του. Το πιο πιθανό βέβαια είναι να μην του φτάνουν οι βουλευτές, να μη βρει τους 151 που χρειάζεται και να πρέπει να συμμαχήσει.

Ισως ο «σύμμαχος του Τσίπρα στην κυβέρνηση» να είναι το πιο κρίσιμο ζήτημα από δω και στο εξής στην πολιτική σκηνή. Και εφόσον βρεθεί, θα ήταν και το πιο βολικό για τον ίδιο και για τη χώρα βέβαια, αφού απλώς θα πει σε κάποιους ακραίους και «ανέπαφους» με την πραγματικότητα δικούς του «παιδιά, σόρι, αλλά κυβερνάμε παρέα και δεν μπορούμε να κάνουμε ακριβώς ό,τι θέλουμε». Το τι θέλουν και ποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ ίσως να μην το μάθουμε ποτέ, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.

Ποιος είναι όμως ο κυβερνητικός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να λειτουργήσει και ως συμπλήρωμα για να κρατήσει μια κυβέρνηση έστω και για ένα-δύο χρόνια, αλλά και για να χρησιμοποιηθεί ως φρένο ακόμα και από τον ίδιο τον αρχηγό του έναντι των αλλοπρόσαλλων απαιτήσεων που θα εγερθούν στην κοινωνία από την επομένη της... λαϊκής νίκης;

Αναμφίβολα όχι η Ν.Δ., για τους ΑΝ.ΕΛ. δεν γίνεται καν σοβαρή συζήτηση λόγω προσώπων, για δε το ΚΚΕ ούτε κουβέντα λόγω τεράστιας ιδεολογικής διαφοράς. Οι άνθρωποι είναι... μια κατηγορία από μόνοι τους. Διά της ατόπου απαγωγής μένει η νέα Κεντροαριστερά που ζημώνεται τώρα από τις Ελιές, τα... λάδια που απόμειναν στο ΠΑΣΟΚ και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις που λέγαμε παλιά.

Στην προκειμένη περίπτωση του χώρου της Κεντροαριστεράς, μπορεί η ταμπέλα «ΠΑΣΟΚ» να λειτουργεί ως ανθρωποδιώκτης, αλλά αντικειμενικά εκεί υπάρχουν και αξιόλογοι άνθρωποι που θα έκαναν πολύ καλύτερα τη δουλειά από τους σημερινούς υπουργούς του Σαμαρά και τους αυριανούς του Τσίπρα.
Μοιραία λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, η πολιτική σταθερότητα σε έναν μεγάλο βαθμό εξαρτάται την επόμενη διετία από τον κυβερνητικό εταίρο του πρώτου κόμματος, όποιο κι αν είναι αυτό. Είναι εθνικό ζήτημα να συγκροτηθεί αμέσως μια ενιαία κεντροαριστερή παράταξη, έστω με τα όποια προβλήματά της, για να ισορροπήσει το τελείως ασταθές και επικίνδυνο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται. Σε αυτό πρέπει να βοηθήσουν όλοι όσοι έχουν ακόμα δουλειές και συμφέροντα σήμερα στην Ελλάδα.